Young 2 || Niall Horan

42

Nerveus zit ik met mijn handen aan het stuur. Niall zit naast me en we zijn op weg naar opa en oma. Ik mocht hun auto lenen in de tijd dat ik in Nederland was dus dat is ook een van de redenen dat ik nu terug moet, om de auto terug te brengen. Zij rijden er toch niet zoveel meer in.

'Hoe was het touren in Europa?' vraag ik aan Niall. Ik hoop dat ze het een beetje gezellig hebben gehad met z'n allen aangezien Niall en Liam woedend waren op Luke.

'Leuk.' mompelt Niall.

'Mooizo.' antwoord ik, hoewel zijn antwoord niet heel overtuigend klinkt. Ik staar een beetje naar de uitgestrekte landerijen waar we langs rijden.

'Wat doe je eigenlijk in Nederland?' vraagt hij.

'Maaike vroeg of ik haar wilde helpen in haar nieuwe huis.' zeg ik. Niall knikt en we rijden in stilte verder.

'Duss...' zeg ik maar om de stilte te verbreken. Ik kijk opzij en zie dat Niall uit het raam staart.

'Eh, ja.' zegt Niall en krabt ongemakkelijk achter zijn oor.

Waarom stelt hij het nou steeds zo uit? Hij zei dat hij al een antwoord voor me had. Waarom zegt hij het dan nu niet gewoon?

'Ik weet niet echt waar ik moet beginnen.' mompelt hij en speelt met zijn handen. Ik bijt op mijn lip. Hij weet dat hij me gaat kwetsen. En omdat hij dat niet wil stelt hij het uit. Had ik hem wel zo moeten dwingen om het te vertellen? Ik denk het wel. Ik wil echt weten waar ik aan toe ben. Als hij gewoon vrienden wil zijn kan ik me daar overheen zetten en kunnen we gewoon verder in plaats van dat ik de hele tijd hoop blijf houden.

'Ik vind dit heel naar Roos. Wil je alsjeblieft nog een keer beloven dat we altijd beste vrienden blijven? Ik ben echt heel bang dat ik je kwijt raak. Daarom wilde ik het ook niet zeggen maar anders raak ik je ook kwijt.'

'Ik beloof het alleen als jij dat ook belooft.' zeg ik met een zwakke glimlach.

'Ik beloof het.' zegt Niall.

'Ik beloof het ook.' zeg ik en Niall knikt.

'Oke, eh,' begint Niall. Zijn ademhaling wordt wat zwaarder en ik merk dat hij echt zenuwachtig is.

Ik zelf ook. Mijn handen trillen op het stuur en ik probeer mijn focus op de weg te houden.

'Ik heb denk ik wel meer gevoelens voor je dan gewone vrienden zouden hebben.' zegt hij zacht. Zijn wangen kleuren rood. 'Maar als je dat vervelend vind kan ik ze wel onderdrukken hoor. Je zal er geen last van hebben.'

Mijn ogen worden groot. Dit antwoord had ik totaal niet verwacht. Ik weet niet eens wat ik terug moet zeggen, ik was hier echt niet op voorbereid.

'Echt?' weet ik dan uit te brengen. Hij haalt zijn schouders op. Hij uit net zijn gevoelens naar mij omdat ik hem daartoe gedwongen heb en ik weet niet eens wat terug te zeggen.

'We blijven echt vrienden toch?' vraagt hij. Ik kijk opzij en merk hoe onzeker hij is. Shit, ik moet nu echt wat terug gaan zeggen.

'Ja.' zeg ik en pak zijn hand vast. 'Ik moet ook wat vertellen.'

'Wat dan?' vraagt hij en knijpt zacht in mijn hand.

'Ik heb denk ik ook gevoelens voor jou.'

Niall kijkt me verbaasd aan. 'Denk je?' vraagt hij dan.

'Nee, ik weet het zeker.' glimlach ik. Nialls mond valt open en hij staart me aan.

'Echt waar? Of zeg je dit om mij niet slecht te laten voelen?' vraagt hij.

'Denk je dat ik dat zou doen? Ik maak geen grapje.' antwoord ik.

Niall blijft me aanstaren en langzaam verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Hij kijkt weer voor zich uit.

'Echt waar?' vraagt hij dan nog een keer. Ik grinnik en knik.

Ondertussen zijn we aangekomen bij het huis van opa en oma en blijven we nog even in de auto zitten.

'Het is alweer veel te lang geleden dat ik hier geweest ben.' zucht Niall opgelucht. 'Jouw familie is altijd zo aardig tegen mij.'

'Dat is maar goed ook.' zeg ik en geef hem een por. We stappen uit de auto en oma komt al naar buiten gelopen.

'Wat fijn dat je er weer bent Roos! Oh, Niall!' zegt ze als ze ons ziet en geeft ons allebei een knuffel. 'Wat super dat je er bent! We hebben je al veel te lang niet gezien!' roept oma blij.

'Ik heb jullie ook gemist.' glimlacht Niall.

'Je hebt het zeker ook zo druk. Ik zie jullie wel eens op de televisie. En op de radio.' zegt oma terwijl we naar binnen lopen waar opa ons ook uitgebreid begroet.

'Ja dat klopt. Het is best druk. Maar ik kon nu even met Roos mee.' zegt Niall en oma knikt.

'Vliegen jullie dan morgen samen naar Londen?' vraagt opa.

'Shht Frank.' mompelt oma tegen opa en gebaart dat hij zijn mond moet houden. Ze weten wel dat het niet helemaal lekker liep tussen Niall en mij.

'Vlieg je morgen naar Londen?' vraagt Niall verbaasd. Ik knik. Hij fronst. 'Hoe laat?'

'12 uur 's middags.' antwoord ik.

'Kom je dan niet naar het concert?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Ik had expres voor een vroege vlucht gekozen zodat ik niet in de stad hoefde te zijn als de jongens er waren. Maar Niall en ik hebben natuurlijk geen ruzie meer nu. 'Kom alsjeblieft? Ik betaal dan wel een nieuw vliegticket voor je.' vraagt hij en kijkt me smekend aan.

'Oke.' glimlach ik en hij juicht.

'Jullie mogen trouwens ook komen als jullie dat willen? Ik kan wel zorgen dat jullie een rustiger plekje krijgen.' stelt Niall voor aan opa en oma. Die kijken elkaar even aan.

'Hmm. We zijn al lang niet meer naar een concert geweest he Frank?' zegt oma. Ik grinnik.

'Lijkt me leuk!' antwoord opa.

'Yes!' juicht Niall weer en haalt een snoepje uit de snoeppot die opa voor ons op tafel gezet heeft. 'Wat is dit?' vraagt hij. Hij stopt een dropje in zijn mond en kauwt er op.

'Gatver!' roept hij en spuugt het weer uit. 'Wie bedenkt dit?' Hij pakt gauw een ander snoepje.

Ik schiet in de lach. 'Dat is drop sukkel.'

'Ik ben geen sukkel.' pruilt hij waardoor ik nog harder moet lachen.