Young 2 || Niall Horan

22

Ik word wakker van een geluid bij het raam. Ik wil omhoog gaan zitten, maar voel een stuk staal tegen mijn keel aan branden.

Verbaasd kijk ik op.

Nee.

'Lang niet gezien.' grijnst Spike. Ik zie dat Finn het raam dicht doet waardoor ze naar binnen zijn gekomen. Uit angst schuif ik achteruit

'Niall!' roep ik. Gauw legt Spike zijn hand over mijn mond en duwt het mes harder tegen mijn keel. Ik slik. Het snijdt.

Zou hij me gehoord hebben?

'Wat doen jullie hier.' vraag ik met een trillende stem. Ik dacht dat ik van ze af was. Iedereen beloofde me dat ik veilig zou zijn, en kijk nu.

'We nemen je weer mee. Het was leuk, je hebt je familie even kunnen zien. Nu gaan we weer terug naar huis.' zegt Spike.

'Ik ben thuis.' mompel ik.

'Finn. Joshua, neem haar mee.' zegt Spike. Finn gooit me over zijn schouder.

'Nee!' gil ik en sla op zijn rug. 'Niall! Help me! Ik wil niet!'

Joshua pakt mijn vuisten vast en Finn loopt naar het raam.

'Nee! Niall! Niall!' huil ik.

'Roos!'

'Niall!'

'Roos! Wakker worden!'

Ik word heen en weer geschud en open mijn ogen. Ik lig in bed. Er is niemand. Alleen Niall. Hij hangt boven me en kijkt me machteloos aan.

'Niet huilen Roosje, het was maar een droom.' fluistert Niall. Hij veegt mijn tranen van mijn wangen maar ze blijven komen.

'Ik ben zo bang.' huil ik en rol mezelf op en in een balletje.

'Je bent veilig hier.' zegt Niall zacht.

'Nog steeds ben ik bang.'

Niall zucht zachtjes en gaat op zijn knieën op de grond zitten. Zijn armen legt hij op het bed. 'Ik wilde dat ik iets kon doen om je beter te laten voelen.' slikt hij. Ik kijk hem aan en zie dat hij ook tranen in zijn ogen heeft staan.

'Sorry.' mompel ik.

'Geen sorry zeggen, het is niet jouw schuld. Eerder die van mij.' zegt hij zacht.

'Hoezo?' vraag ik verbaasd.

'Als ik je niet alleen gelaten had was dit allemaal nooit gebeurd.' zegt hij en legt zijn hoofd in het matras. Ik zie hem schokken, hij is aan het huilen.

'Niall.' zeg ik zacht. 'Het is niet jouw schuld.'

Hij kijkt op en zijn ogen kijken me gebroken aan. 'Ze wilden mijn geld, en daarvoor gebruikten ze jou.' snikt hij.

'Daar kan jij niks aan doen.' zeg ik.

'De hele wereld weet dat jij mijn zwakke punt bent. Als ze jou hebben kunnen ze alles van me krijgen.'

Ik zwijg. Wat moet ik daar nou op zeggen?

'Aan de ene kant zou ik je met rust moeten laten. Geen vrienden meer zijn, geen contact meer. Dan zou de wereld je met rust laten.' mompelt hij.

Mijn mond valt open en een stekende pijn prikt in mijn hart. 'W-wat? Niall?'

Hij kijkt me aan. 'Maar daar ben ik te egoïstisch voor. Ik kan niet zonder je. Het doet pijn om er alleen al aan te denken. Ik kan je niet weer alleen laten.'

Ik zucht diep, ik schrok echt. Ik kruip dieper onder de dekens en ril als ik terug denk aan mijn droom. Wat als ze hier echt ineens staan?

'Waar denk je aan?' vraagt Niall.

'Ik ben nog steeds bang.' mompel ik. Het gevoel gaat maar niet weg. Ik wil helemaal niet meer bang zijn.

'Heeft je droom je banger gemaakt?' vraagt Niall. Ik knik. Hij pakt mijn handen vast. 'Ik wil zo graag bij je komen liggen Roosje, maar ik weet niet of je dat fijn vind.'

Ik haal mijn schouders op. Wil ik dat? Ik weet het eigenlijk niet.

'Wil je het proberen?' vraagt hij en kijkt in mijn ogen. 'Als je het niet wil ga ik gelijk weer weg.'

Ik knik en schuif opzij zodat Niall erbij kan. Niall kruipt in het bed en slaat de dekens over ons heen. Hij kijkt me even aan en kruipt dan voorzichtig tegen me aan. Hij blijft op mijn reactie letten om te kijken of ik niet meer wil.

'Is dit goed?' vraagt hij.

Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas en knik. Zijn warmte dichtbij laat me wel veiliger voelen. Dat had ik niet verwacht.

'Ben je nog bang?' vraagt hij.

'Iets minder.' mompel ik. Hoelang heb ik wel niet gedroomd van het moment dat ik weer bij hem kon liggen. Hij laat me veilig voelen.

'Ga maar slapen.' zegt hij zacht. Ik knik en kruip nog dichter tegen hem aan, zo dicht als maar kan. Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht en hij legt zijn arm om me heen. Ik sluit mijn ogen en voor deze ene keer, ben ik niet zo bang als ik in slaap val.