Young 2 || Niall Horan

21

'Gaat het goed?' vraagt Niall. Ik knik. Ik zit in een rolstoel en hij rolt me vooruit. Ik heb nog steeds ondergewicht dus daarom mag ik niet teveel lopen. Het gaat wel al beter.

'Oke. Er komt een drempeltje.' zegt hij en rolt me voorzichtig over het drempeltje heen, het politiebureau binnen. We zijn omringd door tientallen bewakers. Ik vraag me af hoelang die ons nog overal heen gaan volgen.

'Goedemiddag mevrouw Dekker, u mag gelijk door naar de eerste kamer.' zegt de vrouw die achter de balie zit zodra ze me ziet. Ik knik en Niall rijdt me erheen.

'Hey Rozemarijn.' zegt een agent die me ontvangt en wijst Niall de plek aan waar hij me neer kan zetten. Bij het bureau zit ook een agent, van wie ik de naam nu ook weet. Peter heet hij, heeft Niall me verteld. Hij was ook in Thailand. Hij heeft me zelfs samen met Niall uit het water gehaald.

Niall gaat op de stoel naast me zitten en Bryan, die ook mee is, gaat achterin op de bank zitten.

'Hoe gaat het nu met je?' vraagt Peter.

'Iets beter.' antwoord ik.

'Maar nog lang niet goed.' vult Niall me aan en kijkt me aan. Ik staar naar mijn handen en probeer zijn blik te ontwijken.

'Heb je al een therapiesessie gehad?' vraagt Peter. Ik knik. 'Was dat fijn?'

Ik haal mijn schouders op. 'Ze was wel aardig.' antwoord ik. Mijn therapeut heet Aïsha en ze is maar een paar jaar ouder dan mij. Ze is echt heel aardig, maar ik vind het niet fijn om te praten over wat er gebeurd is. Gelukkig vind ze dat niet erg, maar ze pusht me wel een beetje.

'Oke. Ik heb nog een paar vragen voor je.' zegt Peter en kijkt door zijn papieren. 'Weet ze het ondertussen al eigenlijk?' vraagt hij dan aan Niall. Niall schud zijn hoofd en speelt ongemakkelijk met zijn vingers.

'Wat?' vraag ik.

Peter kijkt me aan. 'We hebben je het nog niet verteld omdat je nog niet veilig thuis was. Nu ben je dat wel, dus ik denk dat ik het je nu wel moet vertellen. Je ontvoerders zijn nog niet gevonden, ze zijn ontsnapt.'

Mijn ogen worden groot en ik grijp de leuning van mijn rolstoel vast. 'Wat?!'

'We zijn er druk mee bezig. Dat is ook de reden dat we je hierheen gebracht hebben. We willen van je weten of je misschien weet waar ze kunnen zijn.'

Ik denk na. Er was wel iets. Ik heb het nog geschreeuwd toen ik op de boot zat.

Ik begin te rillen als ik terug denk aan de boot. In mijn hoofd word ik weer het water ingeduwd met het anker dat aan me vast zit. Ik begin sneller te ademenen.

'Roos, rustig. Je bent veilig.' zegt Niall die me snel vastpakt. Bryan staat ook al snel naast me en legt zijn arm om me heen.

Waar gingen ze ook alweer heen? Ze gingen ergens heen varen en vanaf daar ergens heen vliegen. Ze hadden een plan. Er stond een vliegtuig voor hun klaar.

Dan schiet het me te binnen.

'Suriname! Ze zouden naar Suriname vliegen. Eerst met de boot naar Vietnam en daar hadden ze een vliegtuig klaar staan naar Suriname.' zeg ik.

Peter knikt en schrijft het op. Daarna pakt hij gelijk zijn telefoon en begint te bellen. Hij geeft de informatie door en hangt dan weer op.

'Er wordt gelijk contact gelegd met de politie in Vietnam en in Suriname. We gaan er alles aan doen om ze achter slot en grendel te zetten. Is er nog iets anders wat ze gezegd hebben?'

Ik denk na maar haal mijn schouders op. 'Ik heb geen idee. Dit is wat ze zeiden toen we naar de boot gingen.' mompel ik.

Peter knikt. Hij stelt me nog een aantal vragen maar op de meesten weet ik geen antwoord. In wat voor vliegtuig we zaten bijvoorbeeld en wie de piloot was.

'Oke, dan was dit genoeg voor vandaag.' zegt Peter en staat op. Niall en Bryan staan ook op. 'Als ik wat weet laat ik het weten.'

Niall en Bryan bedanken hem en Niall rijdt mij weer naar buiten waar alle bewakers weer met ons mee lopen naar de auto. Ik stap de auto in terwijl Bryan de rolstoel inklapt.

Met een diepe zucht zak ik onderuit. Wanneer is al dit gedoe over?