Young 2 || Niall Horan

08

Zuchtend plof ik neer in het witte zand. Het zeewater spoelt ruig aan land en de zon schijnt fel op mijn lichaam. Het is hier prachtig. De omgeving is de enige reden dat ik het nog een beetje volhoud.

We zitten op een onbewoond eiland op Thailand, redelijk ver van Thailand zelf. Ik zit letterlijk vast hier. Er is geen mogelijkheid om weg te komen. Er is geen bereik en er komen geen mensen.

Als het goed is blijven we hier niet voor eeuwig. Ik heb ze horen praten over dat we ons hier eerst schuil houden, tot de meeste mensen me vergeten zijn en er niet meer naar me gezocht wordt. Daarna gaan we naar het vaste land en kunnen ze volgens hun beginnen met 'het leven te vieren.'

Ook al is er niemand hier, toch moet ik elke dag lenzen in en mijn lippiercing die ik laatst gekregen heb inhouden. Iris, het meisje van de groep, zorgt ervoor dat mijn haren steeds bijgeverfd worden naar zwart en mijn neus is gebroken waardoor die scheef staat. Ik lijk totaal niet meer op mezelf.

Het enige wat ik fijn vind aan dat ik niet wegkan, is dat ze zich er ook niet druk om maken dat ik weg ga, waardoor ze niet zo erg op me letten en ik veel alleen kan zijn.

De mensen die me ontvoerd hebben is echt een zootje. Ze helft mag elkaar niet en ze hebben overal ruzie over.

Je hebt dus Finn, die is nog het aardigst van de vier. Dat is degene die me de hele tijd eten bracht. Dan heb je Joshua, een hele gespierde jongen. Hij is alleen niet heel slim. Het meisje heet Iris. Zij is best slim, maar ook heel arrogant. Verder heb je nog de 'baas' van de groep. Hij heet Spike. Hij zit vaak niet bij de rest en zie ik ook niet zoveel, maar hij is erg gevaarlijk.

Één keer in de week gaan Finn en Iris naar het vaste land om eten en andere dingen te halen. Ze houden grote feesten met elkaar en drinken zich bijna elke avond helemaal zat. Dat is meestal wanneer ze echt gevaarlijk worden. Ik sluit me dan altijd op in mijn kamer, die gelukkig op slot kan. De eerste avonden ging het namelijk goed mis. Ik krijg weer rillingen over mijn rug als ik eraan terug denk. Ze waren heel agressief.

Ik vind een schelpje op het strand en gooi hem de zee in. Hoe zou het met Niall gaan? De woorden van de agenten herhaal ik vaak in mijn hoofd. "Het gaat goed met hem." Zouden ze dat gezegd hebben om me gerust te stellen? Of is het echt zo? Hoe groot is de kans nou dat precies deze agenten wisten hoe het met hem ging?

Het beeld van Niall op de grond omringt door bloed zie ik steeds voor me. Ik probeer er niet aan te denken, maar veel andere dingen heb ik niet om over na te denken. Ik wil gewoon naar huis, terug naar Niall en Bryan en June en de rest. Maar ik ben bang dat ik ze nooit meer ga zien.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben al dankbaar dat ik niet meer in die vochtige kamer zit. Ik durf niet meer aan die tijd te denken en het grootste gedeelte daarvan heb ik weggestopt. Ik zit nu op een mooi, warm eiland, waar ik redelijk veel mag doen. Ik kan zelf mijn eten en drinken pakken en weer een wc en douche gebruiken. Op de mensen die er zijn na, heb ik het echt zo slecht nog niet.

Ik sta zuchtend op en besluit een rondje te gaan lopen rond het eiland. Ik probeer weer een beetje beweging te krijgen, sinds ik dat een hele tijd niet kon.

Na een kleine vijf minuten beginnen mijn benen zoveel pijn te doen, dat ik moet gaan zitten om te rusten. Gefrustreerd zak ik neer en masseer mijn benen. Waarom lukt het nou niet?

Als er ooit een mogelijkheid komt om te ontsnappen, kan ik niet eens wegrennen. Daar heb ik de energie niet voor. Het liefst wil ik gewoon een intense conditietraining doen zoals ik dat eerder ook deed, maar na een paar minuten kan ik gewoon echt niet meer. Ik heb wel vooruitgang, eerst kon ik niet eens meer staan, maar het gaat gewoon zo langzaam.

Na een paar minuten te hebben gezeten sta ik weer op. Het begint al donker te worden, wat betekent dat de mensen hier gaan drinken en daar wil ik niet bij zijn. Met moeite kom ik aan bij ons huis en sluit mezelf op in mijn kamer.