Young 2 || Niall Horan

23

'Weet je wat?' zegt Niall. Hij ligt met zijn handen onder zijn hoofd naast me op het bed. Zij́n bed. Ik bedenk me nu pas dat ik al de hele tijd in zijn bed lig. Waar heeft hij de hele tijd geslapen?

'Nou?' beantwoord ik zijn vraag.

'Waarom kom je niet eens naar beneden? Er zijn allemaal mensen nu. Die zouden het super vinden om je te zien. Alleen als je daar klaar voor bent natuurlijk.' stelt hij voor.

Ik denk even na. In de slaapkamer mogen maar drie mensen tegelijk zijn, omdat ik last heb van claustrofobie en anders wordt het te druk. Maar beneden is het heel erg groot. En iedereen die binnen komt wordt eerst door een beveiligingscheck gehaald. Dus niemand kan zomaar binnen komen.

'Wie zijn er allemaal dan?' vraag ik.

'Je broers, je ouders, mijn moeder, June en natuurlijk de jongens.' zegt hij. 'Maar ze hoeven er niet allemaal tegelijk te zijn.'

Ik knik. 'Ik wil denk ik wel naar beneden.'

Niall glimlacht van oor tot oor en staat gelijk op.

Vanochtend is mijn infuus eruit gehaald. Mijn gewicht is nog een beetje aan de lage kant, maar er zit een stijgende lijn in en het is niet meer erg gevaarlijk. We gaan nu aankijken of het zo blijft en dan mag hij uitblijven.

'Ik zal Liam even een appje sturen dat we naar beneden komen.' zegt Niall en tikt gauw wat op zijn mobiel. Daarna help hij me overeind en voorzichtig ga ik staan. Ik heb wel al een aantal keer gestaan, maar heb nog niet ver gelopen. Niall ondersteund me en als we bij de trap komen kijkt hij me aan.

'Wil je het proberen of zal ik je tillen?' vraagt hij.

'Eerst zelf proberen.' mompel ik en zet voorzichtig een stap naar beneden.

'Wacht, wacht.' zegt Niall en loopt langs me een stukje de trap af. 'Als je nu valt kan ik je vangen.' glimlacht hij en pakt me om mijn middel vast. Voorzichtig lopen we de trap af. Hoezo is dit ineens zo moeilijk? In Thailand had ik hier helemaal geen last van.

'Ik snap het niet.' zucht ik als we bijna beneden zijn en ik buiten adem ben. 'Hoezo kan ik dit ineens niet meer?'

'Het gaat toch prima? Je bent al bijna beneden, ik doe niks! Ik houd je alleen vast.' moedigt Niall me aan. Ik knik en we lopen de laatste treden af.

Niall wil al naar de woonkamer lopen maar ik moet eerst op adem komen. 'Wacht.' puf ik en probeer mijn adem onder controle te krijgen.

'Shit, sorry.' mompelt hij en helpt me om op de traptrede te gaan zitten. 'Gaat het?'

'Ja het gaat wel weer.' mompel ik. We blijven nog even zitten tot ik weer normaal adem en dan staan we weer op.

Zodra we de woonkamer inlopen zijn alle ogen op ons gericht. 'Hey meis!' zegt mama en wijst naar de bank. 'We hebben een plekje vrij gemaakt voor je!'

Ik geef haar een glimlach en ga samen met Niall op de bank zitten. Harry en Maura komen uit de keuken gelopen met een hele stapel pannenkoeken. De geur dringt mijn neus binnen en ik lik mijn lippen.

'Oeh! Doe mij maar een!' roept June en pakt gelijk een bordje. Ik grinnik om haar en kijk toe hoe iedereen een pannenkoek pakt.

'Wil je ook een?' vraagt Niall en ik knik. Hij pakt een pannenkoek, doet er wat stroop op en geeft hem dan aan mij.

Ik zet mijn tanden erin en proef de heerlijke smaak van de pannenkoeken die Maura altijd maakt. Het doet me terug denken aan vroeger, toen ik altijd pannenkoeken at bij Niall thuis.

Iedereen is gezellig aan het praten en voor het eerst voel ik me weer een beetje thuis.

'Oh Rozemarijn, we moeten je nog wat vertellen.' zegt mama en ik kijk haar aan. 'Papa en ik gaan weer terug naar huis, Max en Noah dus ook.'

Ik kijk de twee jongens aan die naast mijn ouders op de bank zitten aan als ze ineens stil worden.

'Oh.' mompel ik.

'Ik heb ook nieuws.' verbreekt Bryan de stilte die er gevallen was. Hij gaat toch niet ook weg? 'Ik kom in Londen wonen.'

Mijn ogen worden groot. 'Echt?!' vraag ik blij.

'Zou je dat niet eerst overleggen?' vraagt mama. Oh...

'Ik ben oud genoeg mam. En ik laat Roos niet meer alleen in zo'n grote stad.'

'Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze met ons mee zou gaan.' zegt mama. Ik frons. Waar haalt ze dat vandaan?

'Hoezo?' vraag ik verbaasd.

'Nou gewoon. Londen is een grote stad en het is hier niet veilig. Je hebt je studie afgerond dus kan je weer thuis komen wonen om werk te zoeken.' zegt mama.

Ik frons. 'Ik heb mijn studie afgerond?'

Ik weet dat ik mijn opdracht ingeleverd heb maar ik heb eigenlijk nooit te horen gekregen wat ik gescoord heb.

'Oh my god, heeft niemand je dat nog verteld?' vraagt June. 'Je had een dikke 10! Je bent geslaagd!'

Mijn mond valt open. 'Echt?'

'Ja! Skyler heeft me verteld dat je leraren zelfs helemaal naar Amerika zijn gereisd om het huis te bekijken. Ze waren super erg onder de indruk!'

Ze zijn helemaal naar Amerika gegaan om het huis wat ik ontworpen heb te zien?

'Het huis is trouwens ook af.' glimlacht Zayn en geeft me zijn telefoon. Hij heeft foto's en filmpjes van het hele huis. Ik sla mijn hand voor mijn mond. 'We zijn er zelf nog niet geweest. Beetje druk gehad afgelopen tijd.' zegt hij met een knipoog.

'Wanneer gaan we dan?' vraag ik enthousiast.

'Rustig aan.' grinnikt Niall.

'Zodra je weer wat beter bent kunnen we er wel heen gaan.' zegt Zayn.

Niall kijkt hem waarschuwend aan maar ik besteed er geen aandacht aan. Bryan komt in Londen wonen en ik ben gewoon geslaagd! En het huis is af!

Vrolijk hang ik over de bank, nog steeds de foto's bekijkend. Dat heb ik gewoon ontworpen.

Oeps, dagje te laat.😅