Young 2 || Niall Horan

54

'Weet je zeker dat het gaat?' vraagt Niall en kijkt me ongerust aan.

Ik geef hem een glimlach. 'Ja. Laten we nou gaan.'

Het is ondertussen twee dagen nadat ik gevallen ben in het bos. Ik heb nog wel last van mijn enkel, maar kan er wel op staan. Toch moet ik nog het veel laten rusten en daarom brengt Niall me in een rolstoel naar de auto.

De dokters zeggen dat het verstandiger is om nog even hier te blijven. Over een paar dagen mogen de hechtingen eruit en zodra dat klaar is vlieg ik naar de jongens toe.

Niall rijdt me in de rolstoel naar buiten. Het is rustig, er staan wel een paar meisjes maar geen paparazzi gelukkig. Ik stap voorzichtig in de auto en Niall gaat aan de bestuurderskant naast me zitten.

'Is Bryan al wakker?' vraagt Niall. Het is 7 uur in de ochtend, dus dat is opzich geen gekke vraag.

Ik knik. 'Ja. Hij heeft al geappt.'

'Oke.' zegt Niall en start de auto. Nadat hij mij weg gebracht heeft moet hij gelijk door naar het vliegveld. Zijn vlucht vertrekt om 10 uur in de ochtend, wat over drie uurtjes is. Hij heeft dus nog ongeveer twee uur om mij naar Bryan te brengen en afscheid te nemen. Hij komt om 11 uur 's ochtends aan in Toronto en heeft die avond gelijk een concert, dus dat zal wel een zware dag worden voor hem.

Het is niet ver rijden naar Bryans appartement en we zijn er al snel. Niall zet de auto uit en zucht diep.

'Wat is er?' vraag ik.

Hij kijkt me aan. 'Kan je er voor zorgen dat je de komende dagen niet valt, verdwaalt of een ander soort ongeluk krijgt?' Hij geeft me een scheve glimlach.

Ik grinnik zacht. 'Ik zal mijn best doen.' beloof ik hem.

'Ik meen het wel Roos. Niemand die ik ken heeft zoveel ongelukken gehad als jij.' zucht hij en pakt mijn hand vast. 'Hoeveel zorgen ik me altijd om jou moet maken, dat is gewoon een full time baan.'

'Sorry.' zeg ik en wrijf over zijn hand.

De deur van Bryans appartement gaat open en Bryan komt naar buiten gelopen. Zijn haar zit nog warrig van het slapen.

'Roosje!' roept hij blij en opent de autodeur. Hij tilt me op en neemt me mee naar binnen, Niall achter ons aan lopend

'Ik kan best lopen hoor.' lach ik als hij me op de bank neer zet.

Bryan haalt zijn schouders op. 'Rust houden is rust houden.'

Niall komt naast me op de bank zitten en Bryan ploft neer op een stoel.

'Heb je al een beetje zin om weer te touren?' vraagt Bryan aan Niall. Niall haalt zijn schouders op en trekt me dichter naar hem toe.

Bryan kijkt mij onschuldig aan en ik haal mijn schouders op.

'Ik ga wat drinken pakken, ben zo terug.' zegt Bryan en staat op.

Ik kijk op naar Niall en merk dat er wat aan de hand is. 'Wat is er?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Twee dagen geleden dacht ik nog dat je dood was. En nu moet ik je alweer alleen laten.'

'Niall,' zeg ik zacht en draai me naar hem toe. 'Ik ben bij Bryan. Als ik bij hem ben gebeurt er echt niks.'

Hij kijkt me moeilijk aan. 'Beloof je dan dat je bij hem blijft? En niet in je eentje weg gaat?'

'Beloofd.' knik ik en geef hem een knuffel. Ik kan toch zelf niet ver lopen en heb geen afspraken staan, aangezien ik nu ook eigenlijk in Canada zou zijn.

'Oke.' zucht Niall en pakt mijn hand vast. Ik ga bij hem op schoot zitten en leun tegen hem aan. Hij moet zo eigenlijk alweer weg naar het vliegveld.

'Kijk.' zegt Bryan en komt met glazen drinken aanlopen. Hij zet het neer op de tafel voor ons en gaat weer zitten.

Niall kijkt even naar de klok en zucht nog eens. 'Ik moet maar eens gaan.'

Ik knik en sta op. Niall staat ook op en loopt naar de deur.

'Zorg ervoor dat ze geen gekke dingen doet he.' zegt Niall met een lachje tegen Bryan.

'Komt goed. Ik ken onze brokkenpiloot ondertussen wel.' glimlacht Bryan. Niall knikt.

Hij trekt me in een stevige knuffel. 'Ik ga je missen.' murmelt hij in mijn nek.

'Over een paar daagjes zie ik je weer.' mompel ik, meer tegen mezelf dan tegen hem.

'Ik hou van je, doe alsjeblieft niks geks.' zegt hij.

'Beloofd. Ik hou ook van jou.' zeg ik zacht.

Hij houdt me nog even vast en laat me dan langzaam los. Hij kijkt me twijfelend aan. Dan zucht hij en loopt naar zijn auto. Ik ga naast Bryan staan in de deuropening en samen zwaaien we hem uit. Ik slik als hij uit mijn zicht is. Het zijn dan maar een paar dagen, maar hij zit wel aan de andere kant van de wereld straks.

'Je ziet hem snel weer.' fluistert Bryan en slaat zijn arm om me heen. Ik doe de deur dicht en samen lopen we weer naar binnen.