Young 2 || Niall Horan

38

Neuriënd zit ik aan het tafeltje met de radio aan. Ondanks alles heb ik vannacht heerlijk kunnen slapen en een hele fijne douche genomen. Hoe klaar ik nu op ben met Niall, ik ben zijn oma nog steeds heel erg dankbaar voor dit 'Boshuisje', zoals ze het altijd noemt. Het staat verscholen midden in het bos, niemand komt hier. Er is hier net niks waardoor je helemaal tot rust kan komen.

Dit had ik echt even weer nodig. Mijn drukke wereldje uit, en even een plekje helemaal voor mezelf hebben. Hier midden in het bos is natuurlijk geen wifi en dat vind ik eigenlijk wel fijn zo. Even helemaal afgezonderd zijn.

Ik ben van plan om pannenkoeken te gaan maken. Er is wel gewoon stroom hier. En ik had een pak pannenkoekenmix meegenomen. Normaal gesproken zou ik ze niet zelf bakken omdat het waarschijnlijk aanbrandt, maar ik zal dan maar extra goed moeten opletten.

Voordat ik de pannenkoeken ga maken loop ik nog even naar buiten. In de verte zie ik een konijntje weg stuiven, waardoor ik glimlach.

Door alle drukte die in mijn leven is gekomen kan ik ineens zoveel meer genieten van alle kleine dingen hier.

Het water hier is heel schoon, omdat er natuurlijk hier geen mensen zijn die hun afval erin gooien. Ik besluit een duik erin te nemen, ook al heb ik net gedoucht. Dan douche ik wel nog een keer.

Ik kleed me uit tot in mijn ondergoed en spring het water in. Er is toch niemand hier die me zal zien.

Ik weet nog wel dat toen we klein waren Niall en ik een vlot hadden gemaakt van takken en ermee wilden varen. Dat was ook gelukt, alleen toen we gestopt waren was hij weggedreven. Misschien ligt het hier nog wel ergens.

Ik besluit om het meertje verder af te zwemmen om even te kijken, en te genieten van de natuur. Soms is het wel wat ondieper, waardoor ik uit moet kijken dat ik me niet schaaf.

En ja hoor, na een klein poosje zie ik nog een aardig groot deel van het vlot liggen in het riet. Hij is niet helemaal heel meer, maar dat kan ik zeker wel repareren. Dit ding ligt er echt al tien jaar ofzo.

Met veel moeite neem ik het vlot mee terug naar het huisje. Uitgeput leg ik het daar op het gras en besluit eerst naar binnen te gaan om pannenkoeken te eten. Ik heb echt vreselijke honger.

Terwijl ik de mix klaar maak kijk ik even op mijn telefoon. Nadat ik vertrokken ben uit Dublin heeft Niall me tientallen berichtjes gestuurd en bleef me maar bellen. Ik heb hem één berichtje terug gestuurd met dat ik veilig aangekomen was en ben toen hier heen gegaan. Ik heb hier geen signaal dus ik heb geen idee of hij me nog wat gestuurd heeft.

Aan de ene kant wil ik hier wel een tijdje blijven. Maar kan ik dat wel maken tegenover Niall? Hij kan me helemaal niet bereiken. Ik weet nu al dat hij heel erg ongerust gaat zijn. Er is helemaal niemand die weet waar ik ben. Alleen Niall weet van deze plek. En zijn opa en oma.

Ik pak een pan en gooi een beetje van de mix erin. Ik kan ook naar huis gaan. Ik vond het echt verschrikkelijk om afscheid van Max en Noah te nemen toen ze weer weg gingen bij het concert. Of ik kan naar Londen gaan, naar Bryan. Of naar June. Ik heb haar al heel lang niet meer gezien. We facetimen wel regelmatig maar dat is toch anders.

Ondertussen is mijn pannenkoek wel klaar en leg ik hem op een bordje. Ik maak er nog een paar en loop dan met de stapel pannenkoeken naar buiten om ze op te eten.

Ik weet nog wel dat Niall en ik klein waren. Nialls oma nam ons eens in de zoveel tijd mee hierheen en dan bakte ze ook wel een pannenkoeken voor ons. Met z'n tweeën konden we er altijd niet normaal veel op. Niall natuurlijk altijd net een paar meer dan mij.

Gefrustreerd leg ik mijn hoofd op tafel. Waarom konden we niet voor altijd jong blijven? Nu is alles zo ingewikkeld. Ik heb het gevoel dat iedereen om ons heen wil dat we een stel worden. Is dat de reden dat we anders naar elkaar doen? Vind Niall het daarom zo moeilijk om me te vertellen wat hij voor me voelt? Zou hij zich gedwongen voelen om gevoelens te hebben?

Ik weet dat dat bij mij niet het geval is. Denk ik. De laatste tijd voelt het gewoon anders als we samen zijn. Nog beter dan eerst.

Wat als ik door weg te gaan onze vriendschap verpest? Of door uberhaupt van hem te vragen om te zeggen wat hij voelt?

Ik schuif de laatste pannenkoek aan de kant en loop weer naar het water. Ik laat mezelf erin glijden en voel me gelijk ontspannen.

Het komt vast allemaal wel goed. Morgen ga ik wel weer naar huis. Ik kan altijd nog terug komen. Dan kan ik iedereen laten weten waar ik ben. Als ik dagen lang op niemand reageer en niemand weet waar ik ben gaan ze straks nog opgeven als vermist.

Dat ga ik gewoon doen. Dan kan ik Max en Noah weer zien.