Young 2 || Niall Horan

46

Vermoeid staar ik naar de band waar alle koffers op voorbij komen. We zijn net geland op het vliegveld van Londen. De jongens hebben al hun koffers al en alleen die van mij is er nog niet. Gelukkig is het rustig op het vliegveld.

Zuchtend leun ik tegen Niall aan, die zijn arm om me heen slaat. We willen allemaal graag naar huis.

Zayn geeft Niall zacht een stootje waardoor we allebei opkijken. Zayn seint met zijn ogen naar de uitgang, waar een aantal paparazzi staan. Ik rol met mijn ogen en ga met mijn rug naar ze toe staan. Waar blijft mijn koffer nou?

'Sophia belde me net, ze staat met Eleanor en Perrie op ons te wachten bij de uitgang maar ze kunnen daar niet lang meer blijven staan. Het is blijkbaar heel druk.' zegt Liam die zijn telefoon in zijn broekzak stopt.

'Bryan staat daar ook ergens.' zeg ik en kijk Niall aan.

'Gaan jullie anders maar alvast.' zegt Niall en legt zijn kin op mijn hoofd. 'Ik wacht hier wel met Roos.'

'Zeker weten?' vraagt Liam.

Niall knikt. 'En als ze Bryan herkennen neem hem dan ook mee.'

'Is goed. Dan zien we jullie thuis wel weer.' zegt Liam en de jongens lopen met hun koffers richting de uitgang. De meeste paparazzi lopen met hun mee, maar sommige blijven staan en houden hun camera's op ons gericht.

'Straks is mijn koffer kwijt geraakt.' zucht ik. Er zijn al een poosje geen nieuwe koffers meer op de band gelegd. Ik vraag me af of die er nog komen.

'Er staat dat er nog koffers zijn.' zegt Niall en kijkt op het bordje. Het staat er wel inderdaad.

'Ik ben zo moe.' mompel ik en wrijf in mijn ogen waardoor mijn zicht wazig wordt. Ik wil zo graag naar huis. Lekker naar bed en dan slapen.

'Hoe komt dat dan?' vraagt Niall en kijkt me onderzoekend aan. 'Het was maar een korte vlucht.'

Ik haal mijn schouders op. Ik heb eigenlijk geen idee. Ik denk dat het toch van het vliegen komt.

'Oh.' zeg ik als ik mijn koffer dan eindelijk op de band zie liggen. Dat mocht tijd worden. Ik pak hem eraf en Niall kijkt naar de uitgang. Blijkbaar hebben de jongens het vliegveld al verlaten, want ze staan allemaal hier weer. Gelukkig staan er wel een aantal beveiligers op ons te wachten. Maar het lijkt er niet op dat ze het helemaal in de hand hebben.

'Het kan wel eens een tijdje gaan duren voordat we daar doorheen zijn.' zegt Niall zacht en slaat zijn arm weer om me heen. 'Blijf me goed vast houden, oke? En gewoon naar beneden kijken.'

Ik knik, dit is niet de eerste keer natuurlijk. We lopen naar de uitgang waar de beveiligers onze koffers overnemen. Dan moeten we de menigte door. De beveiligers proberen een weg vrij te maken voor ons maar het is een hoop getrek en geduw. Er worden allerlei vragen naar ons hoofd geslingerd door de paparazzi maar ik kan er niks van maken.

Ik word verblind door de flitsen en het is er zo druk dat het benauwd wordt. Ten minste, ik denk dat het daaraan ligt. Ik voel me helemaal duizelig worden.

'Niall.' mompel ik maar hij hoort me niet. ik kijk op om te proberen recht te kijken. Dat had ik niet moeten doen. De flitsen doen pijn aan mijn ogen en ik wankel op mijn benen.

'Niall.' zeg ik nog een keer en trek aan zijn shirt. Hij kijkt me bezorgd aan. Ook hij heeft het zweet op zijn voorhoofd staan.

Het duurt een poosje tot we buiten zijn. We zijn nog steeds omringt door mensen maar door de frisse lucht voel ik me wel gelijk iets beter. We worden een auto ingeduwd en die rijdt al gauw weg.

'Gaat het?' vraagt Niall als we het vliegveld afrijden en er geen paparazzi meer met de auto meerent.

'Ja.' zucht ik en haal diep adem. 'Ik ben alleen duizelig.'

'Sorry.' zegt Niall zacht en pakt mijn hand. Hij draait er met zijn duim rondjes op en ik glimlach naar hem.

'Is Bryan met de jongens mee?' vraag ik. Ik hoop toch niet dat hij nog op het vliegveld staat. Hij wou me graag op komen halen maar dat is nu een beetje in de soep gelopen. Ik had ook niet verwacht dat het zo druk zou zijn.

'Uhm, ja.' zegt Niall als hij even op zijn mobiel heeft gekeken. Blijkbaar heeft iemand hem dat geappt.

'Oke.' zucht ik. Dan zie ik hem straks thuis. Ik heb hem echt verschrikkelijk erg gemist.

Gelukkig duurt het niet heel erg lang totdat we thuis zijn. Niall haalt onze koffers uit de auto en ik sjok achter hem aan naar binnen.

'Roosje!' hoor ik zodra ik binnen ben. Blij kijk ik op en zie mijn grote broer die op me af komt gelopen. Ik gil als hij me optilt en een rondje draait.

'Bry!' zeg ik blij en knuffel hem helemaal plat. Hij laat me los en gooit me over zijn schouder. 'Hey!' gil ik lachend. Hij is echt niet normaal sterk.

'Pas maar op. Ik laat je eerst niet meer los.' grijnst hij en zet me op de bank weer neer. Hij gaat naast me zitten en knuffel mezelf tegen hem aan.

'Ik heb je gemist.' mompel ik en verstop mijn gezicht in zijn trui. Bryan geeft je altijd zo'n rustig en veilig gevoel. Hij en Niall zijn de enige personen bij wie ik me 100 % veilig voel.

'Ik jou ook Roosepoos.' zegt hij en aait door mijn haren. Hij weet dat ik er een hekel aan heb als hij me zo noemt maar ik ben te moe om er een reactie op te geven. Ik voel mezelf al bijna in slaap vallen. Ik hoor nog vaag Bryan, Niall en Harry op de achtergrond praten maar krijg het al niet meer mee omdat ik al snel in een diepe slaap val.