Young 2 || Niall Horan

03

Bam!

De deur knalt dicht en zoals altijd schrik ik ervan. Alleen ben ik zo verkrampt dat ik niet meer op kan kijken.

Er komt iemand naar binnen gelopen en ik verwacht dat mijn armen los gemaakt worden en ik eten krijg, maar dat gebeurt niet. De persoon voor me staat stil en zegt niks.

Als er na een tijdje nog niks gebeurd kijk ik met moeite op. Hij heeft een camera in zijn hand en zit daarmee te prutsen.

'Zo Rozemarijn, vandaag krijg je een kans om weer naar huis te gaan.' zegt hij dan ineens. Zijn stem klinkt apart en donker.

Ik voel mijn hart bonken maar mijn lichaam kan niet meer reageren. Ik zit al zolang stil op deze stoel en ben zo zwak dat het niet meer lukt.

'We gaan vandaag een filmpje opnemen. Daarin moet jij je miljonair vriendjes vragen om je te komen halen. Als ze ons 7 miljoen euro betalen krijgen ze je locatie.

7 miljoen? Jezus. Zouden ze dat doen? Of gewoon de politie hun werk laten doen?

Dan hoor ik een piepje en blijkbaar staat de camera aan. Hij richt hem op mijn gezicht en ik sluit mijn ogen.

'Kijk eens wat voor loslopend kuikentje ik gevonden heb.' zegt hij. Zou ik op een of andere manier een signaal kunnen geven zonder dat hij het door heeft?

'Open je ogen.' sist hij en geeft een trap tegen mijn stoel. Van schrik open ik mijn ogen.

'Zoals je kan zien is ze nog helemaal heel, niks mee aan de hand. Een echte aanwinst dus. Nu voor maar 7 miljoen euro te verkrijgen. Maandag om 8 uur moet het op de bijgestuurde plek liggen. Wil je nog wat zeggen Rozemarijn?'

Ik reageer niet en ineens wordt mijn stoel onder me vandaag getrapt en lig ik met stoel en al op de grond. Ik schreeuw en probeer te bewegen maar mijn verkrampte lichaam kan dat niet meer.

'Wil je ze niet vragen om je te komen halen?'

De tranen stromen geruisloos over mijn wangen en ik krijg geen geluid uit mijn keel.

Ik krijg een trap in mijn zij en schreeuw van de pijn.

'Nou?'

'Ja.' mompel ik. Ik schrik van mijn eigen stem. Het klinkt schor en droog.

'Goedzo.' mompelt hij en zet de camera weer uit. Zonder iets te zeggen zet hij mijn stoel weer omhoog en maakt mijn handen los. Dan zet hij het eten voor me neer en wacht tot ik begin met eten.

'Eet.' zegt hij als ik niks doe. Ik ben misselijk van de trappen en in shock. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen en ik wenste dat ik gewoon thuis was. Misschien komen ze me wel halen. Misschien kom ik hier dan toch nog levend uit.

'Dan niet.' mompelt hij en bindt mijn handen weer vast. Hij zet zijn hand bij mijn keel en duwt die omhoog. Dan houd hij een fles water erboven en giet dat in mijn mond.

Ik begin te hoesten en te kokhalzen.

'Drink op, anders ga je dood.' bromt hij en houd de fles nog een keer boven mijn mond. Ik probeer slokjes te nemen en krijg gelukkig wel wat binnen.

Dan pakt hij zijn spullen en loopt de deur uit, mij weer alleen achterlatend.