Young 2 || Niall Horan

18

'Niall?'

Hij blijft in de deuropening staan en kijkt me aan. Zijn ogen worden waterig.

'Ze is oke.' glimlacht Bryan. 'Het gaat goed met haar. Alles komt goed.'

Niall reageert niet en blijft me aanstaren.

'Je mag binnen komen.' zegt Bryan.

Nog steeds doet hij niks. Bryan loopt naar hem toe en pakt zijn arm vast. 'Niall, kijk me aan.'

Hij blijft me aanstaren.

'Het is voorbij. Roos komt weer met ons mee naar huis.'

De tranen rollen over zijn wangen en ineens rent hij naar me toe. Hij laat zich op het bed vallen en slaat zijn armen om me heen. Hij trekt me dicht tegen hem aan en snikt hevig.

Ik sluit mijn ogen en laat de tranen over mijn wangen vallen. Ik durf het nog niet helemaal te geloven, maar ik begin me eindelijk weer een klein beetje veilig te voelen. De twee belangrijkste jongens uit mijn leven zijn hier bij me. De enige mensen die ik met mijn leven vertrouw. Ze zijn hier, ze hebben me niet opgegeven.

Niall is steeds heviger aan het snikken en begint te trillen. Een van de dokters pakt zijn arm vast en wil hem bij me wegtrekken, maar Niall trekt zijn arm terug en schuift nog dichter tegen me aan.

'Niet doen.' waarschuwt Bryan de dokter.

'Hij is aan het hyperventileren.' zegt de dokter die Engels spreekt. 'Als hij zo door gaat valt hij flauw.'

'Niall.' fluister ik. Ik kijk hem aan en veeg zijn tranen weg. 'Niet huilen.'

Hij kijkt mij ook aan. Zijn ogen staan vermoeid en hij ziet er slecht uit. Hij is heel mager en heeft grote wallen onder zijn ogen. Hij heeft zelfs bijna een baardje.

'I-ik kan niet geloven dat je h-hier bent.' snikt hij.

'Probeer rustig te ademen.' zeg ik bezorgd. Hij knikt en probeert op zijn adem te letten. Langzaam begint hij weer normaler te ademen, maar hij is nog steeds aan het huilen.

'We moeten haar nu echt even controleren.' zegt de dokter. 'U moet even van het bed af.'

Niall reageert niet op de dokter en laat me ook niet los.

'Meneer, dit is echt belangrijk. Rozemarijn had een tijdje geen hartslag, het lijkt goed te gaan maar we willen niet dat dat nog een keer gebeurt.'

'Wat?!' roept Niall en laat me los. 'Wat? Wat is er gebeurd?'

'Rustig.' zegt Bryan en zet Niall op een stoel naast me neer. Gelijk word ik aan allemaal draadjes gelegd. 'Het gaat nu weer goed met haar. Er gaat niks meer gebeuren.'

'Waarom had ze geen hartslag?' vraagt Niall in paniek.

Bryan kijkt twijfelend naar mijn bed, en daarna naar mij.

'Bryan!' roept Niall. 'Zeg!'

'We vlogen met de helikopter recht boven hun boot. We hadden ze, ze konden nergens meer heen. Zodra ze aan land gingen hadden we ze.' mompelt Bryan.

'En toen?' vraagt Niall ongeduldig. Hij zit met zijn handen in zijn haar en kijkt me aan.

'Toen raakten ze in paniek en besloten ze haar overboord te gooien,' Bryan slikt en slaat zijn ogen neer. 'met een anker aan haar vast.'

Niall versteend. Zijn armen vallen langs hem heen naar beneden.

'Ik ben er gelijk achteraan gesprongen. Godzijdank was ze ergens blijven haken. Maar op dat moment... Ze haalde al geen adem meer.' Hij schud zijn hoofd, alsof hij het beeld weg probeert te schudden. Hij laat zich langs de muur naar beneden zakken, voor mijn bed. 'Ik dacht dat-' Zijn stem breekt en ik hoor de brok in zijn keel zitten.

De deur gaat nog een keer open en er verschijnt een bruinharige jongen in de deuropening.

'Niet.' fluistert hij en slaat zijn handen voor zijn mond. 'Nee.'

Louis stormt op me af en trekt me in een enorme knuffel. 'Oh Roos.' zucht hij.

'Pas op.' zegt de dokter en trekt Louis van me af. 'We moeten even haar hartslag meten.'

Louis knikt en gaat naast mijn bed zitten. Hij pakt mijn hand vast terwijl de dokters van alles testen en geeft me een zwakke glimlach.

'Het komt allemaal goed Roosje.' fluistert hij. 'Je bent veilig nu.'