Young 2 || Niall Horan

24

'Hoe gaat het vandaag met je?' vraagt Aïsha, mijn therapeut aan me. Ik haal mijn schouders op. Opzich gaat het vandaag wel goed.

'Ik heb een beetje stress.' antwoord ik.

'Waar komt dat door?' vraagt ze.

'Ik kwam erachter dat ik mijn appartement de hele tijd door heb betaald terwijl ik al afgestudeerd ben. En omdat het bedoeld is voor studenten en ik geen student meer ben, moet ik nu dubbel zoveel betalen.'

'Dus je zit een beetje met geldproblemen.' concludeert Aïsha. Ik knik. 'Weet je al een oplossing?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik moet een baantje gaan zoeken en dan langzaam beginnen met mijn schulden af betalen.'

Ze knikt. 'En hoe voel je je verder, afgezien van dat? Heb je nog veel nachtmerries?'

'Ik heb ze nog wel. Maar ze worden wel minder.'

Ik moet echt mijn best doen om me open te stellen voor deze mevrouw. Ik vind het niet fijn om over mijn gevoelens te praten, en al helemaal niet met mensen die ik niet zo goed ken. Maar ik weet dat als therapie goed voor me is, en het heeft me ook echt wel al geholpen. Alleen vind ik het gewoon moeilijk.

'En overdag? Ben je nog erg bang?'

Ik zucht. 'Soms. Als ik me verveel ofzo dan gaan mijn gedachten soms de verkeerde kant op.'

'En probeer je dan ook afleiding te zoeken, zoals we hadden afgesproken?'

Ik kijk een beetje naar mijn voeten. 'Dat lukt niet echt. Meestal krijg ik een paniekaanval en moet iemand me eruit halen.'

Aïsha knikt. 'Dat is niet erg. Je hebt al een paar goede stappen gemaakt, maar niet alles kan in een keer goed gaan. Blijf het wel proberen.'

'Ik ehm, ik heb ook sinds kort een beetje een apart gevoel.' mompel ik. Ik schaam me er voor en ik wil dat het weg gaat, dat is ook de reden dat ik het zeg. Misschien kan ze me er bij helpen.

'Wat voor gevoel?' vraagt ze.

'Nou, ik weet niet. Ik heb het gevoel dat ik teveel energie heb, terwijl ik al snel buiten adem ben. En ik heb dan een tinteling in mijn handen. En ik word dan eh, agressief? Denk ik.' mompel ik en kijk beschaamd naar beneden.

'En je kunt het niet kwijt? Omdat je niet zo'n goede conditie hebt?' vraagt ze. Ik knik.

Ze denkt even na. 'Hoe is je relatie met je ouders?' vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. Waarom begint ze nou ineens over iets anders? Ik wil gewoon weten hoe van dat gevoel af kom.

'Redelijk, denk ik.' antwoord ik.

'Jullie zijn niet heel close?'

'Ehm, nee niet heel erg denk ik. Ze waren vroeger niet heel vaak thuis omdat ze moesten werken. Ik was vaak alleen met mijn broers.' antwoord ik. Wat heeft dit ermee te maken?

'Vond je dat vervelend?'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik had heel veel aan Bryan, mijn grote broer.'

'Waren je ouders gelukkig samen?' vraagt ze.

'Ze zijn gescheiden.' antwoord ik.

'En hoe ging die scheiding? Zijn ze goed uit elkaar gegaan?'

'Ehm,' mompel ik. 'Ze werkten nog wel samen. Mijn vader had het er wel erg moeilijk mee.'

'Hoe merkte je dat?'

Ik slik. Ik probeer die tijd zoveel mogelijk weg te drukken. Alleen Niall en Alaïa weten ervan. Ik durfde het nooit aan iemand te vertellen, omdat ik bang was dat papa bij ons weg gehaald zou worden. Maar was dat wel zo? Want Bryan en ik wonen niet meer thuis, Max en Noah wonen voor het grootste gedeelte bij mama. En nog steeds durf ik het niet te zeggen.

'Hij begon veel te drinken.' mompel ik.

Aïsha kijkt me aan en wacht tot ik meer zeg. Ze weet dat er meer is.

'En daardoor werd hij soms een beetje onhandig.'

'Wat was er onhandig aan wat hij deed?' vraagt ze rustig.

Ik blijf even stil. Moet ik dit ook vertellen? Dit helpt me toch niet bij mijn herstel?

'Hij deed ons soms pijn.' mompel ik.

'En wat voelde je toen dat gebeurde?' vraagt ze. Waarom blijft ze hier maar over doorgaan?

'Ik werd boos als hij het bij mijn broertjes deed. Maar eigenlijk was het vaak naar mij toe. Dan voelde ik me onveilig.'

'Alleen onveilig? Deed het je geen pijn dat je vader dat bij je deed?'

'Jawel.' Er rolt een traan over mijn wang. Ik wist niet dat dit me nog zo dwars zat. Het is al lang geleden.

'Had je in die tijd ook last van het agressieve gevoel dat je nu ook voelt?' vraagt ze.

Dan pas valt het kwartje. Probeert ze nu te zeggen dat ik dit gevoel heb door mijn vader? Ik denk weer terug aan die tijd. Ik zat nog op een andere school dan Niall en mijn vrienden. Ik had hele agressieve vrienden toen en hoewel ik zelf niemand pijn deed, vond ik het normaal dat ze mensen pesten en in elkaar sloegen.

En toen ik van die school getrapt was en naar de school van Niall ging, werd ik zelf agressief. Ik weet nog dat ik 5 mensen in elkaar geslagen heb die toen mijn vrienden waren. Ze verdienden het wel, ze hadden Niall in elkaar geslagen.

Niall heeft me zelfs een keer uitgescholden voor wild beest toen ik zijn vriendin Emily had geslagen.

'Ja, ik was wel een tijdje erg agressief.' antwoord ik. 'Maar toen ik verhuisde heb ik er eigenlijk nooit meer last van gehad. Waarom dan nu ineens wel weer?'

Ik schaam me er wel iets minder voor nu ik weet dat er een reden achter zit. Dan kan het ook weer weggaan, toch?

'Had je iets waarbij je je agressiviteit kwijt kon? Vaak zitten mensen met hetzelfde probleem als jou op een vechtsport als karate of judo. Dat helpt ze om hun energie kwijt te raken.' zegt Aïsha.

'Ik sportte wel elke dag. Ik speelde hoog volleybal en zat ook hoog met dansen. Maar na het ongeluk werd dat minder. En nu helemaal niet meer.' antwoord ik.

'Ongeluk?' vraagt Aïsha verbaasd.

Ik kijk haar aan en kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik heb nu echt geen zin om over nog zo'n zwaar onderwerp te praten. 'Zal ik dat een andere keer vertellen?'

Ze knikt. 'Ik denk dat je dit gevoel hebt omdat je gewoonweg je energie niet kwijt kan. Naar mate je meer hersteld en je conditie beter wordt, kun je het sporten langzaam weer oppakken. Ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft.

Ze kijkt op de klok. 'Ik denk dat we wel lang genoeg gepraat hebben nu. Het was een goede sessie, Rozemarijn, je gaat goed vooruit.'

Ik bedank haar met een glimlach en loop dan naar buiten, waar Niall en een aantal beveiligers al op me staan te wachten.