Young 2 || Niall Horan

47

'Wat ben je aan het doen?' vraagt Niall. Hij komt de slaapkamer ingelopen en kijkt me verbaasd aan. Ik rits net mijn koffer dicht.

Shit. Heb ik het hem wel verteld? Ik kan het me eigenlijk niet meer herinneren.

'Mijn koffer inpakken. Ik ga zo naar Bryan.' vertel ik hem.

Hij kijkt me geschrokken aan. 'W-wat? Met je koffer? Heb ik wat verkeerd gedaan?'

'Nee, nee. Tuurlijk niet.' zeg ik en loop naar hem toe om hem een knuffel te geven.

'Waarom ga je dan weg?' vraagt hij, nog niet helemaal gerust gesteld.

'Ik zou al na Amsterdam naar hem toegaan. Ik blijf maar een weekje, daarna kom ik weer terug. We hadden het al afgesproken. Sorry, ik had het je moeten vertellen. Dat was ik vergeten.' verontschuldig ik me. Het is echt dom van me dat ik het hem niet verteld heb.

Niall kijkt me moeilijk aan. 'Een week?' vraagt hij dan. Ik knik waardoor hij zucht. 'Oke.'

'Bryan komt me zo ophalen.'

'Zometeen al?' mompelt Niall. 'Opzich had je het me inderdaad wel wat eerder mogen vertellen.'

'Ik weet het, sorry.' zeg ik.

'Wat als ik je gewoon niet laat gaan?' vraagt Niall. Hij loopt achteruit en zet me klem tegen de muur.

'Tja, dan kan ik niet weg.' grinnik ik.

'Dan hoef ik je ook niet te missen.' zegt Niall simpel. Ik lach en Niall kijkt me raar aan. 'Roos, dan moet je zeggen dat je mij ook niet wilt missen.'

'Oh ja.' grinnik ik en kijk hem uitdagend aan, nog steeds geef ik hem niet het antwoord waar hij op zit te wachten.

'Roohoos.' zegt hij en zet een pruillip op waardoor hij er enorm schattig uit ziet.

Ik zet mijn neus tegen die van hem aan. 'Ik ga jou ook missen.' fluister ik.

'Na volgende week ga je eerst niet meer weg toch?' vraagt Niall zacht.

'Nee.' zeg ik zacht. Onze gezichten raken elkaar nog steeds en ik krijg het er warm van. Niall brengt zijn lippen langzaam naar die van mij maar dan gaat de deurbel.

Ik voel mijn wangen rood worden en maak me los uit Nialls grip. 'Ik denk dat dat Bryan is.' zeg ik en loop naar beneden om de deur open te doen. Niall loopt achter me aan, ook met een rood hoofd.

'Hey Bry.' glimlach ik als ik de deur open doe.

'Hey Roos! Ben je klaar?' vraagt Bryan.

'Ja, alleen mijn koffer staat nog boven.' antwoord ik. Bryan knikt en loopt naar boven om de koffer op te halen waardoor Niall en ik alleen achter blijven in de gang.

'Zullen we dan volgende week naar Ierland gaan?' vraagt Niall en trekt me in een knuffel. Ik leg mijn hoofd tegen hem aan en knik.

'Misschien wil Bryan ook wel mee.' stel ik voor. Niall knikt.

Bryan komt weer naar beneden gelopen met de koffer. Niall geeft me nog een kus op mijn voorhoofd en laat me dan los.

'Was dit alles?' vraagt Bryan en ik knik. 'Oke. Zullen we dan gaan?'

'Ja.' glimlach ik en geef Niall nog een snelle knuffel voordat Bryan en ik naar de auto lopen. We stappen in en Niall zwaait ons nog uit voordat we weg gaan.

'Weet je zeker dat je wel zo lang zonder hem kan?' grinnikt Bryan.

'Vast wel.' zeg ik blozend.

'Aah, mijn kleine zusje is verliefd. Nu kan ik je daar eindelijk officieel mee pesten.' plaagt Bryan. Ik geef hem een duw waardoor hij begint te lachen.

Na een stukje rijden komen we bij zijn nieuwe appartement aan. Of nou ja, nieuw. Hij woont er al een tijdje.

'Wow, het is zo erg veranderd!' zeg ik als ik naar binnen loop. Hij heeft heel veel dingen die ik hem toegestuurd heb als inspiratie ook echt gebruikt.

'Vind je het mooi?' vraagt Bryan.

'Prachtig.' antwoord ik. We gaan alle kamers door. Als we zijn slaapkamer binnen komen plof ik op zijn bed neer. 'Wauw. Dit ligt geweldig.'

Bryan lacht en gaat ook op het bed liggen. Ik kruip tegen hem aan en staar naar het plafond.

'Weet je nog dat we vroeger heel vaak zo lagen als pap en mam ruzie hadden?' vraag ik hem.

'Ja.' zegt Bryan stilletjes.

'Gelukkig had ik jou. Door jou voelde ik me altijd veilig.' zucht ik en kruip dichter tegen hem aan. Nog steeds geeft hij me altijd dat gevoel.

'Veilig?' vraagt Bryan verbaasd. Ik knik. 'Door mij?' Ik knik nog eens.

Bryan blijft een tijdje stil. Als ik hem op een gegeven moment aankijk zie ik dat de tranen in zijn ogen staan. 'Wat is er?' vraag ik geschrokken.

Hij veegt zijn tranen gauw weg. 'Ik dacht altijd dat je je juist totaal niet veilig voelde bij mij.'

'Wat?' vraag ik en ga rechtop zitten. 'Jij bent altijd degene die me overal voor beschermd. Hoezo dacht je dat?'

'Omdat ik er nooit voor je kon zijn. Ik heb een auto ongeluk veroorzaakt waardoor je er bijna niet meer was. Ik heb er heel lang niet voor je kunnen zijn toen papa...' Hij slikt even. 'En ik heb bijna niet kunnen voorkomen dat er een jongen aan je zat. Laat staan dat je bent ontvoerd en-' Hij krijgt een brok in zijn keel en ik trek hem in een knuffel.

'Geen een van die dingen zijn jouw schuld Bryan.' zeg ik zacht. 'Dat auto ongeluk was niet jouw schuld, we hadden geen keuze. En van al die andere dingen heb je me juist gered. Jij bent degene die voor ons op kwam als pap dronken was. En degene die die jongen van me af geslagen heeft. En je hebt zelfs mijn leven gered door me uit het water te redden. Hoe kan ik me niet veilig voelen bij jou? Je bent letterlijk mijn grootste held.'

Bryan kijkt me met een glimlach aan terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Dacht hij dat al die tijd? Heb ik hem nooit verteld hoe dankbaar ik ben voor hem?

'Dankje Roos.' fluistert hij.

'Waarvoor? Ik moet jou bedanken. Ik kan je niet genoeg bedanken zelfs.' zeg ik en geef hem een hele dikke knuffel.