Young 2 || Niall Horan

07

Knip. Knip.

Mijn stukjes haar vallen een voor een op de vloer van het busje waar we inzitten. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel me echt ontzettend leeg.

Een meisje is mijn haar aan het afknippen. Ik heb haar nog niet eerder gezien, maar heb ook geen aandacht voor haar. Ik dacht echt dat ik naar huis zou gaan. Het was zo dichtbij, iedereen van wie ik hou was zo dichtbij. Nu weet ik niet eens of Niall nog leeft.

Het geluid van het pistool dringt nog steeds mijn oren door en elke keer als ik het weer hoor ril ik. Ga ik er ooit achter komen hoe het met hem is? Hij heeft waarschijnlijk zo veel pijn. Ik wilde dat ik hem kon troosten en er voor hem kon zijn.

'Kut! Andere kant op!'

De bus verandert plots van richting en ik knal met een klap tegen de zijkant van de bus op, net als de rest die er allemaal in zit.

'Godver Finn, kijk nou eens uit.' roept de meid die mijn haren aan knippen was. Ze praat tegen de jongen die de hele tijd eten bracht bij mij.

'Ga nou maar door.' mompelt hij.

Het meisje gaat weer naast me zitten. Mijn lange blonde haren zijn nu kort. Ze heeft ook nog zwarte haarverf naast haar staan.

'We zijn er bijna.' mompelt de jongen die naast Finn zit.

'Waarom kunnen we niet gewoon met de auto het land uitrijden?' vraagt weer een andere jongen. We zitten in totaal met z'n vijven in de bus. Drie jongens, waaronder dus Finn en de andere meid en ik.

'De grenzen zijn dicht. Ze verwachten juist nu dat wij het land uit proberen te komen met Rozemarijn.' antwoord de eerste jongen weer.

We zijn op weg naar een vriend van een van de jongens, en die heeft weer een vriend die een privéjet heeft. Ze zijn van plan om naar Thailand te gaan en daar hun "overwinning" te gaan vieren en onder te duiken.

Daarom willen ze mijn hele uiterlijk veranderen, zodat ik daar niet zo snel herkent wordt. Mijn haren zitten ondertussen in de zwarte verf, en ondertussen worden er bruine ooglenzen in mijn ogen gedrukt.

'Even op je tanden bijten.' zegt het meisje en verbaasd kijk ik haar aan. Voordat ik door heb wat ze bedoelt krijg ik een harde vuist tegen mijn neus aan.

'Auw!' gil ik en grijp naar mijn neus. Een hevige pijn steekt er doorheen en ik kijk haar boos aan.

'Zo, haren geverfd, lenzen in, neus gebroken. Wat moeten we nog meer?' vraagt ze aan de anderen. Ik kijk naar mijn hand die ik tegen mijn neus aan hield en zie dat het hevig aan het bloeden is.

'Is ze nog herkenbaar?' vraagt Finn.

Een paar gezichten draaien zich om naar mij en kijken me twijfelend aan. 'Er zijn wel heel erg veel mensen die haar kennen he. De meesten zal het wel niet opvallen maar je zal maar net iemand tegenkomen die het wel ziet.'

Het meisje naast me begint te grijnzen. 'Wat dachten jullie van een lippiercing?' De rest stemt allemaal in. 'Die zetten we dan wel als we in Thailand zijn.'

Het busje stopt ineens en weer knallen we met z'n allen naar voren.

'Uitstappen, snel.'

Finn en een ander jongen grijpen me vast en lopen met me mee de auto uit. Buiten zie ik de privéjet al staan.

'Staan blijven!'

Ik kijk naar links en zie twee politie motoren aan komen rijden. Mijn ogen worden groot en ik begin weer hoop te krijgen.

'Godverdomme, Finn!'

'Doe haar in de jet!'

Ik word de trap van het vliegtuig opgesleurd, maar probeer me los te trekken.

'Help!' gil ik. De agenten trekken hun pistool en richten die op de jongens.

'Laat haar gaan of er wordt geschoten!' roept een van hun.

'Ik schiet terug!' roept het meisje, dat ook haar pistool getrokken heeft waardoor de politie nu op haar richt. Dat is voor de jongens het teken dat ze mij het vliegtuig in kunnen trekken.

'Help!' huil ik. 'Wacht! Leeft Niall nog?'

'Ja, het gaat goed met hem!' roept een agent terug. Een zucht van opluchting gaat door me heen.

Dan word ik het vliegtuig ingezet en zie niks meer. Niet veel later komen de andere jongen en het meisje ook naar binnen rennen en knalt de deur dicht.

Het vliegtuig komt al snel in beweging en voor ik het weet beginnen we met opstijgen. Ik ga voor het raampje zitten en kijk machteloos toe hoe de twee agenten ons nakijken, ook machteloos.