ភាគទី17: ស្អប់

967 74 3
                                    

   នាពេលរាត្រី ដែលត្រូវនឹងម៉ោង6ជាង ថេយ៉ុងដើរចូលមកក្នុងផ្ទះ កែវភ្នែកងាកឆ្វេងងាកស្តាំរកមើលកូនទន្សាយតូចរបស់គេ ពេលនេះគេមកពីធ្វើការទាំងមូល បែរជាមិនឃើញរត់មកទទួលគេដូចក្នុងប្រលោមលោកសោះ។

   «ម៉ែដោះ! ជុងគុកគេនៅឯណា? កុំប្រាប់ថាថ្ងៃមិញមិនបានញាំបាយពេលថ្ងៃត្រង់ណា»ថេយ៉ុងសួរទៅកាន់ម៉ែដោះដែលធ្លាប់មើលថែគេតាំងពីក្មេងៗ ហើយគេក៏ស្រឡាញ់គាត់ប្រៀបដូចជាម្តាយទីពីររបស់គេ។

   «ចាស! អ៊ុំឲ្យគេលើកទៅបន្ទប់អ្នកប្រុសហើយ តែអ្នកប្រុសតូចនៅតែមិនញាំដដែល»

   «មិនអីទេម៉ែដោះ យប់ហើយ ម៉ែដោះទៅសម្រាកចុះ»គាត់ងក់ក្បាល រួចក៏ចាកចេញទៅបន្ទប់របស់ខ្លួន។ ចំណែកឯថេយ៉ុង គេដើរកាន់អាវធំសំដៅទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនដូចគ្នា។

   ក្រាកក...

   ដៃកាន់ទ្វារទាញចូល រីឯដៃម្ខាងទៀតចុចបើក ភ្លើងដើម្បីបំភ្លឺបន្ទប់ដែលងងឹតសូន្យឈឹងប្រៀបដូចគ្មានមនុស្សរស់នៅ។ គេងាកមើលលើគ្រែគេង ក៏បានឃើញជុងគុកកំពុងតែគេងលង់លក់យ៉ាងស្គប់ស្គល់ តែថ្ពាល់ដាបជាប់ទឹកភ្នែកដែលមិនទាន់រីងស្ងួតនូវឡើយ។

    «សឺតត! ជុងគុក! ភ្ញាក់ឡើង»
   នាយបន្ទន់ជង្គង់ចុះនៅលើពូកថើបថ្ពាល់កូន ក្មេងដែលគេងនោះមួយខ្សឺតជាការដាស់ឲ្យភ្ញាក់។

   «លោក...!! ចេញទៅ កុំប៉ះខ្ញុំ!»
   បើកភ្នែកឡើងមិនទាន់ ជុងគុកក៏រុញខ្លួនរបស់គេឲ្យឃ្លាតពីខ្លួនបន្តិច ដោយយកភួយក្រាស់គ្របពីលើខ្លួន។

   «អូនកើតអី? នៅខឹងនឹងបងទៀតមែនទេ? ហឹម»រាងក្រាស់ព្យាយាមចូលជិត តែជុងគុករំកិលខ្លួនថយក្រោយគេចពីគេរហូត។

   «កុំចូលមកជិតខ្ញុំ ព្រោះតែលោក ទើបខ្ញុំនឹងស៊ូបែកគ្នា បើគ្រប់យ៉ាងមិនមែនជាគម្រោងការរបស់លោកទេ ពេលនេះខ្ញុំនឹងស៊ូពួកយើងអាចរស់នៅជាមួយគ្នា រៀបការជាមួយគ្នាផងក៏មិនដឹង ហ៊ឹក គ្រប់យ៉ាងព្រោះតែលោកម្នាក់គត់»ជុងគុកស្រែក យំចង្អុលមុខរបស់នាយទាំងខឹងលាយឡំនឹងសម្លេងយំ។

   រឿងកាលពីថ្ងៃមិញ ធ្វើឲ្យគេចាប់ផ្តើមឈឺចាប់ម្តងទៀត សម្លេងដែលនិយាយជាមួយគេកាលពីថ្ងៃមិញ ធ្វើឲ្យគេនឹកឃើញរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលទើបតែកើតឡើងនាពេលថ្មីៗនេះ។ បើមិនដោយ សារតែនាយទេ ពេលនេះស៊ូហ្គាក៏មិនក្បត់គេដេកជាមួយប្រុសផ្សេង នឹងសុំគេបែកនោះទេ គ្រប់យ៉ាងកើតឡើងដោយសារតែនាយម្នាក់គត់។

💢Ownership💢 ( ចប់ )Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz