Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.🦋
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
36. BÖLÜM "KIRIK KALP"
Başımdaki şiddetli ağrıyla gözlerimi araladım, elimi başıma koyup sıkıntıyla ofladım. "Bu nasıl bir ağrı ya?" Söylenerek doğruldum, başımın içinde filler tepiniyor gibiydi.
Gözlerimi ovaladım, yabancı bir odada olduğumu gördüm, en son hastanede olduğumu hatırlayınca birinin beni bayılttığı an zihnimin içinde canlandı, telaşlandım. Kim getirmişti beni buraya? O yine ortaya mı çıkmıştı yoksa?
Korkuyla ayaklarımı yataktan sarkıttım. Tam ayağa kalkacakken odanın kapısı açıldı, gördüğüm kişiyle öylece kaldım. Şaşkın bakışlarım altında Ateş odaya girdi, elindeki tepsiyle bana doğru gelirken ıslık çalıyordu.
"Sen..." Dedim şaşkınca, gözleri beni buldu.
"Tabii ki de ben, bir başkasını mı bekliyordun?" Dedi, yanıma oturdu.
"Sana yiyecek bir şeyler getirdim sevgilim, güzelce yemeğini ye, sonra da konuşacağız." Gözlerimi kapattım, öfkemi bastırmaya çalıştım, sakin olmam lazım. Sakin olmam ve şu işi artık halletmem lazım. Sakinleşmek için 10'a kadar saymaya başladım. Fakat ben daha 3'e ulaşamamışken Ateş'in dudaklarını dudaklarımda hisettim.
Gözlerimi hızla açtım, Ateş'i itip kendimden uzaklaştırdım, yetmedi kendimi de biraz geri çektim, dudaklarımı sildim, öfkeyke ayağa kalktım.
"NE YAPTIĞINI ZANNEDİYORSUN SEN YA?" Bağırdım, dudakları yana kıvrıldı. Bir de geçmiş karşıma sırıtıyor!
"Sevgilimi öpüyorum, bu dünyadaki en doğal şey!" Dedi keyifle, ellerimi yumruk yaptım, dişlerimi sıkarak konuştum.
"Ben, senin sevgilin falan değilim!" Dedim, güldü. Resmen gülüyordu ya! Karşıma geçmiş benimle alay eder gibi gülüyor.
"Bizim bu aşamayı geçelimiz çok oldu." Deyip ayağa kalktı, gözlerimin içine bakarak konuştu. "Biz birbirimize aitiz, bunun için söz verdik, sözünü tutman lazım." Ona doğru bir adım attım, göğsüne vurarak konuştum.
"Sen evlisin! Evli! Ne sözünden bahsediyorsun!" İşaret parmağını kaldırdı, bana doğrultu.
"İşte tam da bu noktada seninle anlaşamıyoruz! Ama bugün anlaşacağız! Buraya seni boşa getirmedim, oturup düzgünce konuşacağız. İstesen de istemesen de beni dinleyeceksin! Çünkü benimle oturup konuşmadığın sürece bu evden çıkmana izin vermeyeceğim!"
