Her gece tam 00.00'da gelen bir ihbar ve ardında bırakılan bir ceset... Sol bileklerinde gizemli harflerle işaretlenmiş kurbanlar ve peşinde iz bırakmayan bir katil... Dört kişilik bir polis ekibi, bu acımasız cinayetlerin arkasındaki sırrı çözmek i...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar <3
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
44. BÖLÜM "KARŞILAŞMA"
Başımda öyle bir ağrı vardı ki sanki birisi sert bir cismin arasına almış da sıkıyormuş gibiydi. Bu ağrı gözlerimi bile açmama engel oluyor, canımı çok yakıyordu. Başıma dokunmak için elimi kaldırmak istedim ama bir şey buna engel oldu, hareket bile edemedim.
Dişlerimi sıkıp yüzümü buruşturdum, bir kez daha ellerimi hareket ettirmeye çalıştım ama olmadı. Arkamdaki duvara biraz daha yaslandım, tüm ağırlığımı oraya verdim çünkü kendi ağırlığımı taşıyacak gücüm yoktu.
"Biraz daha zorlarsan belimi kırmayı başaracaksın." Birinin bunu söylediğini duydum, gözlerimi zorlukla araladım, bulanık bakışlarım etrafta gezindi ve tozlu bir yerde olduğumu fark edip gözlerimi yeniden kapattım.
Ne oldu bana böyle? Niye böyle bir yerdeyim? Nasıl geldim buraya? Bu olanlar da ne? Diye düşünürken gözlerimi bir kez daha araladım ve işte tam da o anda olan biten her şey bir bir aklıma geldi. Mesaj gelmesi, benim kalkıp buraya gelmem, bir şey olmuyor diye sinirlenmem, gidecekken Ateş'le karşılaşmam ve... Ve ne? Buraya kadar, başka bir şey hatırlamıyorum ki. En son Ateş'e bakıyordum sonra canımın yandığını hisettim ve devamı yok, gerisini hatırlamıyorum. Ne olduğuna dair bir fikrim de yok. Hatta ne olduğunu düşünemiyorum bile çünkü aklım Ateş'te.
2 yıl sonra çıktı karşıma, gözlerimin içine baktı. Gözlerimin önüne o anki yüzü geldi. Ne kadar değişmişti? Sakallarını uzatmıştı, saçları da eskisi kadar kısa değildi, sanki biraz da zayıflamış gibiydi. Başımı sağa sola salladım, zihnimdeki düşüncelerden kurtuldum. Onu düşünmek yok, karşına çıksa da seninle konuşsa da düşünmek yok! Kendime verdiğim sözü asla unutmayacağım!
Kendime verdiğim sözü hatırlayıp Ateş'i zihnimden çıkarıp attım ve elimi bir kez daha kaldırmaya çalıştım ama olmadı. Bulanık zihnim yavaş yavaş kendine gelip olan biteni anlamaya başlarken ellerimin arkamda bağlı olduğunu da anladım.
Sırtımı biraz arkaya yaslayıp duvardan destek aldım, zihnim hâlâ tam olarak açılmamış gibiydi. Sarhoş olduğum zamanlar kendimi böyle hissederdim, bana bir şey vermiş olmasınlar? Bundan korkuyorum. Yaslandığım duvardan destek alıp ellerimi ipliklerden kurtarmaya çalıştım ta ki birinin tenini hissedene kadar. Hissettiğim şeyle durup kaldım, kal gelmiş gibi dondum.
