Her gece tam 00.00'da gelen bir ihbar ve ardında bırakılan bir ceset... Sol bileklerinde gizemli harflerle işaretlenmiş kurbanlar ve peşinde iz bırakmayan bir katil... Dört kişilik bir polis ekibi, bu acımasız cinayetlerin arkasındaki sırrı çözmek i...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar <3
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
54. BÖLÜM "SANA VEDA EDECEĞİM"
Ateş ve Erdem karşımda durmuş şüpheyle gözlerime bakarlarken canım yandı, o kadar çok yandı ki daha öncekiler bunun yanında hiç kaldı. O bakışlarının altında yatan gerçeği, zihinlerinden geçen her kelimeyi anlayabiliyorum ve bu canımı daha da çok yakıyor.
Benim yaptığımı düşünüyorlar muhtemelen, içlerinden nasıl böyle bir şey yapar diye soruyorlar. Bakışları onları ele veriyor ve benim de zihnimde bir soru dönüp duruyor. Nasıl böyle bir şey yapacağımı düşünürler?
"Mira?" Dedi Erdem, gözlerimi Ateş'ten çektim, ona odakladım. O sırada Ateş yaşadığı ilk şoktan çıkmış olacak ki Gamze'nin yanına oturdu, şaşkın şaşkın ona bakmaya devam etti. İnanmak ister gibiydi.
"Nasıl oldu bu?" Erdem sordu, sesindeki suçlayıcı tonu fark ettim, gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım. Yüzüme düşen saçlarımı geriye attım, sakin kalmaya çalıştım. Sakin kalmalı ve burada olup biten her şeyi onlara anlatmalıyım. Yoksa bu suçlamalar daha da artacak.
"Ben." Diyerek açtım gözlerimi, Ateş'in hâlâ Gamze'nin yanında oturduğunu fark ettim. Bu durumda bile onun yaptığına, onun yanında olmasına, onun için üzülüyor olmasına kızdım. Fakat çok çabuk onu boş verip gözlerimi Erdem'e çevirdim, kendimi ona açıklamak istedim ama o kadar büyük bir suçlamayla bakıyordu ki ağzımdan çıkan her kelimenin yalan olduğuna şimdiden inanmış gibiydi.
"Sen ne Mira?" Diye sordu öfkeyle, ne yapacağımı bilemedim. Konuşmam lazım farkındayım ama iki kelimeyi bir araya getirecek durumda değilim, mantıklı düşünemiyorum. Mantıklı değil normal bir şekilde bile düşünemiyorum.
"Konuşsana! N'oldu bu kıza? Nasıl bu hâle geldi?" Suçlayıcı konuşması sinirimi bozdu, öfkeyle dudaklarımı araladım, tam o sırada aklıma başka bir şey geldi. Benim şu an onlara dert anlatmıyor, bir şeyler yapıyor olmam gerekiyor.
"Kameralar." Dedim bir anda ve kendimi bu suçlamalardan kurtaracak küçük de olsa bir şey bulduğum için sevindim.
"Kamera kayıtlarını silecekler." Dedim ve kapıya yöneldim, aynı şeyi söylemeye devam ederken koşarak odadan çıktım, bu kattaki danışmaya doğru gittim.
"Mira!" Ceyhun arkamdan bağırdı, vaktim olmadığı için durmadım, koşmaya devam ettim, danışmaya ulaştım.
"Güvenlik odası nerede?" Diye sordum anında, bu daha önceki geldiğimiz hastane olmadığı için bilmiyordum.
