Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.🦋
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24. BÖLÜM "GERÇEKLER"
"Bana vereceğin söz yalan da olabilir. Her şeyi öğrenmek için numara da yapabilirsin. Anlayacağın elimi tutmak da arkamdan vurmak da senin kararın olacak. " Tepki vermedim, ondan başka her yere baktım.
"Şimdi söyle bana Mira? Bizimle misin değil misin?" Gözlerimi kaçırdım, ne diyeceğimi bilemedim.
"Mira?" Cansu ismimi söyledi, gözlerimi ona çevirdim, merakla yüzüme bakıyordu. Savaş'a baktığımda onun da aynı merak içinde olduğunu gördüm. Hatta Erdem bile meraklıydı ve gözlerini üzerime dikmişti.
"Size inanamıyorum." Dedim, birkaç adım geri giderken ve ekledim. "Gerçekten inanamıyorum." Tepki vermediler.
"Her şeyi öğrendiniz ve şimdi de bir yanlışa beni ikna etmeye çalışıyorsunuz. Bu gerçekten saçmalık, bu durumun içinde olmamamız gerekiyordu!" Hepsi birbirinin yüzüne baktı ama kimse konuşmadı.
"Hepiniz aklınızı yitirmişsiniz!" Deyip bahçe kapısına doğru yürüdüm. "Delirmişsiniz!" Söylenerek bahçeye çıktım, yağmur yağdığı hâlde yüzümü gökyüzüne çevirdim, yağmur damlaları yüzümü ıslatırken göz yaşlarımı yağmur damlalarına sakladım.
"Herkes düşman!"
Yine aynı not geldi aklıma. Sinirlendim, sinirle ayağımı yere vurdum. Ellerimi saçlarıma geçirdim. Cansu, Savaş, daha önceden Barış olarak bildiğim ve gerçekten güvendiğim Barış, Doğan... Herkes karşımda duruyor. Destek alabileceğim hiç kimse yok. O bana halledeceğine dair sana inanç vereceğim derken elimden bütün inancımı almıştı.
"Herkes düşman!"
Göz yaşlarım yine akmaya başladı. Kendime hâkim olmaya çalıştım ama başarılı olamıyordum. Bağıra bağıra ağlamak yeter artık diye haykırmak istiyorum ama yapamıyorum. Duygularımı bastırmaktan artık nefret ediyorum.
"İyi misin?" Arkama döndüm, Ateş'i gördüm. Gözlerimi öfkeyle yeniden önüme çevirdim. Önce yanıma geldi, sonra karşımda durdu. "Mira biliyorum..." Sözünü kestim.
"Ben hiçbir şey bilmiyorum ama! O kadar karışık ki her şey artık hiç kimseye güvenmiyorum! Nasıl olur ya nasıl? Ne anlattın da onlara hepsi sana bu kadar bağlandı? MADEM ONLARA ANLATIYORSUN BANA NİYE ANLATMIYORSUN? HERKES HER ŞEYİ BİLEREK YANINDAYKEN BEN NEDEN APTAL GİBİ HER ŞEYDEN BİHABER YANINDA KALMAK ZORUNDAYIM?" Bağırdım, bağırmaya da devam edecekken konuşmama engel oldu.
