Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21. BÖLÜM "ÖLÜME YAKIN"
Bulunduğum odaya bir kez daha bakındım. Sanırım Ateş'in evindeyim diye içimden geçirirken odanın kapısı açıldı, Ateş göründü. O içeriye girerken yalnız olmadığını fark ettim, arkasında arkadaşı Erdem de vardı.
"Mira?" Endişeyle yanıma geldi. Hâlâ buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. Hatırladığım en son şeyler de beni çok korkutuyor.
"İyi misin?" Yatağın kenarına oturdu, bir anda eli yüzümü buldu, endişeli gözleri üzerimde gezindi. Olanlardan haberinin olup olmadığını merak ederek konuştum.
"Değilim." Doğruyu söyledim, iyi değilim. Hem de hiç iyi değilim. Artık bu olanlar bana çok ağır gelmeye başladı. O katil her kimse onunla mücadele etmek istemiyorum.
"Buraya nasıl geldim?" Merakla sordum, Ateş'in gözlerindeki endişe artarken yanıtladı.
"Seni almaya geldiğimde ormanın içinden bağırma seslerini duydum. Koşarak yanına geldim, seni buldum ama yalnızdın. Hiç kimse yoktu yanında ve sen yardım edin diye bağırıyordun. Eve götürmek istemedim, annen endişelenir diye, ben de buraya getirdim." Kaşlarımı çattım.
"Yalnız mıydım? Yalnız falan değildim ben! O manyak da oradaydı! Hem de bir sürü adamı vardı yanında!" Ateş'in de kaşları çatıldı.
"Orada mıydı?" Başımı salladım.
"Oradaydı! Simsiyah giyinmiş, yüzünde kar maskesi vardı. Yanındaki diğer tüm adamlarda onun gibi giyinmişti, hiçbirini birbirinden ayırt edemiyordum. Beni korkutmak için gelmişti, saçma sapan şeyler söyleyip durdu. Üzerime gelmeye başlayınca bağırdım, gerisini hatırlamıyorum." Başını çevirip arkasında bizi dinleyen Erdem'e baktı, sordum.
"Bana inanmıyor musun yoksa? Yemin ederim oradaydı! Hatta adamlardan birinin başına vurdum, bayılttım!" Gözleri beni buldu.
"İnanıyorum Mira, neden inanmayayım? Ben sadece..." Deyip sustu, merakla sordum.
"Sen sadece ne?"
"Bağırıyordun, bulduğumda da baygındın, herkesi etrafa dağıttım, kim yaptıysa bulun getirin dedim ama kimseyi bulamadılar. Senin dediğin gibi kalabalık olsaydılar yakalayamasak bile illa görmüş olmamız lazımdı." İnanmıyordu işte bana, çünkü farkındayım anlattığım şeyler hiç de mantıklı değil ama gördüm işte, oradaydılar! Ve onun bana inanması gerekiyor.
