Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
32. BÖLÜM "AĞIR DUYGULAR"
Dizlerimi kendime çekip kollarımı doladım ve başımı dizlerimin üzerine koyup göz yaşlarımı sessiz sessiz akıtmaya devam ettim.
Babam, bu hayatta en sevdiğim kişiydi. Hani küçükken anneni mi yoksa babanı mı daha çok seviyorsun diye sorarlardı ya? Biz de cevap veremezdik. Ben de o soruya hiçbir zaman cevap veremedim ama benim için sorunun cevabı hep belliydi. İçimden de olsa o soruya hep babam derdim. Çünkü bu hayatta bana her şeyi o öğretmişti.
Bisiklete binmeyi, oyun oynamayı, düşmeyi, kalkmayı, yeri geldiğinde ağlayıp yeri geldiğinde doyasıya gülmeyi, güçlü olmayı, ayakta kalmayı, polis olmayı ve tabii ki iyi bir insan olmayı... Ben tüm bunları babamdan öğrendim. Hayatımın her anında yanımda oldu, destek verdi. O zamanlar ona o kadar bağlıydım o kadar çok seviyordum ki sanırım annemi bu kadar sevmeye fırsatım olmamıştı.
Babam, hayatımı kurmama yardım etti. Eğer şimdi polissem, hayalimi gerçekleştirmişsem bu onun sayesinde oldu. Ve ben bugün onun hayatını mahvettin. Bile isteye, göz göre göre mahvettim. Çünkü bunun doğru olduğunu düşünüyorum. Fakat bu kadar canımın yanacağını tahmin etmemiştim. Şu an o kadar çok canım yanıyor ki bunu kelimelerle tarif edemiyorum. Vicdan azabı, pişmanlık, ihanetin yarattığı acı duygunun altında eziliyorum.
Göz yaşlarım bir sel misali yanağımı işgal ederken odanın kapısına birkaç defa vuruldu, Ateş "Mira." dedi. Başımı dizlerimden kaldırdım, yanaklarımı kuruladım. Elimden geldiği kadar iyi görünmeye çalışıp sesimin düzgün çıkmasına dikkat ederek "Gel." dedim, Ateş odaya girdi.
Girer girmez gözleri beni buldu, bakışları bir süre gözlerimde kaldıktan sonra kaşları çatıldı. Odanın kapısını kapattı, yanıma doğru gelirken göz ucuyla saate baktım, 12 olduğunu gördüm. Eve gelelim saatler oluyordu ve o daha yeni uyanmıştı.
"N'oldu sana böyle?" Muhtemelen odadan çıkıp doğrudan yanıma geldiği için sabah evden çıktığımdan falan haberi yoktu ve ne yaptığımı bilmiyordu.
"Bir şey olmadı." Sesim tahmin ettiğimden çok daha düzgün çıktı.
"Bir şey olmadı?" Ateş yineledi, sorgular bir hâli vardı, başımı salladım.
