Mr. Trador

Κενό

Με δυσκολια ανοιγω τα ματια μου.Πονανε και τα νιωθω βαρια... Κοιταζω γυρω και ολα φαινοντε ηρεμα ενω το φως ειναι αχνο.

«Κεειτ! Επιτελους!»

Η γνωριμη φωνη της Μιραντας ακουγεται σαν καμπανα στα αφτια μου.Σφιγκω τα ματια μου και οταν τα ανοιγω βλεπω πως βρισκομα ξαπλωμενη στο κρεβατι μου.
Η Μιραντα καθεται διπλα μου στο κρεβατι ενω στην μεγαλη ροζ πολυθρονα του δωματιου μου κοιμαται ο Ντιεγκο.

«Πως εισαι;... Μπορεις να μιλησεις; Να σου φερω κατι;»

Η Μιραντα με βομβαρδιζει με ερωτησεις μα στο μονο που μπορει να συγκεντρωθει το μυαλο μου ειναι η ζαλαδα και καποιες εικονες βροχης να πεφτει πανω μου. Ανακαθομαι στο κρεβατι και πινω λιγο νερο... Η Μιραντα με κοιταζει αμιλητη.Βηχω ελαφρα και επειτα θυμαμαι..

«Τι εγινε κοριτσι μου;»

«Θυμαμαι πως επεσα.... τιποτα αλλο απο εκει και μετα...»

«Γιατι; Δεν ειχες φαει;»

Ριχνω μια ματια στον Ντιεγκο και επειτα στην Μιραντα..
Καταλαβαινει και εξηγει.

«Απο οτι καταλαβα ηρθε απο την εταιρεια και σε βρηκε λιγο πιο κατω πεσμενη στο πατωμα και δυο κοπελες απο πανω σου προσπαθουσαν να σε σηκωσουν... Σε σηκωσε και σε εβαλε σε ενα ταξι... Τοτε εβγαινα απο το Ρετουρ απεναντι... Ειδα τι εγινε και ηρθα μαζι σας... »

Γνεφω καταφατικα..

«Πολυ ωραιος παντως»
Χαμογελαει διαπλατα δειχνοντας το υπεροχο χαμογελο της.
Με κανει να χαμογελασω για λιγο μα αυτο χανεται στις σκεψεις μου.. Ο Αλεξαντερ... Πως να ειναι..... Δεν τον προλαβα. Θα με μισει σιγουρα..

Οι μερες περνανε και μενω στασημος.Πρωτη φορα στην ζωη μου νιωθω πως δεν μπορω να τα βγαλω περα με τον εαυτο μου και δεν ξερω τι να κανω. Εχει ηδη περασει μια βδομαδα και δεν εχω νεα της.Δεν θελησα να την ενοχλησω.Ηταν επιλογη της.Δεν ημουν αξιος να την κρατησω.

Καθε βραδυ περναω με το αυτοκινητο απο την γειτονια της με την ελπιδα πως ειναι καπου εκει εξω! Μισησε το οτι ημουν καταπιεστηκος.Ετσι δεκτηκα την θεληση της! Ειναι ελευθερη απο εμενα πλεον και απ τις διαταγες μου.

Κοιταζω τον ηλιο που αρχιζει να πεφτει στο σκοταδι του. Οπως η ψυχη μου οταν εφυγε εκεινη! Εκεινη που μου φωτιζε την μερα.Η δικη μου Αυγη! Εφυγε και η ψυχη μου δυει ξανα.Αποφασιζω να παω μια βολτα.Για πρωτη φορα ηθελα απλα να περπατησω... Να βγω μονος μου.. οπως οι φυσιολογικοι ανθρωποι.. Να χαζεψω τους δρομους και τα μαγαζια να σκεφτω..

Περπαταω αρκετη ωρα χωρις να δινω σημασια το που παω.. Ποναω τοσο πολυ μεσα μου και νιωθω αδιος! Νιωθω ενα αγνωστο για εμενα κενο.Πιανω τον εαυτο μου να περπαταει στην οδο της! Το ξερω πως ειναι τρελο μα πραγματικα ελπιζω να την δω. Οσο πλησιαζω η καρδια μου χτυπαει δυνατοτερα.Φοβαμαι να την αντικρησω. Αρχιζει να ψιχαλιζει... Φοραω την κουκουλα της ζακετας μου και σταματαω απεναντι απ την πολυκατοικια της. Θελω απελπισμενα να την δω! Προσπαθω να με πεισω πως απλα θελω να δω αν ειναι καλα μα δεν ειναι αληθεια... Θελω να την δω!

Κοιταζω στο παραθυρο της.Ειναι σκοτεινα.Κανενα σημαδι ζωης.Προφανως κοιμαται η ειναι εξω... Ισως βγηκε και εχει γνωρισει καποιον. Γαμω το! Δεν θελω ουτε να το σκευτομαι.. Και ξαφνηκα πιανω τον εαυτο μου να ζηλευει! Αυτο ειναι το αγνωστο συναισθημα για εμενα!

Βγαζω την παραιτηση της απο την τσεπη μου και την διαβαζω για εικοστη νομιζω φορα.. Κατω απ την αναφορα εχει αφησει σημειωμα...

"Σε ευχαριστω για τις ομορφες στιγμες που μου χαρισες.Δεν μπορω να καταφερω να μεινω διπλα σου οπως με θελεις!Προσπαθησα μα δεν σου αξιζω.Οτι σου ειπα πως ενιωσα ηταν αληθινο.Λυπαμαι για ολα! Ισως μπορεσεις καποια στιγμη να με καταλαβεις και να με συγχορεσεις. Αντιο.
-Καθριν"

Ο πονος διαπερναει ολο μου το σωμα.Χριστε μου ειναι αβαστακος.Στα αληθεια εφυγε!

Εσυ φταις για ολα Τρειντορ! Εσυ την εδιωξες απο διπλα σου! Εσυ εχασες τον μονο ανθρωπο που σε εβγαλε απο το σκοταδι της ψυχης σου.Απο την ρουτινα.Της ζωης χωρις το νοημα της αγαπης.Εχασες τον μονο ανθρωπο που σου ειπε πως σε αγαπαει.Τα εκανες σκατα! Ξεχασε την! Δεν σου αξιζει!

Σταθηκα στην βροχη ελπιζοντας πως θα διωξει την αισθηση της απ το σωμα μου.Να την βγαλει απ το μυαλο μου.

Γιατι να ποναει τοσο αυτο; Γιατι; Τι εχω παθει; Δεν μπορω να καταλαβω. Γιατι νιωθω ετσι... Στεκομαι ακομα μονος και κοιταζω το παραθυρο της.

Δεν θελω να την δω.. Κοιταζω κατω και νιωθω το αιμα μου να βραζει... Οδηγουμε ξανα στα ορια της ψυχικης μου αβυσσου.Εκεινη το θελησε να φυγει μακρια μου και δεν την κατηγορω.

Γαμησε το! Δεν μπορω να ξεπερασω τον πονο! Αρχισα να τρεχω μακρια απο τον δρομο της. Μακρια απο εκεινη.Αντιο Καθριν Ρει.

___________________________
Ουφ! :'( Λοιπον το παρτ ξεκιναει αμεσως μολις εχασε τις αισθησεις της ( οχι δν ειναι εγκυος) ηταν απο την στεναχωρια και το στρες!

Η μερια του Αλεξαντερ ξεκιναει μια βδομαδα μετα απο την μερα που η Καθριν εφυγε! Το επομενο παρτ συνεχιζεται απο εκει και μετα!

Θελω γνωμες και οτι δν καταλαβατε μην φοβαστε να ρωτησετε!! Απανταω σε ολες σας!!!! ευχαριστωω ❤️❤️