SENİ SEVİYORUM

11

Fotograf Eray.

Hani küçükken gök gürüldediginde veya herhangi bir olaydan korktugunuzda sıgınıcagız bir kapı istersinizde anne ve babanızın yanına gidip ortalarında yatarsınız  ozaman kendinizi güvende hissedersiniz. İşte bende şuanda o ses sayesinde kendimi güvende hissediyorum.
Çenemi tutan el geri çekildi. Etrafımdaki çember ,çenemi avuçlayan  kişinin arkasına geçti.
"Senin mi?" diye sordu aynı kişi.(Çenesini avuçlayan)
"Evet. Benim. Şimdi kaybol" Eray'a baktım ama bana bakmıyordu. Bakmasınıda istemiyordum. Utanıyordum.
"Tamam Eray. Öyle olsun. "
Çocuk Eray'ı tanıyordu. Ve itat ediyordu.
Arkadaşlarına 'beni takip edin' işareti yaptı ve ilerlemeye başladılar. Eray onlar gözden kabolana kadar arkalarından baktı. Görüş alanımızdan çıktıklarında kafasını bana çevirdi. Bende hemen kafamı yere eğdim. Az önceki olanlar aklıma gelince dinmeyen göz yaşlarım dahada hızlandı. Eray'ın yanıma geldigini baş ucumdaki ayakkabıdan anladım.
"Eslin..." Bana adımla seslendi. Bu normal birsey belki ama onun bana seslenmesi adımı sevmemi sağladı.
"Hadi kalk Eslin" kafamı iki yana salladım. Başımı utançdan dolayı kaldıramıyordum. Neden utandığımıda bilmiyordum.
"Bak bana Eslin"
"Bakamam"
"Bana bak Eslin. Yanındayım geçti" diyerek benim gibi dizlerinin üzerine çöktü. Ama ben çökmemiştim. İtilmiştim. İlk defa böyle birşey başıma geliyordu. Dışarıda laf atmışlardı bana ama bukadar ileri giden olmamıştı.
Korkuyordum. Birdaha başıma gelecek düşüncesinden.
Korkuyordum işte. Güvende hissediyordum ama yinede korkuyordum.
"Korkuyorum..." diye fısıldadım.
"Korkma. Burdayım hadi kalk"
Kafamı yavaşça kaldırıp o ela gözlere baktım.
"Hadi güzelim kalk"
"Korkuyorum."
"Ben varım... Korkma" evet o vardı, ama birşey beni engelliyor gibi kalkamıyordum.
Ben hala kalkmayınca sıkıntıyla ofladı. Bana uzanınca korkuyla irkildim.
İrkildigimi görünce suratıma baktı ama birşey yapmadan beni kucagına aldı. Düşmemek için ellerimi boynuna dolayıp kafamı göğsünse yaslamıştım.
"Evime götür beni" dedim sağ gözümden bir yaş akarken.
"Tamam" vücudum tir tir titriyordu. Soguktan , korkudan, heyecandan. Evet heyecandan. Eray'ın kucagındayım şuanda ve bu beni heyecanlandırdı. Bir erkegin kucagına hiç çıkmamıştım.
Arabanın yanına gelince konuştu.
"Kapıyı açarmısın" kafamı sallayarak boynundaki ellerimi indirip kapıyı açtım. Beni arabaya oturttururken surtlarımız yine çok yakındı. Bir eli diz kapagımın altında bir elide sırtımda beni koltuga oturtturuken öylece kaldı. Gözlerime baktı. Gözleri dudaklarıma kayınca nefesimi tuttum. Çok yakındık. Aşırı derecede hemde. Eray gözlerini kapatıp derince bir nefes aldı ve geri çekildi. Kapımı kapadıktan sonra şöför koltugana oturdu.
Arabayı çalıştırdıktan sonra ısıtıcıyı açtı. Ayaklarımı karnıma çekerek ellerimi bacaklarıma sardım .
Vücudumun hala titriyordu.
Az önceki olanlar geldikçe aklima ağlamak istiyordum.
Eray gelmesiydi bana dokunucaklardı belkide.
"yanılıyorsun. O kız benim" demişti. Neden böyle demiştiki.
Birden titreyince Eray bana baktı.
"Üşüyor musun?" kafamı olumlu anlamda salladım. Biraz kendisini direksiyona yaslayarak üzerindeki montu çıkardı ve gözlerini yoldan alıp o montu üzerime örttü. Evet kendisi örttü. "Teşekkür ederim" diyerek yan profline bakmaya başladım.
"Ne için" Dedi hala yola bakarken.
"Beni kurtardıgın için ve montunu verdigin için" Birden aklıma birşey gelince tekrar konuştum.
"Sahi nasıl buldun beni" yandan bir bakış atıp tekrar yola döndü.
"Benim evime sağlam geldin ve sağlam gideceksin. " anlamayarak ona baktım.
"Takip ettim" şaşkınlìkla ona baktım. Beni takip etmişti.
"Tekrar teşekkür ederim" hiçbirsey demedi.
Uzun bir süre sonra o konuştu.
"Biz gidiyoruz ama evinin adresi neresi" evimin adresini vermeyi unutmuştum. Salak ben.
"****** " evimin adresini verince tekrar yan profilini izlemeye başladım. 'ben' leri vardı. Güzel bir surata güzel bir göze sahipti.
Oldukça yakışıklıydıda.
----
Arabada ful onu izlemiştim. Oda farkında degildi. Evin önüne gelince araba durdu. Montu üzerimden çekip ona uzattım.
"Teşekkür ederim Eray. Hemde çok" gözlerim yine dolmaya başlayınca kendimi  sıktım.
"Önemli degil"
"Birşey daha" dedim. İçim içimi yiyordum sabahtan beri. Sonunda bu konuşmayı yapacaktım.
"Sabah... Ben odanda kıyafet-"
"Tamam Eslin. Biliyorum. Seray'ada sordum. "
"Yani inanıyosun bana. Kurcalamadım odanı. Sadece o fotografa baktım."
"tamam sorun degil. Ve evet inanıyorum. " içim rahatlamıştı.
"Tekrardan çok saol. İyi geceler" diyerek arabasından indim. Soguk rüzgar öyle bir esiyorduki bir bıçaktan daha keskindi sanki.
Evin önüne gelince arkama baktım. Araba orda yoktu. Niye beklesinki. Zaten karanlık hava. Montumun cebinden anahtarı alıdım ve kapıyı sessizce açtım. İnsallah annemler uyumuştur.
Tam kapıyı kapayacaktımki dikkatimi biraz ileride açılan bir araba  farı ve hızla giden bir araba gördüm. Ne yani eve girene kadar beklemişmiydi beni?
---
Oy ve yorum yapanlara KOCAMAN TEŞEKKÜRLER.
Oylar biraz daha artsa iyi olur aslında :)
Seviyorum sizi :*