Hola!
Wattpad tarihinin belki de en olaylı, en uzun bölümüyle karşınızdayım. Bölüme başlamadan bence bir dil altı hapımızı alalım.
Bölümde ne ararsanız var ve buna yetişkin içerik de dahil. Okumak istemeyenler tabii ki de atlatabilir. Bölümün orta kısmında var zaten.
Bakın, bu bölüm her şeyin değiştiği ve en kritik bölüm. Ne kadar emek verdiğimi bilemezsiniz. Okunma sayılarımız oy ve yorum sayılarımız çok düştü.
Size gerçekten yalvarıyorum. Lütfen! Lütfen bu bölümün her satırına yorum bırakın. Oy verin. Düşüncelerinizi benimle paylaşın.
Yoksa artık gerçekten çok üzülüp mahvolacağım. Çünkü günlerdir sadece bu bölümü yazıyorum.
Keyifli okumalar.
Sınır:860 Oy 6K yorum
⛓🗝
Alayına Karşı|52
"Müstakbel damadın, Denizhan Alaf."
Özgüvenle babamın gözlerine hiç çekinmeden bakarken babamın gözleri önce benim gözlerimde gezindi, ardından da yüzük takılı olan elimde dolandı.
Normal bir şekilde olsaydık şayet, sakin olurdu her şey. Babama bunu çekine çekine anlatırdım. Babam beni kendine çeker sarılırdı falan. Ne bileyim, normalde nasıl olması gerekiyorsa öyle olurdu ama değildi işte bu beni ne kadar içten içe üzüyor olsa da alışmıştım. Fazlasıyla alışmıştım ve artık bazı konularda kalbimin taş bağladığını da hissedebiliyordum.
Mesela benim için, benim dünyam için 'baba' kavramı taşlaşmıştı. Taş bir parçadan farkı yoktu. Aslında en çok sevdiğim kişi oyken, dediğini ikiletmediğim, sonsuz saygı duyduğum, benim için beni bırakmayacağına inandığım dünyadaki tek adam oyken şimdi ise ona meydan okuyordum.
Yanımda, elimi sımsıkı tutmuş ve gerçekten de bir dağ gibi dimdik duran Denizhan babamın bende açtığı yaraları şefkatle sarmıştı. Benimle ağlamıştı, sarıp sarmalamıştı savaşmam için ayağa kaldırmıştı yeniden.
İlk aşkım babamdı. Her kız gibi ama ben onun kızı değildim. Artık değildim. Bitmişti.
Babamın bakışları Denizhan'la birbirine kenetli ellerimizi buldu. Ben ise kısa bir an anneme baktım.
Şok içerisinde bir elime bir de bize bakıyordu.
Onun ki heyecandandı. Bunu biliyordum ama babamın gözlerindeki ifadeyi çözemiyordum.
"Hayırlı olsun." Dedi Babam buz gibi bir sesle. Durakladım.
Ne yani? Kızmayacak mıydı bana? Yine bir şeyleri kanıtlamaya çalışmayacak mıydı? Beni ikna etmekten, beni istemekten vaz mı geçmişti?
"Teşekkürler." Babamın soğuk sesine karşı, Denizhan'ın buz gibi ve sert sesi duyuldu. Gözlerimi onun gözlerine diktiğimde o ise babama meydan okuyan ve nefret dolu bakışlar atmakla meşguldü.
"Menajerlerinizle görüşmem vardı," dedi babam ve kenara doğru bir adım attı. "Yemekte görüşürüz."
Babam yol üzerindeki siyah lüks minibüse ilerlerken kısa bir an onun arkasından baktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alayına Karşı
General Fiction"Unutma fırtınam," Dedi kolumdan tutup beni kendine çekerken. Dengemi kaybedip yere düşmemek için onun omuzlarına tutundum. Denizhan, elini belime yasladı. Başımı kaldırıp onun esen rüzgardan dolayı hareketlenen siyah saçlarına ardından da buz mavis...
