Alayına Karşı

Alayına Karşı|41

Ben geldim!!!
Ciddi manada epey uzun bir bölümle hem de!

Nasılsınız, ne var ne yok bakalım?

Dönüm noktası olacak bir bölüm yazdım diyebilirim bayağı şoka gireceğinizi düşünüyorum.

Ve bu bölüme rekor yorum gelmezse vallaha bir daha bölüm falan yazmıyorum. Ben BDR'ye bu kadar olaylı uzun bir bölüm yazmadım. (Özellikle de lütfen düşüncelerinizi yazın.)

Keyifli okumalar...
Sınır: 770 oy 5K yorum

⛓🗝
Alayına Karşı|41

"Hadi söyle güzel gözlüm, yaptın mı? Kıydın mı benim İzmir'ime?" Dedi içli içli. Nefesim kesildi. Yalvarıyordu...gerçekten yalvarıyordu çünkü canı çok yanmıştı.

Hep onun canını yakmak istemiştim ya, şimdi içimdeki her şey silinmiş gibiydi. Ondan nefret edemiyordum. Ona sinirli de değildim her şey tamamen silinmişti.  Altı yıldır olan tüm üzüntülerim gitmişti.

Şimdi Denizhan'a olan aşkımı o kadar net hissediyordum ki...bu yaptığıma benim bile canım yandı ve kendimden nefret ettim.

Yutkunup yanaklarımdaki ıslaklığı sildim ve boğazımı temizledim. "Yapmadım." Dedim sakince. Daha fazla acı çekmesine izin veremezdim çünkü bu konuda o da benim kadar hassastı.

Kısa bir sessizlik. "Yalan söyle dedim ya sana..." dedi şüpheyle. "Yalan söylemiyorsun değil mi şu an?"

Sanki görebilecekmiş gibi başımı olumsuz anlamda salladım. "Yalan değil."

Sana sürekli yalan söylüyorum mavişim, ama hayır bu yalan değil.

"Canını yakmak istedim," dedim derin bir nefes alıp gözlerimi gökyüzüne diktim. "Benim canım çok yanıyor Denizhan. Biraz olsun senin de yansın, benimle aynı şeyi hisset istedim."

"Yanına gelip, akan her göz yaşından öpmek istiyorum." Dedi sinirle çocuk gibi homurdanırken. Gülümsememe engel olamadım.

"Canım çok yandı İzmir," dedi sözlerine devam ederken. "Çok korktum sana bir şey olacak, incineceksin diye."

"Yapmadım, sadece fotoğraf içindi. Değmedim bile o adama." Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım. "Özellikle dikkat ettim."

"Biliyordum..." dedi Denizhan. "Neredesin söyle yanına geliyorum."

"Evde," dedim ağlamamı durdurmaya çalışarak. "Ama gelme. Uyuyacağım zaten çok yorgunum. Sadece evde olduğumu bil de rahatla diye söyledim."

"On dakikaya kış bahçesinde olurum."dedi ve telefonu yüzüme kapattı. Kaşlarımı çatıp onu tekrar aradım ama açmadı. Göz devirdim. Açmayacaktı çünkü itiraz edeceğimi biliyordu.

Oflayıp yerimden kalktım. Benim yataktan yeniden kalkmamla Safir de uyandı ve yatağından kalkıp bana doğru koştu. Yere eğilip onu kucağıma aldım. "Baba geliyormuş aşkım," Diye mırıldandım. "Özledin mi onu?" İç çektim. "Ben hep özlüyorum."

Ayağıma beyaz ayakkabılarımı geçirip aynaya baktım. Üzerimde lacivert şortlu bir pijama takımı vardı ve şu an üzerimi değiştirmekle uğraşabileceğimi zannetmiyordum.