Alayına Karşı

Alayına Karşı|31

ben geldim!!!
Nasılsınız?

100K olmuşuz bu arada. Aslında öbür hikayeler 30.bölümdelerken 200K'yı geçmişlerdi. Alayına Karşı'nın yavaş büyümesi beni biraz üzüyor yavrularım.

Neyse,
Keyifli okumalar.
Sınır:550 oy 3,5K yorum

⛓🗝
Alayına Karşı|31

"İzmir," dedi Denizhan. "Biraz uyusan mı? iyi gözükmüyorsun. Hasta olacak gibisin. Dün çok yoruldun dinlenmen gerek."

Gözlerimi onun yüzünde gezdirdim. Ve titrek bir nefes alıp gülümsemeye çalıştım. Beni bu kadar önemsememeliydi. Önemsiyorsa bile bu kadar belli etmemeliydi. Umutlanıyordum ben görmüyor muydu?"Ben de onu diyorum ya aptal." Dedim ve yerimden kalktım. "Eve gideyim sen de yat bende evde uyurum."

Denizhan hızla ayağa kalkıp bileğimi tuttu. "İzmir burada kal." Dedi. "Bir kaç saat uyu dinlen, ben o sırada İstanbul'a bakarım. Yemin ederim gözüm gibi bakarım."

"Denizhan..."

"İzmir ateşin çıkıyor." Dedi tekrardan ısrar ederek. Bu şey gibiydi hani annenizden izin isterdiniz ya kıvranır dururdunuz bir yolunu arardınız. Onun gibiydi. "Hasta oluyorsun. Bu halde yola çıkmanı istemiyorum."

"Denizhan söz veriyorum sana," Dedim gülümseyerek. İçimde bir şeyler oluyordu ve kelebek hissi dedikleri şey sanırım buydu. Onun beni düşünmesi ne bileyim benim için uğraşması hoşuma gidiyordu. "Şu şirket işini halledelim, söz yanına geleceğim."

"İzmir-"

"Denizhan zorlama." Dedim onun gözlerine bakarken. Onun canını yakmaktan hem nefret ediyordum. Hem de bunun olması gerekiyordu. "Ben senin yanında rahat edemem."

Dünya da en huzurlu olduğum yer senin yanın.

Denizhan kaşlarını çatıp bir adım arkaya gitti. Dudaklarını araladı ama söyleyeceği her neyse söyleyemedi. "İyi tamam. Git." Dedi gözlerini kaçırırken.

"İstanbul, hadi ablası." Dedim Denizhan'ı umursamamaya çalışıp Koltukta oturan İstanbul'a ilerledim. Onun montunu giydirip kucağıma aldım. Denizhan yanıma gelip Elini belime koydu. Nefesimi tutup ona bakarken Denizhan kucağımdaki İstanbul'un yanağını öpüp geriye çekildi. "Bay bay İstanbul." Dedi. İstanbul Denizhan'a gülümseyip elini salladı. "Ba-bay."

Ne kadar gitmek istemesem de en doğru şeyin gitmem gerektiği olduğunun farkındaydım. Bu nedenle de sakince evden çıktım. Denizhan kapıda, arkamdan bakarken ben de İstanbul'u arabaya yerleştirip bende arabaya bindikten sonra arabayı çalıştırıp Denizhan'ın malikanesinden ayrıldım.

Denizhan'ın canını yakıyordum. Hep bunu planlamıştım. Canı benimki kadar yansın istemiştim ama sanırım, o artık benden bile daha çok acı çekiyordu. Ama neden bu beni mutlu etmiyordu?

Geldiğim yoldan giderek yine yarım saat-bir saat içerisinde evin önündeydim. Arabayı park edip çantamdan telefonumu çıkarıp Denizhan'a mesaj attım.

'Ben eve geldim.'

Denizhan;Tamam, git dinlen gece kabustayız.

Evet, artık kabustaydık. Aslında yavaş yavaş ilerlemeye de başlamıştık. Deponun mahzen kısmında tuttuğumuz adamı konuşturmuştum. Kimse yapamazken ben yapmıştım ve yarın gece bir davet vardı ve Yankı'yı öldüren adamın orada olduğunu biliyorduk. Hani şu uyuşturucuların başı olan adamı. Kod adı sanırım Sorgu'ydu.