"Alın kellesini!" O an son defa yaşamak için bir şeyler yapmaya çalıştım ama ne gücümün, ne de sebebimin olduğunu farkedince kafamı eğip çaresizce bekledim. Ölmek istemiyordum, kesinlikle ölmek istemiyordum...Kendimi bu konuda teselli etmeye çalışsa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Maximo (temsili)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Valeria (temsili)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm adı: "Karşılaşma"
Bölüm düzenlenmemiştir. Çünkü tenbellik ettim. Ay çok hatam olacak, görmezden gelin bu seferlik lütfen :(
"Burası...Çok korkunç!" Nancy aralardığı perdeyi kapattı ve dudaklarını büzüp elleriyle oynamaya başladı. Neredeyse 5 gündür yoldaydık, ama hala gideceğimiz yere varamamıştık. Dinlenmek için durduğumuzda bize öncülük edenler tarafından verilen bilgilere göre birkaç saat sonra varacaktık, vardığımız gibi ilk işimiz gideceğimiz alanda büyücülerle kalkan oluşturmaktı. 100 büyücü, 60 şifacı gönderilmiştik buraya ve şu an oturduğumuz arabada 4 kişiydik. Diğer iki kişiden biri benim, diğeri Nancy'nin yanında oturmuş, memnuniyetsiz ifadeyle bir birlerine bakıyordular. Bazen de buraya gelmek zorunda kalmaktan şikayet ediyor, tüm gün somurtacaklarını söylüyordular. Bir ifadeyle özetlemek gerekirse, ikisi de sinir bozucuydu. Zaten geri dönme gibi bir seçenekleri yokken bu kadar konuşmak işlerine yaramayacaktı. Sadece kabullenmeleri ve susmaları gerekti o kadar. Onlarsa bunu yapmak yerine tüm gün boş boş konuşmak konusunda ısrarcıydı anlaşılan.
"Baksana Bella, uzakta küçük evler ve çadırlar görünüyor." Kadınlardan bir perdeyi çekip az öncekinin aksine mutlulukla konuşunca ben de bakmak istedim ama oturduğum yer buna müsaade etmediğinden Nancy'nin bakmasını istedim. Bir süre düz ifadeyle yolu izledikten sonra hafifçe gülümsedi ve elini perdeden çekti. "Vardık sanırım." Derin bir nefes aldım ve rahatça arkama yaslandım. Yolculuğumuz böyle uzun, sessiz ve soğuk olunca bu dünyanın sonuna gidiyomuşuz gibi hissettirmişti. Bunalıyordum, ama arabadan inince de iyi olacağımı düşünmüyordum. Yağmur ince ince çiseliyordu, yerler çamur olmasa da hava soğuk ve nemliydi. Muhtemelen arabadan indiğim anda bir sürü adamın bakışlarına maruz kalacak ve rahatsız olacaktım, buradan gidene kadar soğuk yerlerde sık sık hastalanarak yaşayacaktım. Şikayet edemezdim, bu kadar askerin zor durumda olmasına sebep olmuşken şimdi şikayet edemezdim. Katlanmak ve üzerime düşeni en iyi şekilde yapmak zorundaydım.
