"Alın kellesini!" O an son defa yaşamak için bir şeyler yapmaya çalıştım ama ne gücümün, ne de sebebimin olduğunu farkedince kafamı eğip çaresizce bekledim. Ölmek istemiyordum, kesinlikle ölmek istemiyordum...Kendimi bu konuda teselli etmeye çalışsa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm adı: "Savaş"
Bölüm düzenlenmedi ama yine de bol yorum istiyorum, ne kadar da muhteşemim... (ya ne demezsin)
Kraliyet Sarayı'nda geçirdiğim bilmem kaçıncı günümdü. Maximo beni geri göndermek için ne kadar ısrar etse de o 'Tanrı'nın işkencelerine dayanamadığım, yalnızlıktan canım sıkıldığı için geri dönmemek için elimden geleni yapmıştım. Burada kalırsam Max ile de daha çok zaman geçiririm diye düşünsem de Max günlerdir ortalıkta yoktu, Sarah'ın mektuplarında söylediklerine bakılırsa Robert da onu görmeye geldikten sonra garip garip konuşup ortadan kaybolmuştu.
"Leydim?" Tanıdık bir ses duyunca dizimi sallamaya ve yüzüğümle oynamaya son verip kafamı kaldırdım, Sarah'ı karşımda görünce gülümsemiştim. "Abla!" Kalkıp ona sarıldığımda sanırım abla dememden kaynaklı olarak bir süre donup kalmış sonra o da bana sarılmıştı. "Kardeşim..." Sahte kardeşin olsam bile bunu bilmene ve üzülmene izin vermeyeceğim, ne kadar yalancı olsam da ortadan kaybolduğumda ablanın bedenindeki bir ruh olarak değil de Valeria Ernest'in kendisi olarak kalmak için çabalayacağım. Bedenlerimiz ayrıldığında, "Neden buradasın? Robert tehlikeli olduğunu söylememiş miydi?" Sarah da benim burada olduğumu öğrenince Robert'ın ısrarlarını umursamayıp saraya gelmişti, onun burada olması beni biraz da olsa rahat hissettiriyordu.
"Orada çox huzursuz hissediyordum bu günlerde, Dük Maximo ve Anthonio da ortadan kaybolduğunda bir şeylerin ters gittiğini anladım. Seni yalnız bırakmamam gerek diye buraya geldim, ortalık karışır sana bir şey olursa bana da olsun istiyorum, biz en yakın arkadaşlar ve kardeşiz. Aynı kandanız..." Değiliz, seni kadırıyorum diyemedim. "Haklısın," dedim önce. "Fakat bir türlü tanışma fırsatı bulamadığım bir ailen, Anastasia ve kocası var. Robert var, onları bırakıp beni-" Kafasını hızla sağa sola sallayıp ellerimi avuçları arasına aldı. "Onlar değil benim gerçek ailem, sensin. Yıllarım senin yanında geçti, seninle büyüdüm ben, seninle tattım acıyı ve mutluluğu. Robert mı? Defalarca aşık olabilirsin ama asla yeni bir kadeş bulamazsın. Ayrıca Robert ve ben, hatta o bunu bilmese bile sen de düşmansın. Ailesi beni kabul etmeyecek, birlikte kaçsak ve bulunsak ikimiz de öldürüleceğiz. Bir birimizi her ne kadar sevsek de sonu belirsiz ilişkimiz var, muhtemelen bir gün bitecektir. O yüzden ailemle, seninle burada şu an ölsem bile pişmanlık duymam."
