𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

45. Εσύ, εγώ κι η μουσική.

Μόλις ο Ντρίσταν ετοιμάστηκε, πήγε στο σπίτι της Αλίνα και την περίμενε στο τέλος της σκάλας κάνοντας βόλτες πέρα δώθε καθώς του είχε πει πως είναι έτοιμη. Κοίταξε τον εαυτό του σε έναν καθρέφτη κοντά, παρατήρησε τα μαλλιά του και τα έφτιαξε καλύτερα διασχίζοντας τα δάχτυλά του μέσα από αυτά. Ήταν ντυμένος στα μαύρα. Σμόκιν, πουκάμισο, παντελόνι και παπούτσια. Τα πάντα με τον ίδιο μαύρο άχρωμο τόνο που ήταν ο τέλειος για εκείνον. 

Ήταν έτοιμος να ανέβει πάνω όταν είδε την Αλίνα να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια ένα-ένα προσεχτικά. Φορούσε ένα μαύρο μεταξένιο μακρύ φόρεμα που άστραφτε στη λάμψη του φωτός, με άνοιγμα στο πλάι του αριστερού ποδιού, από την μέση και πάνω ήταν στενό σαν κορσές με λεπτές τιράντες τονίζοντας το μπούστο και τα κόκαλα των ώμων της. Τον κοιτούσε από το πρώτο κιόλας βήμα που έκανε στη σκάλα. Με τα μαλλιά της δεμένα, φαινόταν ο μακρύς λαιμό της αρκετά ελκυστικός, το κολιέ που της είχε κάνει δώρο ο Ντρίσταν ήταν ακόμα στο λαιμό της, ανεξάρτητα από το αν δεν ήταν αρκετά κομψό για το ντύσιμο της. Ήταν πάντα στο λαιμό της. Είχε κάνει το σκούρο-έντονο μακιγιάζ κάνοντας το βλέμμα της εξαιρετικά εκκεντρικό. Όταν κοίταζες τα καστανά, μετά σχεδόν μαύρα, μάτια της δεν μπορούσες να κοιτάξεις μακριά μέχρι εκείνη να το έκανε πρώτη. Το βλέμμα της αιχμαλώτιζε την ψυχή και τα κόκκινα απαλά χείλη της ήταν η ελευθερία της.

Τα κλειδιά του έπεσαν, γλίστρησαν ακριβώς μέσα από τα δάχτυλά του καθώς έχανε τον εαυτό του στη θέα εκείνης μπροστά του. Πρώτα η αναπνοή του κόπηκε αμέσως, κοιτάζοντας εκείνο το άνοιγμα στο φόρεμά της και τον μηρό της εκτεθειμένο καθώς κατέβαινε.
Ακαταμάχητη.

Ύστερα ήταν το στήθος του, βάρυνε καθώς η καρδιά του πηδούσε περισσότερους από έναν χτύπους εκείνη τη στιγμή. Χτυπούσε μόνο με κάθε ένα από τα βήματά της, τίποτα περισσότερο. Ένα μουδιασμένο συναίσθημα απλώθηκε στο σώμα του μαζί με τη θερμότητα που εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο μέρος του κορμού του.
Εκείνη θα είναι ο θάνατός μου και ποτέ δεν ήμουν τόσο πρόθυμος να πεθάνω. 

Η Αλίνα χαμογέλασε. Τα μάγουλά της πήραν μια κοκκινωπή απόχρωση καθώς συνειδητοποίησε ότι την κοιτούσε επίμονα.
"Είναι εντάξει;" ρώτησε και με το επόμενο βήμα της έχασε την ισορροπία της αλλά εκείνος με ένα βήμα του, άπλωσε το χέρι του πιάνοντας την και την κράτησε πάνω στο σώμα του. Ο Ντρίσταν δεν την άφησε να φύγει όταν ξανά-στάθηκε στα πόδια της. Με τα τακούνια της, μπορούσε να έχει τα χέρια του γύρω της και να την έχει στο ύψος των ματιών του χωρίς να την κοιτάζει ως συνήθως, σκύβοντας. Πήρε ένα λεπτό θαυμάζοντας το περίτεχνο πρόσωπό της, με τα λαμπερά μάτια της και τα κόκκινα μάγουλά της καθώς εκείνη τον κοιτούσε επίσης κι ένα απαλό, ντροπαλό χαμόγελο καθόταν στα χείλη της.
"Κόβει την ανάσα. Όχι απλά εντάξει" ψιθύρισε μέσα απ' την αναπνοή του και την άφησε, γλιστρώντας τα χέρια του από την πλάτη της, αργά, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του σώματός της.