𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

96. Άστεγη.

Ο Ντρίσταν είχε μόλις τελειώσει με τον Γουίλ και τον σκέπαζε μ' ένα σεντόνι, όταν η Αλίνα πλησίασε νεύοντας του να την ακολουθήσει στην κουζίνα. Πήγαν και οι δύο στην κουζίνα πλένοντας χέρια και αφήνοντας τα σύνεργα τους στο τραπέζι και τότε ο Ντρίσταν τράβηξε την Αλίνα πάνω του φιλώντας τη γλυκά και με πάθος. Εκείνη δεν παραπονέθηκε, το δέχτηκε κρατώντας τον κοντά από τη μπλούζα του, βρέχοντας τη, όπως έκανε κι εκείνος με τα ρούχα της κάτω από τις βρεγμένες παλάμες του.
"Για τι ήταν αυτό;" ψιθύρισε στα χείλη του όταν χώρισαν για αέρα.
"Σε ευχαριστώ που όχι μόνο έσωσες τη ζωή μου και πάλι, αλλά και τη ζωή του φίλου μου" είπε και εκείνη χαμογέλασε.

"Δεν αφήνουμε ποτέ πίσω την οικογένεια" είπε και εκείνος τη φίλησε λίγο ακόμα πειράζοντας τη γλώσσα της και δαγκώνοντας τα χείλη της. Μετά την άφησε απότομα και στεκόταν εκεί με κομμένη την ανάσα.
"Καλύτερα να πάω σπίτι" μουρμούρισε καταπίνοντας δυνατά τον ζεστό αέρα που την περίβαλε.

Γιατί αυτός ο άντρας πρέπει να με ανάβει μόνο με ένα φιλί; Γαμώτο, μόνο ένα βλέμμα στα μάτια του και έχω καεί.

"Θα σε πάω, πρέπει να βρω κι ένα φαρμακείο" είπε και εκείνη ένευσε καταφατικά. Κράτησε το βλέμμα του πάνω της λίγο ακόμα και κατάλαβε από τους γρήγορους ρυθμούς που πήγαινε η καρδιά της ότι τον χρειαζόταν. Ο Ντρίσταν άρπαξε τα κλειδιά και το τηλέφωνό του και βγήκαν από το διαμέρισμα, κρατώντας το χέρι της οδηγώντας την στο ασανσέρ. Και όταν μπήκαν μέσα, η Αλίνα πάτησε το κουμπί για να κατέβει, αλλά καθώς οι πόρτες έκλειναν, ο Ντρίσταν πάτησε το κόκκινο κουμπί και το ασανσέρ σταμάτησε, κλειδώνοντάς τους μέσα.

"Γιατί το σταμάτησες;" ρώτησε και εκείνος, που κρατούσε ακόμα το χέρι της στο δικό του, την κάρφωσε στον τοίχο του καθρέφτη.
"Σταμάτα να με τρως με τα μάτια σου, είμαι άνθρωπος και δεν μπορώ να συγκρατηθώ στον πειρασμό, όχι όταν είσαι μπροστά μου και με κοιτάς έτσι" είπε και εκείνη χαμογέλασε.
"Είναι κακό που οι φίλοι μας πληγώθηκαν αλλά θέλω τόσο πολύ να σε νιώσω;" του ψιθύρισε και εκείνος χαμογέλασε χαϊδεύοντας της το μάγουλο.
"Θα ήταν κακό, αν ήταν ακόμα σε μπελάδες. Αλλά επειδή είναι στα κρεβάτια τους σαν μωρά, θα έλεγα ότι ξέρω έναν πολύ καλό τρόπο για να μειωθεί το άγχος" είπε και εκείνη χαμογέλασε σέρνοντας το χέρι της, τα νύχια της, στο δέρμα του.

"Δεν είμαι αγχωμένη, αλλά εσύ είσαι και θα χαιρόμουν να σε χαλαρώσω" του ψιθύρισε κοιτώντας τον στα μάτια και ο Ντρίσταν δάγκωσε τα χείλη του κάνοντας ένα βήμα πίσω γυρνώντας τη. Την έσφιξε στην αγκαλιά του με την πλάτη της πάνω του και την κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη. Έβαλε το χέρι του πλάι της σέρνοντάς το προς τα πάνω, πάνω από τα πλευρά της, σφίγγοντας το στήθος της και τελικά το άφησε στο λαιμό της ελαφρώς σφιχτό. Κράτησε το χέρι του εκεί κοιτώντας την μέσα από τον καθρέφτη και εκείνη έσπρωξε τους γοφούς της πάνω του.
"Έχω μια ενδιαφέρουσα θεωρία, αγάπη μου..." της ψιθύρισε στο αυτί και εκείνη ακούμπησε την πλάτη της καρφώνοντας το σώμα της στο δικό του.
"Κάθε φορά που ανεβαίνει η αδρεναλίνη σου, γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Αυτή η σέξι, επικίνδυνη, ακαταμάχητη γυναίκα, που έχει το επίθετό μου. Πρέπει να μας συστήσεις, μου αρέσει" ψέλλισε κι εκείνη έκλεισε τα μάτια της δαγκώνοντας τα χείλη της. Έριξε το κεφάλι της πίσω στον ώμο του και ο Ντρίσταν τη φίλησε στον λαιμό.
"Τα παίρνεις τα χάπια σου;" τη ρώτησε ψιθυρίζοντας κι εκείνη γέλασε.
"Κάθε μέρα" είπε και εκείνος βύθισε τα δύο του χέρια στην μπλούζα της τραβώντας το παντελόνι της προς τα κάτω. Σύντομα το παντελόνι του ήταν επίσης κάτω και το σώμα του τρίβονταν στο δικό της αργά. Τόσο αργά που απολάμβανε να την οδηγεί στην τρέλα.