𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

27. Μάλλον μπερδεύτηκα.

Αργότερα, μετά που τέλειωσε η ταινία, έπιασαν τα βιβλία τους ο καθένας πάλι.

"Σε κοιτάζω και ξέρω πόσο θα με πληγώσεις μια μέρα. Με πληγώνεις ακόμα και τώρα, γιατί ενώ εγώ σε κοιτάζω εσύ κοιτάς αλλού και αυτό, αυτό πραγματικά με πληγώνει. Με πληγώνει γιατί ξέρω ότι δεν θα είμαστε ποτέ στην ίδια σελίδα. Νιώθω σαν να έχω ήδη παραλείψει τόσες σελίδες μαζί σου." ...

Είναι περίεργο που διαβάζω και ελπίζω να είμαστε εσύ κι εγώ πίσω από αυτές τις λέξεις; 

"Θα πάω να φτιάξω καφέ, θέλεις;" τη ρώτησε ο Ντρίσταν βγάζοντας την από τις σκέψεις της και αφού ένευσε αρνητικά εκείνος κατέβηκε κάτω. 
Τώρα το καταλαβαίνω, βγάζει νόημα, με βλέπεις σαν την μικρή σου αδερφή, δεν θα με έβλεπες ποτέ όπως σε βλέπω εγώ.

Κοιτούσε το λούτρινο πάντα δίπλα της και χαμογέλασε με πικρία.
Όμως εγώ τώρα τι κάνω; τι να κάνω με την καρδιά μου που καίγεται; πώς θα σβήσω αυτή τη φωτιά;

Σηκώθηκε βάζοντας τα παπούτσια και την ζακέτα της.  παίρνοντας τα ακουστικά της. Βγήκε από το δωμάτιο της και είδε τον Ντρίσταν στην σκάλα με τον καφέ στο χέρι.
"Θέλεις να βγούμε έξω;" την ρώτησε ξαφνιασμένος.
"Θέλω να πάω μόνη μου" δήλωσε κι εκείνος την κοιτούσε συνοφρυωμένος.
"Ξέρεις ότι δεν μπορώ να σε αφήσω μόνη. Αλλά μπορώ να είμαι μακριά σε κάποια απόσταση" της πρότεινε κι εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

"Είσαι εντάξει;" την ρώτησε πριν την αφήσει να κατέβει ακόμα άλλο ένα σκαλί.
"Ναι, καλά είμαι" του απάντησε και όταν έφτασαν κάτω εκείνος στάθηκε μπροστά της.
"Μόλις μου είπες ψέματα" ψέλλισε κι εκείνη έμεινε κοιτώντας τον για εκείνο το λεπτό.

Κι αν το έκανα; Τι θα έκανες γι' αυτό; 

"Δεν είσαι ο ψυχαναλυτής μου, αλλά ο σωματοφύλακάς" είπε και βγήκε έξω περπατώντας μπροστά. Έβαλε την κουκούλα της και άρχισε να περπατάει αργά. Δεν φόρεσε αμέσως τα ακουστικά της, άκουγε τον κόσμο αυτή τη φορά. Ο Ντρίσταν την ακολουθούσε σιωπηλά κρατώντας αποστάσεις αλλά δεν μπορούσε να μην προσέξει πόσο άλλαξε ξαφνικά η διάθεση της από την μία ώρα στην άλλη. Η Αλίνα περπάτησε μέχρι το αγαπημένο της πάρκο και κάθισε στις κούνιες ενώ ο Ντρίσταν έκατσε ακριβώς απέναντί της σ' ένα παγκάκι.

"Μπορείς να μου μιλήσεις αν θέλεις, δεν πρόκειται να το πω στον πατέρα σου" της είπε κι εκείνη γέλασε, έτσι σηκώθηκε και έκατσε ανάποδα στην κούνια γυρίζοντας του πλάτη. Αμέσως δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια της και αυτή σιωπηλά έπνιγε τον εαυτό της σε αυτά.