𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

101. Λίγο από εμάς.

Δεύτερη μέρα στη Ρώμη.

Φτάνοντας στη Φοντάνα ντι Τρέβι, η Αλίνα έτριψε τη μύτη της κοιτώντας τριγύρω περίεργη.
"Πιστεύω... νόμιζα ότι θα ήταν μεγαλύτερο" μουρμούρισε και ο Ντρίσταν γέλασε δαγκώνοντας τα χείλη του.
"Είναι αρκετά μεγάλο, δεν σε ικανοποιεί αυτό το μέγεθος;"

"Όχι, απλά... δεν ξέρω, είχε δυνατότητες" είπε και εκείνος γέλασε βγάζοντας δύο νομίσματα από το πορτοφόλι του.
"Κάνε μια ευχή και πετάμε" της είπε και κοίταξε για μια στιγμή το νόμισμα, ακριβώς πριν τον κοιτάξει.
"Η επιθυμία μου έχει ήδη γίνει πραγματικότητα. Το μόνο που ζητάω είναι να μείνει αληθινή" μουρμούρισε και εκείνος της κράτησε το χέρι ενώ πετούσαν τα νομίσματα μαζί.
"Ας σε βγάλουμε μια φωτογραφία μικρή αλεπού..." μουρμούρισε ο Ντρίσταν και τον κοίταξε συνοφρυωμένη.
"Αν νομίζεις ότι θα βγάλω μια φωτογραφία μόνη μου" είπε με τσιτωμένο ύφος αλλά εκείνος τη διέκοψε φιλώντας τη.
"Και μετά θα ζητήσουμε από κάποιον να μας βγάλει" είπε και εκείνη χαμογέλασε διάπλατα. Του πόζαρε και εκείνος τράβηξε πολλές φωτογραφίες πριν ζητήσει από έναν περαστικό να τους βγάλει μερικές μπροστά από τη Φοντάνα ντι Τρέβι.

"Είναι παράξενο όμως, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ" παρατήρησε και τότε ο Ντρίσταν πήρε το χέρι της οδηγώντας την στο πλάι του σιντριβανιού όπου υπήρχε ένα πολύ μικρότερο υπάρχει ένα τεράστιο σιντριβάνι δίπλα σε ένα μικροσκοπικό;" ρώτησε η Αλίνα και εκείνος χαμογέλασε.
"Μου το είπε η μαμά μου. Αυτό είναι το σιντριβάνι των ερωτευμένων. Τα ζευγάρια που πίνουν, μένουν πιστά και ερωτευμένα για πάντα" είπε και εκείνη χαμογέλασε.
"Δεν χρειαζόμαστε αυτό το νερό. Εκτός αν νομίζεις ότι το χρειαζόμαστε" είπε σηκώνοντας το φρύδι και εκείνος δάγκωσε τα χείλη του.
"Δεν το χρειαζόμαστε. Δεν είναι αλήθεια έτσι κι αλλιώς, ένας μύθος που έβγαλαν οι ντόπιοι" είπε τραβώντας την πιο κοντά και κρατώντας την καλά.
"Το νερό χρειάζεται λίγο από εμάς" ψιθύρισε και εκείνη χαμογέλασε τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το λαιμό του φιλώντας τον.
"Ξέχνα τη βόλτα στα Σκαλινάτα, έχει ήδη πολύ ζέστη. Θα πάμε στο Πάνθεον και μετά κάπου αλλού" είπε και εκείνη χαμογέλασε πλατιά.
"Πού;"

"Δεν θα ήξερες ακόμα κι αν σου πω" είπε και εκείνη κούνησε το κεφάλι της συμφωνώντας.
"Εσύ πώς το ξέρεις;"

"Επειδή η μαμά μου, μου έλεγε ιστορίες από όλα αυτά τα μέρη που πέρασε τα χρόνια της ως μια απελπιστικά ρομαντική γυναίκα" είπε και χαμογέλασε κοιτάζοντας το δαχτυλίδι της.
"Ήθελα τόσο πολύ να τη γνωρίσω" μουρμούρισε και εκείνος χαμογέλασε χαϊδεύοντάς της το μάγουλο.
"Μπορώ να βοηθήσω σε αυτό..." είπε και έφυγαν. Το Πάνθεον ήταν δύο λεπτά μακριά αλλά δεν έμειναν πολύ αφού δεν εντυπωσίασε κανέναν τους. Άρχισαν να περπατούν για τον επόμενο προορισμό τους και στα μισά της διαδρομής η Αλίνα σταμάτησε να κοιτάζει γύρω στο δρόμο χαμογελώντας.