𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

2. Δεν το αντέχω πια.

Έφτασε η πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο που τόσο περίμενε με ανυπομονησία και ετοιμάστηκε νωρίς νωρίς έτοιμη για να φτιάξει την καθημερινότητα της. Έφτασε στον χώρο του πανεπιστημίου βλέποντας αρκετά παιδιά έξω ενώ εκείνη μπήκε μέσα αποφεύγοντας τον κόσμο. Περπατούσε στο διάδρομο ψάχνοντας για το ντουλάπι της όταν ένα αγόρι που περπατούσε από την αντίθετη κατεύθυνση έπεσε πάνω της. Τον κοιτούσε κοκκινισμένη από ντροπή αφού τα πρόσωπα τους απείχαν ελάχιστα. Όταν εκείνος σηκώθηκε από πάνω της την βοήθησε να σηκωθεί στα πόδια της. Μάζεψε τα πράγματά της που αυτός έριξε και της τα άφησε στα χέρια ήρεμα.

"Συγγνώμη, μερικές φορές δεν κοιτάζω μπροστά μου. Είσαι καλά;" την ρώτησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. "Ίαν" της συστήθηκε κι εκείνη έβαλε την τσάντα στον ώμο της δίνοντας του το χέρι της. "Αλίνα" πρόφερε χαμογελώντας.

"Είσαι πρωτοετής;" την ρώτησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της γελώντας. "Φαίνεται τόσο;" τον ρώτησε αγχωμένη κι εκείνος ένευσε καταφατικά. "Μην ανησυχείς, έχω κι εγώ το βλέμμα που έχεις στο πρόσωπό σου" μουρμούρισε τρίβοντας τον αυχένα του αμήχανα. "Απόγνωση, άγχος, τρόμος για το άγνωστο; Εννοείς αυτό το βλέμμα;" τον ρώτησε και ένευσε γελώντας. "Ακριβώς αυτό το βλέμμα... Λοιπόν εσύ κι εγώ, κυρία μου, νομίζω θα γίνουμε καλοί φίλοι"

"Θα μου άρεσε αυτό, αλλά πρώτα πρέπει να βρω το ντουλάπι μου" δήλωσε και μαζί συνέχισαν να περπατάνε στον διάδρομο μιλώντας μέχρι που η Αλίνα βρήκε το ντουλάπι της και άφησε μέσα τα βιβλία ελαφρύνοντας την τσάντα της. Ύστερα χώρισαν με τον Ίαν αφού έπρεπε να πάει στην διεύθυνση για να κανονίσει ένα θέμα έτσι εκείνη πήγε στην καφετέρια παίρνοντας έναν χυμό και μερικά μπισκότα. Έκατσε σε ένα άδειο τραπέζι και έβαλε τα ακουστικά της προσπαθώντας να αποφύγει την βαβούρα που υπήρχε στον χώρο.

Άκουγε δυνατά τη μουσική της ενώ κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Είναι σαν το λύκειο, το κτήριο έχει σχεδόν τις ίδιες αίθουσες, μόνο που τα παιδιά, φαίνεται να έχουν γκάμα ηλικιών. Καθόταν εκεί ήρεμη τρώγοντας τα μπισκότα της όταν κάποιος την τρόμαξε χτυπώντας τα χέρια του στο τραπέζι. Έβγαλε τα ακουστικά της και δύο αγόρια την κοιτούσαν, ο ένας ο μελαχρινός είχε ήδη κάτσει ενώ ο άλλος ο ξανθός στεκόταν απέναντι της με τα χέρια του στο τραπέζι. "Στρίβε!" της είπε με άγριο τόνο στην φωνή του και έκατσε μοιάζοντας ήσυχος, περίμενε να κάνει ό,τι της πει αμέσως.

"Κουφή είσαι; φεύγα!" της φώναξε ο μελαχρινός αυτή την φορά. "Γιατί να το κάνω αυτό;" ρώτησε με ύφος υπεροπτικό κι εκείνοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους γελώντας. "Πρωτοετείς, ποτέ δεν μαθαίνουν..." σχολίασε ο ξανθός. "Μας ανήκει αυτό το τραπέζι, κοριτσάκι. Βλέπεις; αυτά τα ονόματα είναι δικά μας" της είπαν κι εκείνη πολύ ψύχραιμη έβγαλε έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο από την τσάντα της γράφοντας το όνομά της εκεί που καθότανε. "Φαίνεται ότι τώρα και το όνομά μου είναι πάνω του" σχολίασε βάζοντας ξανά τα ακουστικά της αδιαφορώντας γι' αυτούς.