𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

62. Απλά θα φύγεις.

Αφού πέρασε η ώρα, κάθισαν στις θέσεις τους σαν κανονικοί άνθρωποι και ήρθε το φαγητό. Η Αλίνα παρακολουθούσε ανακουφισμένη τον σερβιτόρο να παίρνει τα προηγούμενα πιάτα τους αφήνοντας άλλα με το φαγητό. Ο Ντρίσταν παρακολουθούσε σιωπηλός το βλέμμα της και χαμογέλασε όταν έφυγε ο Μάρτιν.
"Θα ζητούσες άλλο πιάτο αν δεν το έπαιρνε. Έτσι δεν είναι;" ρώτησε για επιβεβαίωση και εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
"Προφανώς, Έκανα μπάνιο, αλλά ακόμα, δεν θα σε άφηνα να φας από αυτό το πιάτο" απάντησε προκαλώντας του γέλιο.
"Δεν χρειάζεται πραγματικά να σου υπενθυμίσω πού ήταν η γλώσσα μου πριν από λίγα λεπτά μωρό μου. Είμαι βέβαιος ότι μπορείς ακόμα να το νιώσεις" σχολίασε κι η Αλίνα κράτησε το βλέμμα του όμως δεν είπε τίποτα. Ξεκίνησαν να τρώνε σιωπηλά, και οι δύο πιο ήρεμοι σε σχέση με την προηγούμενη εκρηκτική ατμόσφαιρα.

Η Αλίνα είχε παραγγείλει σούπα ενώ ο Ντρίσταν μακαρονάδα και εκείνη πήρε μια μπουκιά ψωμί βουτώντας το στην σούπα, ύστερα το ψάρεψε με το κουτάλι και το έτεινε προς το μέρος του Ντρίσταν.
"Δοκίμασέ, νομίζω ότι θα σου αρέσει" είπε απλώνοντας το χέρι της παραπάνω αλλά εκείνος πάγωσε κοιτάζοντάς την. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και εκείνη συνοφρυώθηκε ανήσυχη χαμηλώνοντας το χέρι της, όμως ο Ντρίσταν μειδίασε πιάνοντας ήρεμα το χέρι της από τον καρπό τρώγοντας τη μικρή μπουκιά ψωμιού. Ύστερα έκανε μια γκριμάτσα αηδίας και γέλασε.
"Μωρό μου..." μουρμούρισε η Αλίνα ανήσυχη και εκείνος απλά σκούπισε τα μάτια του μορφάζοντας.
"Όχι, δεν μου άρεσε" δήλωσε πίνοντας αρκετό νερό.
"Είσαι καλά;"

"Απλά ξαφνιάστηκα, η μαμά μου το έκανε αυτό. Αυτό ακριβώς το πράγμα" εξήγησε και εκείνη χαμογέλασε ανακουφισμένη.
"Σοφή γυναίκα" σχολίασε αλλά εκείνος κούνησε το κεφάλι του.
"Με έναν πεισματάρη γιο σαν κι εμένα"

"Δεν μπορείς να τρως μόνο ζυμαρικά στη ζωή σου"

"Δες με..." της είπε μειδιώντας και εκείνη αναστέναξε.
"Οι σούπες κάνουν καλό στην υγεία"

"Πάλι καλά που είμαι υγιής τότε"

"Άρα, όταν ήμασταν άρρωστοι και ήρθα στο σπίτι σου, σου έφτιαξα σούπα. Γιατί την έφαγες τότε;" τον ρώτησε περίεργη κι εκείνος χαμογέλασε.
"Την έφτιαξες για μένα και ενθουσιάστηκες γιατί είχε τη γεύση που ήθελες, οπότε δεν μπορούσα να πω τίποτα" της απάντησε κι εκείνη είχε χαζέψει να τον κοιτάζει.
Δεν ξέρω ποιον πρέπει να ευχαριστήσω για αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ευχαριστώ για το μεγαλύτερο δώρο που μου έδωσε ποτέ η ζωή.