𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

67. Ο άνθρωπος μου.

"Ξέρεις, έχω παρατηρήσει κάτι" είπε επιστρέφοντας από την κουζίνα με ένα ποτήρι νερό και κάθισε δίπλα του στον καναπέ.
"Ότι είμαι εκπληκτικά όμορφος;" τη ρώτησε με παιχνιδιάρικη διάθεση και εκείνη χαμογελώντας κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.
"Ότι είμαι ακαταμάχητος;" η Αλίνα και έβαλε τα δάχτυλά της στα χείλη του και χαμογέλασε περισσότερο με το βλέμμα της.
"Είσαι, διαβολικά όμορφος. Αλλά αυτό που παρατήρησα είναι ότι δεν έχεις φωτογραφίες εδώ μέσα" απάντησε κι εκείνος τη φίλησε μια στιγμή.
"Αν σου δείξω τα άλμπουμ φωτογραφιών, πρέπει να μου δείξεις τα δικά σου"

"Σύμφωνοι και μετά υπόσχομαι ότι θα κάνουμε γυμναστική" μουρμούρισε και ο Ντρίσταν σηκώθηκε παίρνοντάς την από το χέρι ανεβαίνοντας στον επάνω όροφο. Μπήκαν στο πρώτο διαμέρισμα από τα αριστερά της σκάλας και ο Ντρίσταν άναψε τα φώτα αναστενάζοντας ελαφρά.
"Ναι, αν και η εύρεση των άλμπουμ μπορεί να είναι πρόβλημα" μουρμούρισε και η Αλίνα βρήκε ένα αρκουδάκι πάνω από ένα κουτί.

"Ήταν δικό σου;" ρώτησε χτυπώντας το αρκουδάκι με το χέρι της για να το τινάξει από τη σκόνη.
"Όχι, ήταν της αδερφής μου" είπε και εκείνη χαμογέλασε αφήνοντάς το πίσω.
"Αυτό, ήταν δικό μου" μουρμούρισε και σήκωσε μέσα από μια κούτα ένα μικροσκοπικό, για το μέγεθός του, μπλε μπλουζάκι με καρτούν απάνω.
"Ξέρεις αυτό είναι το μέγεθός μου" δήλωσε η Αλίνα κι εκείνος κράτησε τη μπλούζα μπροστά της επιβαιβεώνοντας το.

"Έχεις δίκιο, λοιπόν είναι όλο δικό σου" είπε και εκείνη γέλασε ζωηρά.
"Μου δίνεις τα παλιά σου ρούχα για να μην πάρω κανένα από τα τωρινά σου;" ρώτησε και εκείνος γέλασε.
"Αν το θέλεις πάρε το, αν δεν το θέλεις, μην το πάρεις" η Αλίνα πήρε το μπλουζάκι στα χέρια της και κοίταξε μέσα στην κούτα απ' όπου το έβγαλε.
"Έχεις κι άλλα;" ρώτησε και ο Ντρίσταν αναστέναξε τρίβοντας το κεφάλι του.
"Κάπου εδώ ίσως"

"Μωρό μου, θέλεις να τακτοποιήσουμε; Αν σε ένα διαμέρισμα υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα και δεν ξέρεις πού είναι τι, πιστεύω ότι τα άλλα δύο διαμερίσματα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση"

"Δεν έχω έρθει εδώ από τότε που έφερα τα πράγματα πριν από τρία χρόνια" είπε και εκείνη πάγωσε.
"Γιατί δεν μου το είπες; Δεν χρειάζεται να δούμε τις φωτογραφίες τώρα" είπε και εκείνος την έβαλε στην αγκαλιά του χαμογελώντας.
"Προσπάθησα να έρθω εδώ αλλά δεν κατάφερα ποτέ να περάσω την πόρτα. Αλλά εσύ είσαι εδώ και είμαι καλά. Θέλω να με ξέρεις, να ξέρεις τα πάντα..." είπε και εκείνη τον φίλησε στο μάγουλό του.
"Είμαι περήφανη για σένα αγάπη μου" ψέλλισε και εκείνος χαμογέλασε φιλώντας τα χείλη της. Στη συνέχεια η Αλίνα απομακρύνθηκε, χωρίς να μείνει για πολύ στην αγκαλιά του, η έντασή τους είναι σαν μια χαμηλή φωτιά που περιμένει τη βενζίνη για να δημιουργήσει μια τεράστια φωτιά ικανή να τους κάψει πατόκορφα.