𝓓𝒾𝓮 𝓯ℴ𝓻 𝓶𝓮

16. Σε χρειάζομαι.

Είχε βραδιάσει, η μέρα πέρασε αργά και βασανιστικά. Η Αλίνα έμεινε στο δωμάτιό της και ο Σαμ ήταν μαζί της κρατώντας συντροφιά, ενώ ο πατέρας της κάτω μιλούσε με επιχειρηματίες κατά τη διάρκεια ενός δείπνου. Το έκανε συχνά, προγραμμάτιζε δείπνο με τη γυναίκα του για να μιλήσει για δουλειές. Η Αλίνα και η αδερφή της ήταν πάντα απούσες από αυτά τα δείπνα. Ποτέ δεν την ενόχλησε, ήταν μέρος της δουλειάς του. Την ενοχλούσε που ο πατέρας της είχε ξεχάσει πράγματα που είχαν σημασία.
Η οικογένειά του.

"Δεν θα φας;"

"Δεν έχω όρεξη", απάντησε στον Σαμ και τότε χτύπησε το κινητό του, ήταν ο Ντρίσταν. Η Αλίνα έστρεψε την προσοχή της εκεί και περίμενε να σιγουρευτεί.

'"Ζεις;"' ρώτησε και η Αλίνα σιγά σιγά πλησίασε την άκρη του κρεβατιού της για να σηκωθεί.

'"Είναι η Αλίνα μαζί σου;"'

'"Ναι"', του απάντησε κοιτώντας την και αυτό ήταν που εκείνη χρειαζόταν για επιβεβαίωση. Βγήκε από το δωμάτιο και κατέβηκε κάτω τα σκαλιά τρέχοντας.

'"Μην την αφήσεις να βγει έξω"'

'"Ίσως είναι πολύ αργά γι' αυτό"'...

Ο Ντρίσταν κατέβασε το τηλέφωνο του και την είδε στην πόρτα να τον πλησιάζει πολύ γρήγορα, έτσι άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου να τον κρύβει και να φαίνεται σαν να είναι έτοιμος να φύγει.

"Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Έχεις ιδέα πόσο με τρόμαξες;", του φώναξε με φανερή την ένταση στην φωνή της από ανησυχία.
"Μπες μέσα Αλίνα", ψέλλισε και στερεώθηκε στο αυτοκίνητο για να μην πέσει κάτω.

"Σκάσε Ντρίσταν! Έφυγες με κάτι τυχαίους τύπους, αφήνοντας το τηλέφωνό σου πίσω. Είμαι σίγουρη ότι τους είδα να παίρνουν τα όπλα σου, και έλειπες όλη μέρα. Κι εγώ θα έπρεπε να είμαι εντάξει με αυτό, υποθέτω. Σωστά; Λοιπόν δεν είμαι, διάλεξες την πιο λάθος μέρα για να με αφήσεις έτσι γιατί βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να φεύγουν και να μην ξέρω αν θα επιστρέψουν ποτέ!"

"Νομίζεις ότι μπορείς να με ξεφορτωθείς; Σου εγγυώμαι ότι αυτό δεν θα συμβεί, είμαι μπελάς και πρέπει να με αντιμετωπίζεις κάθε μέρα όλη μέρα. Πήγαινε μέσα τώρα", της χαμογέλασε κι εκείνη άρχισε να ξύνει το κεφάλι της νευρικά.
"Δεν μπορείς να μου λες τι να κάνω!"

"Θα μιλήσουμε αύριο", η φωνή του ήταν ήρεμη, δεν είχε αντοχή για να βάλει παραπάνω ένταση έτσι κι αλλιώς.
"Πού πηγαίνεις;"