"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yayımlanma Tarihi; 14.09.21)
•••
Asrın, Efnan'ın arkasından sıktığı çenesi ve çatık kaşlarıyla bakarken Erdem onlara gülmemek için dudaklarını birbirine bastırarak kendisini gülmemek için olabildiğince sıktı. Asrın, kapıyı sertçe kapatırken kendisini izleyen abisini görmezden gelerek sakinleştirmek için gözlerini kapatıp birkaç saniye öylece bekledi.
Bu kadın onu fazlasıyla kışkırtıyordu.
Dişli bir kadındı ve kendisini istediğine dair imalarda bulunup çevresinde dolaştığı sürece aklını karıştırmaktan başka bir şey yapmıyordu.
Çok güzel bir kadındı, iyi bir kalbi ve düşünce yapısı vardı. Kendinde ne bulmuştu ki?
Onca karşılaşmalarında ona düz bir ifadeyle yaklaşmış yeri geldiğinde kendisini tutamadan onu kırmıştı. Buna rağmen nasıl hâlâ kendisini istediğini söyleyebilirdi?
Aklını mı kaçırmıştı?
Ona kaba davrandığı için hırs mı yapmıştı?
Bu ihtimal dışıydı, hırs yapsa bile bunu bir şekilde anlayabilirdi. Bu kız hırs yapan bir kadına göre fazla içten ve samimiydi.
"İyi misin? Yüzün büyük bir kayaya çarpmış gibi." Düşüncelerini bir kenara bırakıp kendisine sırıtarak bakan abisine kısa bir bakış atarak başını hafifçe salladı.
"Bir sorun yok değil mi? Efnan, biraz kızgın gibiydi."
Bir an, çok kısa bir an boş bulunarak, "Gerçekleri yüzüme vurmaya gelmiş." diye mırıldandı.
Söylediklerinde sonuna kadar haklıydı ve Asrın'ı asıl sinirlendiren şey de buydu. Korkuyordu. Kendisine yaklaşan herkesin tehlikeye girmesinden, birine bağlanmaktan, hayatını tam da düzene koyduğu anda birilerini kaybetmekten korkuyordu.
Yine haklıydı, ondan kaçıyordu. Onun sevgisini hak ettiğini düşünmüyordu, onun hayat dolu olması, cesareti, güzelliği kesinlikle kendisine de aklına zarardı.
İstanbul'da geçirdiği 2 hafta boyunca aklı burada kalmıştı. Atıf'ın bu süre içinde büyük ölçüde bacağını kullanmaya başladığını öğrenmişti, bu alabileceği en güzel haberdi onun için. Hepsinin yeri onda ayrıydı.
Bir tarafı da Efnan'ı düşünüyordu. Kadını oldukça sert bir dille uyarmasına rağmen kendisinden bir türlü uzaklaştıramıyordu. Kaba davrandığının da bazen onu kırdığının da farkındaydı fakat ne kadar düşünürse düşünsün başka bir çıkar yol bulamıyordu.
