"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yayımlanma Tarihi; 09.09.21)
•••
Çalan telefonumun sesi odaya yayılırken gözlerimi açmamak için birkaç saniye direndim. Annem ve babam olamazdı çünkü onlarla gece yatmadan önce konuşmuştum. Rabia ile de 2 gün önce görüntülü görüşmüştüm ve birkaç günlüğüne Muğla'ya tatile gideceğini, haftaya dönünce beni tekrar arayacağını söylemişti. Yani o da olamazdı.
Büyük ihtimalle Eymen'di.
Uzun süredir sadece telefonla konuşuyorduk ve bu aralar oldukça yoğundu, Beni ziyarete gelemediği için özür diliyor vakit buldukça arıyordu. Hastaneden çıkar çıkmaz eve geçip uyuyor ertesi sabah yine aynı döngü devam ediyordu.
Ben ise kalan birkaç günlük raporumun bitmesini bekliyordum. Asaf ile görüntülü konuşuyor, Rabia ile genellikle geceleri dertleşiyordum.
Asrın'ı görmese bile artık görmüş kadar olmuştu. Biraz gıcık olduğunu belirtse de ben ikisinin de iyi anlaşacaklarını düşünüyordum.
Dün gece Eren sayesinde onu görmesem de telefondan sesini duymuş ve iyi olduğu kanaatine vararak biraz da olsa içimi rahatlatmıştım.
Hastaneden ayrıldığından beri ona evde çorba ve hafif yemekler yapıp yolluyordum. Tabii o, yemekleri Eren'in evde yapıp getirdiğini sanıyordu orası ayrı bir meseleydi.
Hastaneden ayrılalı 4 gün olmuştu.
Tam 96 saat!
Ve ben bu süre içinde onu hiç görmemiştim. Hastanedeki onu kışkırtmalarımdan dolayı benden uzak durma kararı aldığının farkındaydım. Dışarıya karşı kendini bu kadar kapatması hiç hoşuma gitmiyordu ama onu daha fazla darlamamak için kendimi biraz geri çekmiştim.
Onu alacağımı söylerken fazla ileri mi gittim diye düşünüyordum ama, Hayır! Gitmemiştim.
Ben istediğim şeyi cesurcu yüzüne söylemiştim. O ise bana hayatında böyle bir şeye yer olmadığını söyleyerek benden olabildiğince uzağa kaçmıştı.
Bir bakıma o da beni kışkırtmıştı.
İçimden bir ses korktuğunu söylüyordu. Korktuğu bir bakıma da bendim bence. Birine bağlanmak, arkasında olası bir şehit haberinde gözü yaşlı birini bırakmak, kaybetme korkusunu tattırmak veya tatmak istemiyordu.
Ona hak veriyordum.
Hak veriyordum fakat korkarak yaşarsa önümüze çıkacak iyilikleri, güzellikleri nasıl keşfedebilirdik ki?
