"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yayımlanma Tarihi; 04.10.21)
•••
Ankara'ya varmamız için yaklaşık 10 saatlik bir yol söz konusuydu ve ben uykusuzluğa pek dayanan bir insan değildim. Arka koltuğa kurularak ilk 3 saat Atıf ve Eren ile sohbet etmiş, arada Asrın'ın bize verdiği kısa cevaplarıyla yolu geçirmiştik. Geriye kalan 6-7 saatlik sürede aynı enerjiyi kendimde bulamamış ve Atıf ve Eren'in operasyon anılarını dinlerken yavaş yavaş gözlerimi kapatmıştım.
Farkında olmadan geçirdiğim bu süre zarfında Atıf'ın omzuna yasladığım başım bir saat kadar bir süre bana fena sayılmayacak bir uyku uyutmuştu. Çok geçmeden araba önce yavaşlayıp ardından da durduğunda dikiz aynasından Asrın ile göz göze gelmiş fakat uykulu halimden sıyrılıp bir türlü ayılamadığım için gözlerimi tekrar kapatmıştım.
Atıf'ın omzundaki başım yavaş ve nazik hareketlerle yumuşak bir yüzeye yatırıldığında uykum kaçmasın diye kıstığım gözlerimle aracı Eren'in sürdüğünü ve Atıf'ın da önde onun yanında oturduğunu görmüştüm.
Atıf ve Erenden nefes sesleri dışında hiçbir ses çıkmıyordu. Arabanın içinde kısık sesli bir müzik bile açık değildi. Uyuduğumu düşündükleri ve uyanabileceğim ihtimaline karşılık konuşmuyor olmalılardı.
Asrın ile Eren yer değiştirdiğine göre Atıf da önde oturduğuna göre Asrın.. Arkaya, yanıma mı gelmişti?
Bedenimi yavaşça hareket ettirip başımı kaldırdığımda amacım Asrın'ın yanımda olup olmadığını kontrol etmek ve ne yaptığına bakmaktı fakat tam da o anda Asrın'ın sert dizinde ki yastığı fark etmem ve gözlerimi daha da aralamam bir olmuştu.
Kısık, yoğun bakan gözleri üzerimdeyken saçlarıma değen parmaklarını fark etmemle kısık sesli derin bir iç çektim. Dudaklarımda küçük bir aralanma oldu fakat bu aralık çok sürmeden kapandı, doğrulmak için bir hamle yaptığımda omzum ile belimin arasına hafifçe bastırdığı parmaklarıyla gözlerim hızla gözlerini buldu. "Daha yolumuz var. Uyumaya devam edin."
Ben dizinde yattığım için zaten koca cüssesiyle bir köşeye kıvrılmıştı bir de ben uyumaya devam edersem kim bir daha kaç saat orada rahatsızca öylece oturacaktı. "Ben otururken de uyuyabilirim, siz orada sıkışmışsınız."
Sırtımdaki elinin baskısını yok sayarak doğrulduğumda başını tamamen bana doğru çevirerek kaçlarını çattı, onu dinlemememden hoşlanmamıştı. Ne yazık ki emrinde bir asker değildim ve onu dinleme gibi bir zorunluluğum yoktu.
"Ben böyle iyiyim, sıkışmadım. Rahat uyabilirsiniz." Her ne kadar sıkışmadığını söylese de bacakları uzun olduğu için Atıf'ın koltuğuna fazlasıyla baskı yapıyordu. Rahat uyumam için böyle söylediğini biliyordum ve bu tavrı garip bir şekilde hoşuma gitmişti.
