"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yayımlanma Tarihi; 02.12.21)
•••
Yüzüme vuran güneş ile gözlerimi yavaşça araladığımda ne yazık ki dün uyuduğum pozisyon ve beklediğim manzara ile karşılaşamamıştım. Bahçede Asrın'ın sıcak kollarının arasında uykuya dalmama rağmen şu anda kendi odamda, kendi yatağımda tek başımaydım.
Farkında olmadan onunla uyumaya ne kadar da alışmıştım.
Tek başıma uyandığım için dudaklarım büzülürken beni buraya bırakmasında haklılık payı olduğunu da düşünmeden edememiştim. Sabah herkes uyandığında bahçede sarmaş dolaş görüntümüz ile karşılaşmak isteyeceklerini pek sanmıyordum. Babam her ne kadar Asrın'ı sevmiş olsa da sabaha kadar onun sıcak kollarının arasında saatlerce uyumama müsaade etmezdi.
Yoksa eder miydi ki?
Asrın'ın beni her ne kadar buraya bırakıp gitmek istemese de yapmasındaki sebebin saygısından olduğunu biliyordum. Öyle görünmemizin doğru olmadığını düşündüğü için beni buraya getirmiş olmalıydı. Ailesiz büyümesine rağmen ailesi başında olan birçok insana göre benim yakışıklı devim nasıl da düşünceli, nasıl da saygılı bir adamdı.
Odamın burası olduğunu nasıl bulmuştu ki?
Yataktan ayaklarımı sarkıtıp hızlıca üzerimi değiştirdiğimde burayı ne kadar da özlediğimi bir kez fark etmiştim. İnsanın evi gibisi yoktu ama biliyorum ki eğer anne ve babamla birlikte Asaf da benimle Diyarbakır'a gelseydi orası da burası gibi evim hissettirirdi.
İnsan eğer ailesiyle beraberse, mutlularsa, sağlıklılarsa her baraka, her çadır evi oluyordu. Düşüncem bu yöndeydi ama tabii ki orada da yalnız hissetmiyordum. Asaf'ımı, anne ve babamı özlüyordum ama Asrın'ın yanımdaki varlığı, hissettiği sevgi beni sanki orada da yuvamdaymışım gibi hissettiriyordu. Bu benim için çok özeldi.
Giydiğim elbisemi elimle düzelterek Asaf'ımın odasına doğru ilerlemiş fakat kapıyı açtığımda odanın boş olduğunu görmüştüm. Odama dönüp telefonumu masamın üzerinden alıp aşağıya inerken bir yandan da saati kontrol ediyordum. Asaf'ın uyanması için oldukça erken bir saatti ve en az 2 saati daha vardı. Aşağıya indiğimde içimdeki meraka engel olamayarak Asrın'ın kaldığı misafir odasının önüne doğru ilerledim.
Saat henüz 06.14'tü ama Asrın bu saatlerde genellikle uyanık oluyordu. Yine de şansımı deneyerek odasının kapısını birkaç kez hafifçe çalarak uyanıksa ses vermesini bekledim. Müsait olmayabilirdi bu yüzden her ne kadar onu uyurken izlemek istesem de kapıyı çalmak zorunda kalmıştım.
