"Fazla vaktinizi almayacağım, direkt konuya gireceğim. Birçok şeyin farkındayım. Bana karşı beslediğiniz duygularınızın da, her görev emrinde dönüşümü beklediğinizin de, her yara aldığımda acı çektiğinizin de hepsinin farkındayım."
Gözlerini gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yayımlanma Tarihi; 11.05.22)
•••
/ ASRIN /
Yaklaşık 2 saattir içinde bulunduğu helikopterde kalbi sancıyarak yolculuk yapmaya devam ederken omzuna dokunan elle daldığı düşüncelerden zor da olsa sıyrıldı. Başı ağırca elin sahibine, Erdem abisine çevrilirken istemsizce derin bir iç çekti. Hamile eşini bırakıp kendisi gibi göreve giden biri daha vardı. Burada kendisini anlayacak biri varsa o kişi şüphesiz ki en yakını, abisiydi. "İyi misin abim? İlk kez böylesin, hasta gibi duruyorsun."
Göğüsünün üzerinde hissettiği ağırlıkla ağırca yutkundu. İyi değildi. Üzgündü, cansızdı, huzursuzdu ama iyi olmak zorundaydı. Kafasını ve dikkatini toplamalı, bu görevi en iyi şekilde başarı ile sonlandırmalıydı. "İyi olmak zorundayım. Kızım ve güzel kadınım için her zaman iyi olmak zorundayım abi, çok zor ama yapmalıyım. Bir an önce kendime gelmeliyim."
Abisinin omzundaki elini ağırca çektiğini ve kendisine biraz daha yaklaştığını hissetti. Söyleyeceği şeyi biliyordu ancak şu anda duymak istemediği tek gerçek bu bilgi olabilirdi. "Doğumlarına yetişemeyecek gibiyiz."
Sıkıntılı bir nefes alarak boynunu ovaladı. İçi fazlasıyla huzursuzdu. Doğum zamanı Efnan'ın yanında olamayacağını düşünmek, bunu bilmek bütün bedeninin güçten düşmesini sağlıyordu. O an yanında olmalıydı. Ne olursa olsun o an hastaneye yetişmeli ve ameliyathaneye girmeden önce yanında olduğunu göstermeliydi. "Öyle görünüyor."
Abisinin başını geriye attığını kafasını duvara vurduğu an çıkan sesten anladı. "Çok zor ayrıldık. Melike'm belli etmez ama eminim ki şu an hâlâ ağlıyordur." Kendi başını da abisi gibi arkasındaki helikopterin duvarına yaslarken gözlerini sıkıca yumdu. "Efnan da ağlıyordu. Beni gülümseyerek yolcu ettiğinde biliyordum ama birkaç dakika boyunca yerimden hareket edemediğim için kapının arkasından gelen hıçkırık sesini duydum. Abi.. Kalbime sayısız kez hançer saplanmış gibi hissettim. Hâlâ daha geçmedi. Onlara geri dönene kadar da geçecek gibi değil."
Erdem abisinin başını yavaş hareketlerle aşağı eğişini izledi. "Onları haketmediğimiz halde nasıl da güzel seviyorlar bizi. Efnan sana çok iyi geldi kardeşim. Kalbini de, zihnini de, ruhunu da güzel sevgisiyle iyileştirdi. Seni öyle güzel toparladı, olduğun hâle geri döndürdü ki hepimiz birbirinize olan sevginize, bağlılığınıza imrendik. Bu hayat herkese diğer yarısını bulmayı nasip etmez. Allah'ın sevdiği kuluymuşuz aslanım. Farkında olmadan yine dört ayak üstüne düşmüşüz."
Atıf, "Abi? İyi misiniz diye sormayacağım. Benim bile canım çekildi görev emri gelince. Ama ben inanıyorum. Allah büyük, biz yeğenlerimizin siz de evlatlarınızın doğumuna yetişeceksiniz."
