Bilim Kurgu | Romantik |
Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir hafta...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alt Başlık ⚜ Bu gece, üçümüz arasında bir sır olarak kalacaktı.
Gece yerini gündüze bıraktı. Ertesi gün benim için erken başladı.
Bugün çok bulanık hissediyordum, başım dönüyor, ara sıra ayakta durmakta bile zorlandığım oluyordu. Kapımız çalındı. Gelen Adem'di ve elinin boş olmadığı kadar ruh hali de dolu doluydu. Sahi dün gece o nerede kalmıştı?
İçeri girip koltuğa yürürken ellerini gergince birbirine sürtüp tek elini arka cebine yerleştirdi ama sonra vazgeçip elini tekrar dışarı çıkarttı.
Mirza odadan çıkarken kapıyı arkasından kapattı.
"Sanırım nasılsın sorumun cevabı pek iyi gelmeyecek gibi?" dediğimde Adem olduğu yerde durup bana baktı.
"Direkt konuya giriyorum."
'Olur.' der gibi başımı salladığımda devam etti, o sırada Kapanın Sahibi de yanımıza gelmişti.
"Hazal gitmeden önce konuşmak istiyor."
"Bu yüzden mi bu kadar gerginsin?"
"Eğer konuşursanız sizi ikna etmenin bir yolunu bulur."
Mirza, "Biz gitmezsek o da buradan gitmez." dedi.
Araya girdim. "Bizi ikna edemez." O anları hatırladığımda bir daha onunla insani konuşmaya girmeyeceğimi biliyordum. O ne yaparsa yapsın beni asla ikna edemezdi. Tabii çirkin yollara başvurmazsa. Ama eğer onların arkadaşıysa, bu kadar düşmezdi. Ne bileyim, o kadar çirkin yürekli biri olduğunu hissedip onunla görüşmeyi keserlerdi bence. Yine de bu devirde kimseye güven olmazdı.
"Gergin olma sebebim de bu. Kendinden çok emin gibi konuştu."
Mirza'nın yorgun çıkan ses tonunu duymamla başımı ona çevirdim. Kız geldi geleli tüm enerjisini sömürmüştü resmen. Bu kızı İçim'le değiş edemiyor muyduk? Öyle bir hakkım olsa hiç düşünmeden kullanırdım.
"Gidelim de gösterisini yapsın. O da rahatlasın biz de."
Adem "Şura'yı da istiyor." dediğinde ikisi de bana baktı.
Kapanın Sahibi yanıma gelip parmaklarını koluma değdirdi ve şefkat dolu bakışları gözlerimin içine dokundu. "Kendini yorma hiç."
Uyandığımdan beri bir tuhaftım ama ayakta durmak, yürümek ve konuşmak gibi basit eylemleri yerine getirmekte sorun yaşamıyordum. Artık her şeyi biliyordum ve kendimi olayların ardında bırakmayacaktım.
"Bakalım nasıl bir gösteri izleyecekmişiz?"
*
Surlara bitişik olan geniş garaja geldiğimizde Hazal bir arabanın içinden çıkıp sırtı dik ve o kendinden emin bakışlarıyla yanımıza doğru yürüdü.
