Bilim Kurgu | Romantik |
Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir hafta...
Canımsular Deren & Can çifti hep merak ediliyordu ama üzerinde çok duramıyordum malum. DC çiftinin hikayesinden birazcık kopardım size. Hikayenin gidişatından bağımsız bir bölüm. NOT: İlk 12 bölümü okuyan herkes okuyabilir ama 12'yi bitirmeden okursanız spoilerı şimdiden yediniz haberiniz olsun 😂
Baba olacağını öğrenince Can demek isterdim, neyse Deren onu affedince Can diyelim biz de asghhfhkj
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alt Başlık ❝Bir kez olsun annesinin kokunu duymasına izin ver.❞
Emin olmadığım çok şey vardı.
Ama iki haftadır aklımdan bir an olsun çıkmayan tek şey oydu.
Öğrenecektim. Öğrenmek istiyordum. Sonuç ne olursa olsun benim fikrim değişmeyecekti sanırım, ama yine de içimde öğrenmek istediğime dair asla durduramadığım bir hissiyat vardı. Elimi karnıma koyduğumu hayal ettim. Bundan hep kaçınmıştım. Eğer gerçekten oradaysa onunla bağ kuracağımdan, onu hissedeceğimden korkup bir kere bile dokunmamıştım oraya. Çünkü gidecekti.
Hikayesi başlamadan sona erecekti. Ne olursa olsun bunu kabul edemezdim.
Aileme onları öldüren çetenin adamından bir torun veremezdim. Torunları, onların katilinin kanından olamazdı. Kızları onların katilini sevemezdi. Onların katili de beni sevemezdi. Sevmeyecekti.
İki sene önce gelmiştim bu kampa. Can da benden birkaç ay sonra katılmıştı. Güvenlikte tanışmıştık. İlk geldiği zamanlar çok suskundu. Sanki ruhunda bir ağırlık taşıyor gibi, bu ağırlığın baskısından başını bile kaldırmakta zorluk çekiyor gibiydi. Böyle neşeli bir kişiliğe sahip olduğunu bilmeden ona hep takılırdım. Zaman ve samimiyet ilerledikçe o da yavaştan gerçek ruhunu ortaya çıkarmaya başlamıştı.
Hayatımda arkadaşlarımdan başka kimsem yoktu, ne bir ailem, ne bir akrabam... Can'ın şakacı kişiliği ve benim onu tersleyerek takılmalarım zamanla farklı bir boyuta taşınmaya başladı. Onun da kimsesi yoktu, o da tek başınaydı bu hayatta. Zıt kişiliklerimizle yapbozun öbür parçaları birbirini bulmuş gibi birbirimizi tamamlamıştık. Aylar geçti önce, sonra bir buçuk seneye yakın bir zamanı da beraber geçirdik. Birbirimizin ailesi olmuştuk artık.
Sonra gerçekten aile olmak istedik, şu halde, boş A4 kağıdı bulmanın bile zor olduğu şu dönemde nikah kıyabileceğimizi düşünüyordu. Altı ay önce bir evlilik teklifi almıştım. Nikahımızı kıymak için Nuri amcayla anlaşmıştı. Ondan sonra aynı eve taşınacak ve bir yuvamız olacaktı. Yıllar sonra ilk defa kendimi o kadar tamamlanmış ve mutlu hissetmiştim ki. Yerimde duramıyordum, tekrardan bir aileye sahip olacaktım. Sevdiğim insanla beraber bir aile kuracaktık. Dışarıda insanları ölüme sürükleyen bir virüs vardı ama biz deli gibi nikah planlaması yapıyorduk. Bilge, isteme olmadan olmaz, Sevil ablayla Melek de kına gecesi olmadan olmaz diye şartlar sununca büyük bir telaş başlamıştı. Çok heveslenmiştik. Bir şekilde bu dönemde de ailem yerine geçmişler, bir eksiğimiz olmasın diye her şeyi ellerindeki imkanlarla ayarlamaya başlamışlardı.
