Bilim Kurgu | Romantik |
Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir hafta...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Temsili diyeyim bu kadar abartı değil :') Aklımdakine en yakını buydu)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alt Başlık ⚜ Özel olarak güçlü kalma uğraşısı göstermiyordu, güç zaten onun damarlarında geziyordu.
Ellerimi yüzünden çekince Mirza da kollarını gevşetti. Hemen yatakta yanına eğilip şefkatle "Teyzeciğim? Uyandın mı?" diye sordum.
"Evet." Mirza'yı işaret etti. "Bu abiyi görmüştüm ben."
O da gelip yanımda yere çöktü. "Daha önce de tanışmıştık, unuttun mu beni?" Deniz sorgulayıcı bakışlarını onun yüzünde dolaştırmaya başladığında Mirza bir an bana bakıp konuşmaya devam etti. "Üstünden aylar geçti, beni hatırlamaması doğal ama sanki biraz zorlasa hatırlayacak gibi."
"Hatırlıyor ama hatırlamıyor gibi de." Bana da öyle gelmişti.
Deniz uykulu gözlerini kırpıştırarak ona bakmaya devam edince Mirza elini uzattı. "Ben Mirza. Sizin isminiz nedir küçük hanım?"
Deniz gülümseyince yüzüne yayılan tombul yanaklarından öpesim geldi. "Deniz, ama Gönül annem bana Narin diyor."
Başka birine anne demesiyle kaşlarım çatıldı. Ona belli etmeden sıcak bir şekilde gülümseyip, alnındaki saçlarını nazikçe yüzünden çekmeye başladım. "Senin adın Narin değil, Deniz." dedim yavaşça. "Senin tek bir annen var o da yakında yanımıza gelecek tamam mı teyzeciğim?"
Annen dediğim an gözleri yaşlarla parıldadı. "Annemi çok özledim." Dudaklarını büktüğünde içim acıdı. "O ne zaman gelecek?"
"Gelecek. O gelene kadar ben hep yanında olacağım tamam mı? Hep seninle olacağım."
"Annem gibi mi?" derken minik çenesi titir titir titriyordu. Benim canım, onu öyle gördükçe tekrar ağlama isteği içimde kendini belli ediyordu. O kadar çaresiz hissediyordum ki. Bir de ben olaylara sonradan dahil olmuştum. Ablamı, abimi düşünemiyordum. Birden kendimi onların yerine koydum. Ya bir gün ben de çocuğumun güvenliği için ondan ayrılmak zorunda kalırsam? Geceleri benim kokumla uykuya dalan çocuğumu düşünmekten gözüme uyku girmezdi, beni özlediğini düşünüp nefes almak bile zor gelirdi, ben yaşayamazdım ki ondan uzakta... Büyük ihtimalle ablamın da ölüden farkı yoktu ama bundan sonra rahat olabilirdi çünkü Deniz emin ellerdeydi, kızına onun kadar iyi bakacaktım.
