emret komutanım - yarı texting

özel bölüm 1 / kısım a : çağatay & efnan

herkese merhabalar...

sınır dolup yeni bölüm gelene kadar şöyle kısa bir özel bölüm atayım dedim.
buna da yorumlarınızı ve oylarınızı beklerim✨

keyifli okumalar!
🥃🧡

-*-

Ortam kalabalıktı. İnsanlar klasik bir cumartesi çılgınlığını yaşıyordu. Karanlık, gün ışığı almamasından dolayı, bu ortamı yapay her renkte ışık renklendiriyordu. Büyük bir alandı ama bu kadar insan olunca böyle bir eğlenceye küçük kalmış bir alan denebilirdi.

DJ, yine herkesin ritmini ustalıkla yakalayıp yönetebiliyor ve çılgınlığa daha da çılgınlık ekleyebiliyordu. Bu her alem insanının seveceği türden bir şeydi. İstanbul için belki de gözde eğlence mekanı olabilirdi burası.

Çağatay'da lisedeki kankası Feyyaz ile buradaydı. Buradaydı çünkü Feyyaz yine yapacağını yapmış, geceyarısına ulaşınca saatler bir kadınla mekandan tüymüştü. Çağatay, bu duruma alışkındı. Kendisi de ara sıra böyle yamukluklar yapıyordu çünkü Feyyaz'a.

Oturduğu yerden kalkıp kalkmamak konusunda oldukça tereddüt yaşadı ama tek olduğu için bu locada oturması saçmaydı. O yüzden bar taburelerine gitmek için ayaklandı. Etten bir duvardan geçerek zar zor ulaştı barmenin yanına.

"Selam," dedi tanıdık barmen, Çağatay'a. "Selam Kenan," dedi Çağatay da. "İşler iyi ha bugün?"

"Süper abi," dedi Kenan. "Klasik bir yaz cumartesisi!"

Bu mekanın hisse sahibiydi aslında Çağatay. Ankara'daki şube ise komple Berk'e, ağabeyi, aitti. Ölü bir yatırım olmayacağına yemin ettiği için bir pay almıştı buradan, her ne kadar babası homurdansa da. Ama işin sonunda malûm tebriği babasından almıştı. Babası İsveç'te tatildeydi ve telefonla tebriğini iletmişti. Annesiyse Akdeniz Turu'na çıkmıştı.

Annesi ile babası, Berk ile kendisine açıkladığında ayrıldıklarını ikisi de bir boşanma bekliyordu. Lakin bekledikleri olmamıştı. Açık ilişki gibi bir şeye geçmişti ikisi de. Babası kendi arkadaşları ile takılıyordu, annesi de kendi arkadaşları ile. Birbirlerini arkadaşça sevdiklerini ve bunca yılın hatrına saygı duydukları için boşanmayı yediremediklerini söylemişlerdi. Berk, buna he he deyip geçse de Çağatay bunu öğrendiğinde büyüme çağındaydı. Lise ikinci sınıftı ve oldukça garip karşılamıştı.

Tersti normallere. O zaman tabii normaller olduğuna inanırdı. Büyüdükçe anlamıştı normalin her insana özgü olduğunu. Annesi ile babasının ortak normali buydu. Belki kendisine normal bir durum gelmeyebilirdi ama bunu değiştiremezdi. Saygı duymak zorundaydı.

Hangi insan bir insanı kendi normallerine göre yönetmek isterdi ki?

Aklına arkadaşı Yankı ve Yankı'nın babası Kandemir gelince içten içe güldü Çağatay.

Toplumda psikopatlar azalmazdı, sadece çok iyi gizlenebilirlerdi.

"Bir daha her neyse bu karışımdan veriyorsun bana!"

O kadar yüksek sesle müzik çalıyorken ortamda, bu cılız sesi, bu ince sesi, tanıdı Çağatay. Başını yavaşça sağına çevirdi ve tüm vücuduna anında şaşkınlık yüklendi.

Onun burada ne işi vardı?

-*-

Efnan soyutlanmak isterken gerçekten de istediğine(!) ulaşmıştı. Solunda Çağatay ile karşılaşarak...