Mary Madison (UNDER EDITING)

Chapter 50

Chapter 50 The day you said goodnight

Mugtong mugto ang mata ko ng magising ako dahil sa kaka iyak ko kagabi.

Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa dahil ayokong marinig nila ako. Hindi na okay tong nararamdaman ko. Sobrang nasasaktan na ako at alam kong hindi ko to deserve cause all my life I'm alone.

Ni hindi ko na alam kung paano ko sasabihin kay Tito ang naging problema ko kahapon.

God is giving me too much problems but I will still trust him.

Siguradong ma li late ako ngayon. Matapos kong maligo ay lumabas na ako.

Hindi ko na naabutan pa si Tito Jayson si Lolo naman ay tulog pa. Siguradong pagod rin yun.

Tatlo lang kaming kumakain ngayon sa hapag kainan. Si Nica at si Tita Veron.

Naisip ko na siya sana yung papuntahin ko kaso nahihiya ako, alam ko namang nag bago na rin siya.

“You look exhausted, okay ka lang ba Mary?” Biglang tanong ni Tita sa kalagitnaan ng pagkain namin.

Napa angat ako ng tingin. Halata talaga sa mukha ko na umiyak ako.

Ang laki na siguro ng eye bags ko.

“Ahm, Tita. May nangyari po kasi sa school pinapapunta po yung parents ko kaso—

“Okay I'll go with you” Agad na sagot niya. Hindi man lang niya ako pina tapos sa pagsalita.

Napangiti ako sa kanya.

Ikwenento ko sa kanya ang nangyari kahapon. Knowing Tita Veron talagang palaban siya.

Sinabi niya pa na bakit daw hindi ko sinampal yung babae.

Unang hinatid si Nica sa school niya tsaka naman ako hinatid.

Dumeretso na kami sa guidance office since yun ang sinabi ng Dean.

“So are you saying that it's Her fault?! Have you ever look at the both side? Oh baka naman mas pinaniniwalaan mo ang babaeng yan just because you're relatives” Bulalas ni Tita. Ang maldita niya talaga.

Na speechless yung dean e.

“I’m sorry Miss Vescinzo, I don't know that you're related to this girl” Sabi niya.

“Even if we're not related you should be fair Mr. Castillo” Sagot ni Tita. Nasa harap lang namin ang Daddy rin ni Karina.

“We can just pretend that nothing happened” Sabi ng Daddy ni Karina.

Pretend that nothing happened? Anong klaseng dahilan yun para lang makatakas sa kahihiyan?

“No Sir, I think you should give Karina a disciplinary actions para tumigil na siya kama bully sa kapwa estudyante niya” Lakas loob na sabi ko. Lahat sila ay napatingin sa akin. Karina on the other hand was staring at me sharply.

“Ah—yes, Mary is right. Kailangang masulosyonan ang pang bubully dito s a school and in order to do that, you'll start with this girl”

Matapos ang usapan ay hinatid ko na si Tita palabas ng gate.

“Thank you po sa pagpunta” Nakangiti kong sabi.

“Anything for you dear” Sabi niya. Nang mag paalam na ako ay bumalik na ako papasok sa building.

Nakayuko pa ako habang naglalakad.
Buti nalang talaga ay pumayag na bigyan ng disciplinary actions si Karina masyadong mali ang mga ginagawa niya.

Magbabago talaga ang maling gawain kapag nagsisimula ito mula mismo sa taong may kakayahang baguhin.

Napahinto ako ng mabangga ko ang isang pamilyar na lalake.