Mary Madison (UNDER EDITING)

Epilogue

They said, when it comes to family you will do everything.

Even if it costs your life...

“How did they escape?!”  Balisa ang karamihan sa amin dahil sa natanggap naming balita mula sa mga pulis.

Bigla akong kinabahan, I still remember their faces looking at me madly.

“Nang hostage po Sir, Pero wag po kayong mag-alala nilagay na ng check point ang lahat ng posible nilang daanan” Sabi ng isang naka all black suit.

“Sa kwarto na muna kayo, hanggat maaari wag niyong iwanan ang isa’t-isa” Sambit ni Tito Jayson.

Sumunod kami sa sinabi niya. Sama sama kaming pumasok sa loob ng kwarto.

Si Nica, Julia, Ashley, Zyke, Pj at Wayne ang kasama ko ngayon sa iisang kwarto.

Biglang lumakas ang ulan kaya nadagdagan ang takot ko. Magkatabi kami nina Nica ngayon sa kama at naka upo lang.

Kahit sila ay nababakas ko ang takot sa mukha. Alam kong walang wala na ang mga Dela Torre ngayon but I shouldn't underestimate their ability to threaten us.

“May nakalimutan ako sa kwarto” Sabi ko at tumayo.

“Samahan ka na namin” Biglang tumayo si Julia. Nilakasan ko ang loob ko at umiling.

“Nasa tabi lang naman ang kwarto” Sabi ko. Hindi na sila nag pumilit pa kaya lumabas na ako.

Binuksan ko ang pintuan ng kwarto ko at bumungad sa akin ang malakas na hangin. Nakalimutan ko lalang sarhan ang bintana kaya tuloy basang basa ang table sa may bintana.

Lumapit ako sa bintana at sinarado ito. Malakas ang pagkasara ko at kasabay non ang pag wala ng ilaw sa buong kwarto.

Natatakot ako. Wala akong nakikita.

Kinapa kapa ko ang mesa sakaling may makita akong flashlight ngunit wala. Ni hindi ako makalakad para kunin ang cellphone ko sa bag dahil natatakot ako.

Biglang nagkaroon ng saglit na liwanag dahil sa malakas na kidlat kaya natigilan ako ng may makita akong anino sa mismong pintuan ng kwarto.

Nanginginig ako sa takot.

Biglang bumungad sa akin ang maliwanag na bagay at naramdaman kong may humawak sa braso ko.

“Okay ka lang?!” Malakas na tanong nito dahil sa lakas ng ulan.

“Wayne” I hugged him. Akala ko kung sino na. Akala ko nakarating na sila rito.

“Biglang nawalan ng kuryente, tara na sa kabila” Sabi niya. Hinayaan ko nalang ang sarili kong sumama sa kanya.

Sa ilang saglit natakot ako ngunit andyan ulit siya para iligtas ako.

Bumalik na kami sa kwarto kung saan kami nanatili kanina.

“Nag-alala kami sayo sabi ko naman sayo samahan ka na namin” Bungad agad sa akin ni Julia.

“Okay lang ako, tsaka impossible namang makarating dito ang mga Dela Torre” Sabi ko.

Mabilis ang mga pangyayari. Nakatanggap kami ng tawag mula sa mga pulis na nahuli ang mga Dela Torre sa isang convenience store na nagnanakaw.

Laking pasasalamat ko sa Dios. Kahit papaano maitutuloy pa namin ang kasiyahan ng walang pinoproblema.

Your life maybe Dark but it's only in a short time. Kahit ang isang bahay na walang ilaw ay magkakaroon ng kunting liwanag sa tulong ng paniniwala ng isang tao na may liwanag.

Life is hard cause that's one of a factor to succeed. Hindi pwedeng walang kahirapan, walang takot at walang pangit na ala-ala.

In order to live this world we need to balance everything.

Kahit gaano ka hirap ang buhay katulad ng iniisip ko darating at darating talaga ang tulong.

You will experience sadness or may be happiness and it will not stopped until you die.

Baby, you don't have to worry
'Cause there ain't no need to hurry
No one ever said that there's an easy way
When they're closing all their doors
And they don't want you anymore
This sounds funny, but I'll say it anyway

Napaka ganda ng boses ni Wayne. Nakakagaan sa pakiramdam. Dinala ako ni Wayne dito sa isang tree house, Tatlong araw ang nakakalipas simula nung nakarating kami rito sa isla.

Gabi na at hindi ko alam kung paano nakita ni Wayne ang lugar na to na ako may hindi ko alam na mag e exist pala.

Medyo may kalayuan din ang lugar na to sa bahay ma tinitirahan namin.

Girl, I'll stay through the bad times
Even if I have to fetch you everyday
We'll get by with a smile
You can never be too happy in this life

Lift your head, baby, don't be scared
Of the things that could go wrong along the way
You'll get by with a smile
Now it's time to kiss away those tears goodbye
Let me hear you sing it

Ngumiti ako sa kanya tsaka hinawakan ang kamay niya. Maybe it's time.

“Wayne, Let's do it.” Biglang nanlaki ang mata niya sa gulat.
“The girlfriend and Boyfriend thingy” I continued to say bago pa siya makapag react.

Napaawang ang labi niya at di makapaniwalang tinignan ako.

“Are you sure with that?” Gulat na tanong niya, nakangiti akong tumango. I think about it a countless time.

I even ask for my friend’s advice Even my family know it.

“I already ask your parents about it at sagot mo nalang ang kulang” Sabi niya kaya bahagya akong nagulat.

I can imagine him being nervous talking in front of my parents.

Matapos ang pag-uusap namin ay hindi ako makapaniwala na uuwi ako sa bahay na may suot ng singsing. I never thought that he would gave me that ring. A promise ring.

And yes, Boyfriend ko na ang isang Wayne Harris.

We're in a relationship in such a young age. I'm just 17 while he is 18.
Sa tingin ko mas marami pa kaming pagdadaanan.

“Happy Birthday, Mary!” On my 18th birthday we celebrated it inside an orphanage mas pinili kong tumulong at magbigay ng mga bagay sa mga taong nangangailangan.

Actually dalawang party ang hinanda nina Dad para sa akin. Dito sa orphanage at sa main location ng party ko.

May darating raw kasing mga kilalang businessman kaya hindi ko naman kayang e cancel nalang lahat lalo at excited si Lolo na ipakilala ako sa mga katrabaho nila.

I'm feeling so blessed and loved at the same time. I never felt this feeling in such a long time.

“Thank you sa inyong lahat!” I said as I raised a glass of juice.

This is probably the best day of my life.

I experienced a lot and as the time passed by I learned something.

That love can do everything.

When it comes to family you will do everything.