Mary Madison (UNDER EDITING)

Chapter 51

Chapter 51 Can't hold it back

"Kanina pa yan tahimik, what's wrong?"

"Bakit ako yung tinatanong niyo?"

"Classmate kayo eh"

"Pero seryoso baki parang sobrang tahimik niya?"

"Dati na siyang ganyan di ba?"

"Aissh! What I mean-

"Restroom lang ako" Natahimik sa sila ng magsalita ako. Lumabas muna ako ng library na pinagtatambayan namin dahil ayokong marinig ang mga chismis nila tungkol sa akin.

Hindi ko rin alam sa sarili ko kung bakit hindi ko sinasabi sa kanila ang totoong dahilan.

Siguro hindi ko kayang sabihin kasi nahihirapan akong epaliwanag ang sitwasyon ko.

Ang rami rami nang problema na dumarating sa akin, sukong suko na ako.

Isn't it too much? Hindi ko na nga nakasama ang mga magulang ko since I was child and yet pinaglalaruan pa ako ng mga kaibigan ko.

Cut the word kaibigan cause I no longer friends with someone who betrayed me.

Heto nanaman ang bagsak ko sa likod ng building na napaka tahimik at tanging huni lang ng ibon ang maririnig.

Umiiyak, tapos mag o overthink. Minsan naisip ko na mawala nakang sa mundong to. Kasi bakit pa? Wala akong magulang, sobrang messed up na ng buhay ko.

I can't no longer take it.

Hindi ko na kaya ang nararamdaman ko.

Wala na akong pakialam kung mag mukha na akong bruha sa kakaiyak.
Kinakapos na rin ako ng hininga dahil sa kakaiyak ko. Okay na siguro to para hindi na ako mahirap pa.

Parang may mas lala pa ng sitwasyon ko ngayon.

Nakahawak na ako sa dibdib ko at halos hindi na ako maka balanse. Matutumbo na sana ako ng may sumalo sa akin.

"Okay ka lang ba?" Bakas sa mukha ni Julia ang pag-alala. Hindi ko alam kung bakit siya andito sa school.

Hindi ko siya sinagot dahil hindi ko talaga kayang mag salita dahil hindi ako makahinga.

Nahihilo na rin ako at parang mahihimatay na ata ako.

"Tulong!" Rinig kong sigaw ni Julia. I felt dizzy at bigla nalang akong nawalan ng malay.

***

"Mary anak?"

"M-Mama?"

Hindi ako makapaniwalang nakikita ko siya nga yun for so many years. Kung panaginip man to sana hindi na ako magising.

I don't want to wake up when this is my dream.

Agad akong lumapit sa kanya at niyakap siya.

"Mama" Nagdidiwang ang puso ko sa twing binibigkas ko ang salitang yun.

"Ma bakit ka andito?" Takang tanong ko. Nasa kwarto kami at wala man lang ka buhay buhay ang kwarto na ito.

"Anak kailangan mong umalis"

"Po? Tayo, aalis po tayo usasama natin si Daddy" Umiiyak na sabi ko. Hindi ko alam kung bakit sobrang kinakabahan ako ngayon.