Mary Madison (UNDER EDITING)

Chapter 20

Chapter 20: A sudden confession

"So are we just going to stare each other?" I can't help but to sound bitter. Matapos ang iyakan ay napagdesisyonan namin na punta rito sa dating tambayan namin.

Ang malawak na bukid habang nakasandal kami sa isang malaking puno. Noong bata pa kami ay dito kami laging naglalaro.

"Sorry Mary"

"Gusto nang ekplenasyon Jul" Pakiusap ko.

She deeply sighed before uttering the words that made me freeze.

"Papatayin ka nila kapag hindi ko yun ginawa sayo..." Nagsimula nanaman siyang umiyak. Why does it feel like I'm in danger.

"Sino sila?"

"You see...mayaman ang pamilya mo" kumunot ang noo ko sa sinabi niya. We're not rich, we're not poor either.

"Pano mo yan nasabi?anong ibig mong sabihin?" Nagtatakang tanong ko sa kanya. Nagpa linga linga siya bago ako tinignan nang seryoso.

"Hindi ko alam ang buong pagkatao mo Mary ang alam ko lang ay mayaman ka at may mga taon gustong kunin lahat sayo, that's why they used me para masaktan ka I'm telling you this dahil alam kong hindi na sila pupunta rito"

"Bakit?" Nagtataka pa rin ako pero may mga naintindihan ako sa sinabi niya.

"Lumipat ako matapos gawin yun sayo dahil alam kong nasaktan kita nang sobra, hindi ko akalain na susundan mo ako. Mag-iingat ka lang palagi Mary hindi mo kilala ang mga nakakasalamuha mo"

"Anon ibig mong sabihin Julia?"

"Posibleng may mga taong nagpakilala sayo kaibigan pero ang totoo ay mga kalaban sila, trust me Mary may gusto lang silang makuha sayo" And with that she left me...again.

Naiintindihan kong kailangan niya nang bumalik sa klase niya at naiintimdihan ko rin na may mga tao palang humabol sa akin.

Ang hindi ko lang maintindihan ay bakit. Wala naman akong malaking pera. Hindi kaya may tinatago sina Lola sa akin?

"Who are you?" Napapitlag ako at agad na napatayo nang may lumapit sa aking dalawang babae. They look like a mean girls.

"Bakit mo tinanong?"

"This is our tambayan" maarte nitong sabi wala akong nagawa kundi mapairap sa kawalan at iniwan na sila. No time for your senseless conversation.

Bumalik ako sa bahay na maluwag ang kalooban. Naliwanagan na ako. Akala ko talaga tuluyan na akong iniwan ni Julia. I am sorry that she needs to do those thins para mailigtas ako, those friend are true and its rare.

"Uy nice blazer" Pansin ko ang panunukso sa tuno nang boses ni Ashley kaya agad kong hinuban ang suot kong blazer at isinauli kay Kyle.

Tho I know thay they knew kung kanino ito.

"So what happened?" Tanong ni Philip. Umabsent ba siya?kanina pa nagsisimula ang klase ah.

"She played like a hero" Tanging na sabi ko.

Napagod ata ako sa usapan namin ni Julia kanina, all I want now is to rest.

"We're going home now?" May pagtatanong na sabi ni Wayne. Pansin ko ang matalas na tingin sa kanya ni Philip.

"Ganun nalang yun? Aren't you going to spend more time with us?Matagal ka ring nawala" Parang batang sabi ni Philip. Alam ko naman na kailangan kong bumawi sa kanya pero wala na kaming oras.

Si aleng Madielaine lang mag isa doon sa bahay pero may tiwala naman ako sa kanya na hindi siya gagawa nang ikakapahamak niya gaya nang dati, somehow she improve.