Mary Madison (UNDER EDITING)

Prologue

"anong nangyari dyan?"

"Ewan nabaliw na ata"

"Matagal naman na yang baliw e"

"Tumawag na tayo nang police! Baka maka sakit pa yan"

Nagtataka ako nang makarating sa harap nang school namin. Hindi agad ako naka pasok dahil sa kumpulan ng mga studyante sa harap ng gate.

Lumapit ako dun sa mga taong nag kumpulan dahil wala naman akong ibang madadaanan upang makapasok sa campus.

"Anong meron?" Tanong ko sa sarili habang papalapit sa dereksyon nila.

"Ibalik niyo sa akin ang anak ko!" All of a sudden I heard a shout of a woman. Nagwawala siya kaya bahagya lumayo ang mga studyante dahilan para tuluyan kong makita ang babae.

Isang babaeng pulubi.

Bigla akong naawa sa kanya. Yung mga ganyang klase nang tao, kailangan lang nang pag uunawa.

Umiiyak siya at minsay tumatawa nalang bigla.

May dumating na mga police at sinakay ang babae sa sasakyan, nakaramdam agad ako nang awa sa kanya nang sapilitan siyang kinaladkad dahil hindi talaga siya sumasama.

Saan naman kaya ang pamilya niya? Bakit hindi niya ito kasama? Dahil kaya iniwan siya nito? O baka naman may nangyari sa kanilang magpamilya dahilan para magkahiwalay sila.

I can't guess, I don't know what exactly happend to her.

Nakakaawa lang na may sakit na nga sila tapos pinagtatawanan pa. Naalala ko tuloy sa kanya ang Lola ko.

"Uy Mary" nilingon ko agad ang taong tumawag sa akin only to found out that it was Julia.

"Nakita mo yung babae kanina?Nakakaawa no?" Sabi niya sa akin.

Julia is my childhood friend.
Classmate kami since elementary kahit noong sa Santo Domingo pa kami nag-aaral.

Nagulat nga ako nung mag-aral ako dito tapos nagkita kami. At classmate pa.

"Oo nga e, sino kaya ang pamilya niya at parang pinabayaan nalang siya” I said as we walked through the crowded people.

"Ewan matagal na yang palaboy laboy e"

Unlike Julia, isa lang akong normal na estudyante, Low type and Shy type.

Matapos ang klase ay mag isa lang akong umuwi sa amin, ibang direksyon kasi ang tinatahak namin ni Julia.

Nakatira ako sa apartment ni Tita Melody. Hindi ko siya ka ano ano but she treated me like her own flesh blood. Noong mag isa kasi ako at naghahanap ng matutuloyan bigla nalang siyang nag chat sa akin at may available siyang kwarto.

Habang tinatahak ang daan pauwi nagtaka ako nang makita ko ang babae kanina.

Akala ko ba hinuli siya ng mga pulis?

If I'm not mistaken nasa 40's na ang babae.

Halatang balisa siya at katulad lang rin kanina ay wala siya sa sarili.
Siguro ay pinakawalan lang rin siya matapos kumalma? I don't know.

Bigla akong nakaramdam nang kaba nang bigla siyang tumakbo papalapit sa akin. Natatakot siya at pa linga linga.

Akmang tatalikuran ko na siya nang humingi siya nang tulong sa akin like she's really a helpless woman.

"Tulungon mo ko, ang anak ko kinuha nila sa akin!" Umiiyak siya at balisang balisa. Masasabi ko talagang may problema siya sa pag iisip dahil sa paraan nang pananalita niya at kilos.

Hinawakan niya ang kamay ko at nagmamakaawa. Nagtaka pa ako nang may makita akong ilang dugo sa damit at kamay niya.

Parang dinaga ang dibdib ko sa ginagawa niya. Natatakot ako.

"Kalma lang po ale, wag po kayong mag-alala tutulungan ko po kayo!" Kahit ako ay hindi alam kung papaano siya papakalmahin. Kinakabahan man pinilit kong patibayin ang loob upang matulongan siya.

"Marami sila! Papatayin nila kami!" At kung ano ano pa ang sinasabi niya habang umiiyak.

Probably some of her statement is true gusto ko siyang tulungan dahil naaawa talaga ako sa kanya. I know a person who's the same disorder as her.

"Wala pong mananakit sa inyo" Pagpapakalma ko sa kanya, iyak siya nang iyak. Naisipan kong dalhin muna siya sa convenience store na malapit lang dito.

May pera pa naman ako, siguro ay gutom na gutom na ang babae.

"Dito po muna kayo bibili lang po ako nang makakain niyo" I said, I felt relief when she stop crying. Kumalma na rin siya at sa kawalan lang naka tingin.

I sighed as I enter the store. Bumili nalang ako nang isang cup noodles at isang bottled water.

Nang mabayaran ito ay nagmadali akong lumabas, iniwan ko lang kasi siya sa upuan sa labas baka kasi hindi kami papasokin sa loob kapag isinama ko pa ang ale.

Knowing how those people treated her, it might be the same in this convenient store.

Ngunit nag taka ako nang wala na siya sa upuan kung saan ko siya iniwan.

Great.

Inilibot ko ang paningin ko ngunit hindi ko talaga siya nakita. I ended up walking away, mahihirapan lang ako kapag ibubuhos ko ang oras sa paghahanap sa kanya.

Kapag nakita ko ulit siya ay tsaka ko nalang siya bibilhan. Kung magpapakita pa siya.

Nagpatuloy nalang ako sa paglalakad at hindi na pinansin ang babae hanggang sa naka uwi na ako ay agad kong binuksan ang tv. Ugali ko na talagang manood nang balita kapag nasa apartment lang ako.

Mag-isa nalang kasi ako simula nung iwan ako ni Lola, at nasanay na rin akong manuod ng balita kapag uuwi dahil...dahil yun ang naabutan ko sa dating bahay kapag umuuwi ako.

I wanted to know what's happening in the world. Weird but I care.

Ngunit bigla ko lang ring nabitawan ang dala kong pagkain dahil sa narinig.

"Babaeng may sakit sa pag-iisip nagwala at namaril matapos mahuli ng mga pulis,Nakatakas ito at sa ngayon ay patuloy pa rin sa paghahanap ang mga pulis. Payo ng mga pulis na mag ingat sa babae at kung makita ito ay ipaalam agad sa otoridad. Khate San Jose, HBN!"

At sa gilid nang reporter ay nakalagay ang picture nang babaeng nakita ko kanina...

Para akong aatakihin sa puso ng makita ang larawan ng babar kanina at ang kuba ng CCTV kung saan nagwala ito.

I don't know why I am nervous as if I did the same crime, I just wanted to help her and I don't have any idea that she's capable of harming someone.

For the first time in my life, I entered a trouble that will eventually ruined my life.

//WyByCa