İPEK | TAMAMLANDI

34. Bölüm

Herkese merhaba❤ Umarım hepiniz çok iyisinizdir. Vize haftası beni bir miktar öldürdü ama yine de geldim. Bu süreçte beklediğiniz için çok teşekkür ederim. Bence bayağı güzel bir telafi bölümü oldu. Çünkü neredeyse 10 bin kelimelik bir bölüm olmuş ben şaşırdım🙈

Hepinize destekleriniz için şimdiden çok teşekkür ederim🙏🏻 Sizden ufacık bir şey isteyeceğim. Bölümü beğenip, birkaç yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniz. Ben yorumlarınızı okumayı çok seviyorum🤍 Şimdiden hepinize iyi okumalar...

Instagram// ssirmanur

Jehan Barbur-Yeni Hayat

Mesafeler insanların ya bedenleri arasındadır ya da ruhları. Ben uzun zamandır herkesle aramda bir mesafe olduğunu hissediyordum ama bunun bedenlerimiz arasında mı yoksa ruhlarımız arasında mı olduğuna karar veremiyordum.

Geçirdiğim o zor gece Ulaş ile beni hem yakınlaştırmış hem de bir o kadar uzaklaştırmıştı. Bir insan daha nasıl birinin üstüne titreyebilirdi ki?  Ulaş, artık sınır tanımaz bir hâldeydi bu konuda. Tekrar böyle bir şey yaşamamı istemiyordu. Korkuyordu. Bu korku onu kontrolcü bir yapıya sürüklerken aramıza duvarlar örmüş gibi hissediyordum.

Artık değil bana ufacık bir buse kondurmak, elimi bile tutamaz hâle gelmişti. Korkuyordu. Bana zarar vermekten korkuyordu. Benim nedenim olmaktan korkuyordu. Ama ben de korkuyordum. Onun elini tutamamaktan, bugün bir enfeksiyon için ayrılan ellerimizin bir daha hiç, bir araya gelememesinden korkuyordum. Bana bir şey olacak endişesi ile kendini benden geri çekmesinden korkuyordum. Ama korkularımı kimseye anlatamıyordum.

O korkunç gecem ve sonrası tamamen enfeksiyondan kaynaklanıyordu. Doktorum bir enfeksiyon kaptığımı söylemişti. Düşen bağışıklık sistemim de bunu tetiklemişti. İşte tam da bu yüzden biz kanser hastaları maskelerimizi takmalı, sağlığımıza çok dikkat etmeliydik. Çünkü basit bir enfeksiyon bizim için pek de basit olmuyor, zaman zaman bizi ölümün eşiğine kadar götürebiliyordu.

İyileşme sürecim epey uzun ve sancılı olmuştu. Bu süreçte ise herkesin içten içe kendini suçladığını biliyordum. Annem, bana iyi bakamadığını düşünüyordu. Babam belki de benimle çok az zaman geçirdiğini hissediyordu. Ulaş; ona sarıldığım, zaman zaman ufak bir buse kondurduğum hatta elini tuttuğum için bunların olduğunu düşünmeye başlamış. Hatta tüm okları kendine çevirmiş ve o benim elimi tuttuğu, o beni öptüğü, o bana sarıldığı için bu denli hasta olduğumu düşünmeye başlamıştı. Kısacası tüm nedenleri kendinden topluyordu.

Ama bu durum ne ailem ne arkadaşlarım ne de Ulaş ile ilgiliydi. Doktorum, bu enfeksiyonu herhangi bir yerden kapabileceğimi ama bundan sonra çok daha dikkat etmem gerektiğini uzun uzun anlatmıştı. Enfeksiyon ciğerlerime kadar indiği için kronik öksürüklerim ilk zamanlar azalmamıştı. Canımı en çok yakan da buydu. Ne zaman vücut ağrılarım biraz hafiflese öksürük krizine tutuluyor ve ağrılarımı tetikliyordum.

Doktorum iltihabı atabilmem için bol bol sıvı tüketmemi söylemişti. Ama bu da her beş dakikada bir tuvalete gitmeme ve sancılı bir süreç geçirmeme neden oluyordu. Neyse ki durumum artık eskisinden de iyiydi. Sadece üzerimdeki kontrolcü güçler artmış ve beni boğacak duruma gelmişti. Ve tabii bir de mesafeler...

Onları anlıyordum. Hayır, hayır onları cidden iyi anlıyordum. Neden üstüme bu denli titrediklerini biliyordum. Çünkü sevdiğiniz birini kaybedebilme ihtimaliniz yeryüzündeki en kötü ihtimaldir. Matematiksel en kötü olasılıktı bu. Herkesten çok daha fazla umut taşıyan, kolay kolay karaları bağlamayan ben bile o gece acaba son gecem mi diye düşünmüştüm. Şimdi onların tüm bu olanlardan sonra bana bu denli ilgi göstermeleri çok normaldi. Ama ben bunu istemiyordum. Hatta öyle ki Fransa'daki arkadaşlarım bile çok telaşlanmışlardı. Beni rahatsız etmemek için sık sık abimi arayıp sorular sorduklarını, hatta neredeyse buraya geleceklerini biliyordum. Kendimi biraz daha toparladığımda onları aramış ve gayet iyi olduğumu söylemişti. Aramızda onlarca mesafe olmasına rağmen yine tüm ilgilerini ve sevgilerini göstermişlerdi bana.